Η επανάσταση μέσα μου

Γεννήθηκα ξέρεις μ' εκείνο το κουσούρι του να μη βολεύομαι.

Να κοιτάω τον τοίχο και να λέω:

Όχι δεν τελειώνει εδώ, έχει κι άλλο.

Να ρωτώ και να μην μου φτάνουν οι απαντήσεις:

 Όχι! Δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.

Να ψάχνω πίσω απ' αυτά που βλέπω.

Να μην αποδέχομαι το "φυσιολογικό" του κόσμου.

Γεννήθηκα μ' αυτή τη κατάρα του να μη συμβιβάζομαι.

Του να πιστεύω στην ομορφιά που υπάρχει πίσω απ' την ασχήμια,

του να ονειρεύομαι το απόλυτο και να με τρομάζει το μέτριο.

Ένα όχι σιγοψιθύριζε πάντα μέσα μου.... Όχι! Δεν είναι έτσι. Δεν είναι μόνο αυτό. Δεν φτάνει. Είναι κι άλλο. Είναι κι αλλιώς.

Αυτή η μόνιμη επανάσταση μέσα μου... μεγάλο ελάττωμα, ξέρεις.

Πάνω που γεννιέσαι στο χωροχρόνο, αυτοκτονείς κι αρχίζεις ξανά!

Κρυσταλένια

Μαριονέτα

Τα φώτα σβήσαν

οι προβολείς σώπασαν ο ένας μετά τον άλλον

οι διακόπτες κοιτάξαν το πάτωμα

η σκηνή σκοτείνιασε

η παράσταση τελείωσε

Ότι τράβηξε τη προσοχή

χάθηκε στο σκοτάδι

έμεινε γυμνό να κοιτά το κοινό του

έβγαλε τον έναν εαυτό

φόρεσε τον άλλον

τον καθημερινό του

Τα χαμόγελα δάνεια

τα πήρε πίσω

πριν σε ήθελε

τώρα δεν σε θέλει

Σε βάζει στο ντουλάπι

ίσως σε ξαναχρειαστεί

...πιστή του μαριονέτα

Κρυσταλένια

Ο Καρκίνος εκδηλώνεται όταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, Andreas Moritz

Πολλοί καρκινοπαθείς αφιερώνουν τη ζωή τους στην υποστήριξη των συνανθρώπων τους. Η ανιδιοτελής υπηρεσία τους μπορεί όντως να πηγάζει από ευγενή αισθήματα. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Αν ένας καρκινοπαθής θυσιάσει ή αμελήσει τη δική του ευεξία προκειμένου να μην αντιμετωπίσει την ντροπή,τις ενοχές και τη χαμηλή του αυτοαξία, ουσιαστικά σκάβει το λάκκο του. Αυτοί οι καρκινοπαθείς αφιερώνουν "ανιδιοτελώς" την ζωή τους στην υπηρεσία των άλλων, ώστε να λάβουν αγάπη και εκτίμηση για τη συνεισφορά τους. Εντούτοις, αυτή τους η επιλογή οφείλεται στο ότι υποσυνείδητα αναγνωρίζουν ότι δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Και αυτό μπορεί να κρύβει ανεπίλυτα ζητήματα, φόβους και χαμηλή αυτοαξία στην κυτταρική μνήμη των οργάνων και των ιστών της.

Το "Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν" είναι μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις για τη θεραπεία του καρκίνου. Αυτή η φράση σημαίνει ότι ο βαθμός αγάπης προς τους συνανθρώπους μας καθορίζεται από το βαθμό αγάπης προς τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε κάποιον χωρίς προσκόλληση ή κτητικότητα, πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με όλα τα σφάλματα και τις ατέλειές του.Έτσι, ο βαθμός στον οποίο φροντίζουμε το σώμα, το νου και το πνεύμα μας, καθορίζει το βαθμό στον οποίο είμαστε σε θέση να φροντίσουμε τους άλλους. Όταν κατακρίνουμε τον εαυτό μας, όταν δεν μας αρέσει η εμφάνιση, η συμπεριφερά ή τα συναισθήματά μας, κλείνουμε την καρδιά μας και νιώθουμε ανάξιοι και ανεπαρκείς. Προκειμένου να αποφύγουμε να εκθέσουμε στους άλλους τις "δύσκολες" όψεις του  εαυτού μας, από τον φόβο της απόρριψης,προσπαθούμε να κερδίσουμε την αγάπη τους, ευχαριστώντας τους. Θεωρούμε ότι έτσι μπορούμε να λάβουμε την αγάπη που δεν δίνουμε στον εαυτό μας. Αυτή η προσέγγιση ωστόσο αποδεικνύεται αναποτελεσματική μακροπρόθεσμα.

Το σώμα μας πάντα ακολουθεί τις υπαγορεύσεις του νου μας. Οι υπαγορεύσεις των σκέψεων, επιθυμιών, πεποιθήσεων, ορμέμφυτων, προτιμήσεων και αντιπαθειών μας, αποτελούν το "λογισμικό" που προγραμματίζει την κυτταρική λειτουργία σε καθημερινή βάση. Μέσω της σύνδεσης σώματος/νου, τα κύτταρά μας δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υπακούσουν τις εντολές που λαμβάνουν μέσω του υποσυνείδητου ή του συνειδητού νου. Οι πρόσφατες έρευνες για το DNA απέδειξαν ότι έχουμε τη δυνατότητα να τροποποιήσουμε τη διάταξη και τη συμπεριφορά του  DNA μας κατά βούληση και εν ριπή οφθαλμού. Το DNA ακούει κάθε λέξη που λέμε στον εαυτό μας και νιώθει όλα τα συναισθήματα που βιώνουμε. Συν τοις άλλοις, ανταποκρίνεται σε όλα μας τα συναισθήματα. Εμείς προγραμματίζουμε τον εαυτό μας κάθε δευτερόλεπτο, συνειδητά ή υποσυνείδητα. Αυτο σημαίνει ότι εάν το θελήσουμε, μπορούμε να ξαναγράψουμε το πρόγραμμα με όποιον τρόπο επιθυμούμε, εφόσον έχουμε επίγνωση. Όταν γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, είναι βέβαιο ότι θα αγαπήσουμε, θα αποδεχτούμε και θα τιμήσουμε τον εαυτό μας. Θα είναι αδύνατον να επικρίνουμε τον εαυτό μας για τα υποτιθέμενα σφάλματά μας, για το ότι δεν είμαστε τέλειοι, για το ότι δεν είμαστε πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι. Όταν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας κατ' αυτό τον τρόπο, στέλνουμε σήματα αγάπης στα κύτταρά μας. Η ενοποιητική δύναμη της αγάπης εδραιώνει την αρμονία στο σώμα, ακόμα και στο βαθύτερο κυτταρικό επίπεδο. Αν όμως πάψουμε να βιώνουμε αυτή την αγάπη (που δεν πρέπει να συγχέεται με την προσκόλληση ή τη συναισθηματική δέσμευση) σε καθημερινή βάση, το σώμα αρχίζει να αποσυντονίζεται και αρρωσταίνει.

Ο στόχος της ζωής μας είναι να βιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη αγάπη. Μόνο όσοι αγαπούν τον εαυτό τους μπορούν να αγαπήσουν τους άλλους. Όσοι αγαπούν τον εαυτό τους, αγαπούν τους συνανθρώπους τους, τα ζώα και το περιβάλλον. Όσοι αποδέχονται τον εαυτό τους δεν φοβούνται το θάνατο. Όταν φτάσει η ώρα τους, πεθαίνουν γαλήνια, χωρίς μεταμέλεια και ενοχές.

Όποτε κλείνουμε την καρδιά μας, βιώνουμε μοναξιά και το σώμα μας νοσεί. Είναι γνωστό ότι οι χήρες και οι άνθρωποι που είναι κοινωνικά απομονωμένοι, καθώς κι όσοι δεν έχουν κάποιον άνθρωπο στον οποίο μπορούν να εμπιστευτούν τα βαθύτερά τους συναισθήματα, είναι επιρρεπείς στον καρκίνο.

Τα κύτταρά μας είναι οι κοντινοί μας "γείτονες". Έχουν ανάγκη από την αγάπη και την αποδοχή μας, ώστε να αισθανθούν ότι είναι μέρος της ύπαρξής μας και ότι νοιαζόμαστε γι' αυτά. Κάντε ένα αυτομασάζ με λάδι, πηγαίνετε νωρίς για ύπνο, τρώτε θρεπτικές τροφές και ακολουθήστε υγιεινές συνήθειες - κατ' αυτό τον τρόπο στέλνετε δυνατά μηνύματα αγάπης στα κύτταρά σας και τα παροτρύνετε να λειτουργούν αρμονικά και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Συν τοις άλλοις, αυτά τα μηνύματα εξουδετερώνουν τις τοξίνες. Δεν υπάρχει τίποτα το αντιεπιστημονικό σε αυτό. Μπορείτε να επισκεφθείτε διάφορα νοσοκομεία και να ρωτήσετε τους ασθενείς, αν τους άρεσε η πορεία της ζωής τους πριν αρρωστήσουν. Στη συντριπτική τους πλειονότητα θα απαντήσουν "όχι". Χωρίς να είστε ιατρικός ερευνητής, θα έχετε κάνει μία απο τις πιο σημαντικές μελέτες που έχουν γίνει ποτέ στα χρονικά της ιατρικής έρευνας. Θα ανακαλύπτατε ένα από τα συνηθέστερα αίτια της νόσησης, που δεν είναι άλλο από την ανεπαρκή αγάπη για τον εαυτό μας ή τη δυσαρέσκεια για την εξέλιξη της ζωής μας. Το αίσθημα δυστυχίας είναι ίσως η πιο σοβαρή μορφή συναισθηματικού στρες. Ουσιαστικά αποτελεί μείζονα παράγοντα επικινδυνότητας για πολλές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα δείχνει ότι το σοβαρό συναισθηματικό στρες τριπλασιάζει την επικινδυνότητα για καρκίνο του μαστού. Στη μελέτη μετείχαν 100 γυναίκες που είχαν όγκο στο στήθος αλλά δεν είχαν ενημερωθεί γι' αυτό. Μία στις δύο είχε βιώσει βαθιά τραυματική εμπειρία, όπως ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, μέσα στα προηγούμενα πέντε χρόνια. Η επίδραση του συναισθηματικού στρες μπορεί να διαταράξει τις πεπτικές διεργασίες και το ανοσοποιητικό σύστημα, δημιουργώντας εξαιρετικά τοξικό περιβάλλον στον οργανισμό. Και η καταπολέμηση του καρκίνου με "όπλα μαζικής καταστροφής" δεν διευθετεί τον συναισθηματικό πόνο που τον προκάλεσε.

Απόσπασμα από το βιβλίο: " Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια", Andreas Moritz

Αντίθετα πια

Περπάτησα πλάι σου κοιτώντας μπροστά

μπροστά σου υπήρχε μονάχα επιστροφή

κι αν αναρωτήθηκες ποτέ τι συνέβη 

ανέλαβα την ευθύνη της αντίθεσης

παραδίδοντας τη λύση της επίθεσης

σ' αμυνόμενα φιλιά...

Κρυσταλένια

Μαθαίνεις, Χόρχε Λούις Μπόρχες

Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Γυαλιά ηλίου και αντηλιακά: μείζονα αίτια καρκίνου

Δυστυχώς, η υπεριώδης ακτινοβολία εξουδετερώνεται εύκολα από τα παράθυρα, τα σπίτια, τα γυαλιά, τα γυαλιά ηλίου, τ' αντηλιακά γαλακτώματα και τα ρούχα. Και γιατί αυτό είναι κακό; Επειδή η υπεριώδης ακτινοβολία είναι ένα από τα πιο ισχυρά φυσικά φάρμακα. Το 1933 ερευνητές ανακάλυψαν ότι το φως του ήλιου είναι ευεργετικό για 165 και πλέον παθήσεις, συμπεριλαμβανομένων και της φυματίωσης, της υπέρτασης, του διαβήτη και σχεδόν όλων των καρκίνων. Μέχρι στιγμής, καμία άλλη θεραπεία δεν έχει εμφανίσει τόσο ευρύ φάσμα θεραπευτικής επίδρασης όσο το φως του ήλιου.

Οι θαυματουργές θεραπείες της φυματίωσης και πολλών άλλων παθήσεων αποτέλεσαν πρώτη είδηση εκείνη την εποχή. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι οι θεραπευτικές ακτίνες του ήλιου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στους ασθενείς που φορούσαν γυαλιά ηλίου. Τα γυαλιά ηλίου εξουδετερώνουν σημαντικές ακτίνες του φάσματος του φωτός, οι οποίες είναι απαραίτητες για βασικές βιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού. Σήμερα, για διάφορους σκοτεινούς λόγους, βομβαρδιζόμαστε με προειδοποιήσεις για την ηλιοθεραπεία και τον καρκίνο του δέρματος.

Τώρα, ο ήλιος θεωρείται ο κατεξοχήν ενοχοποιητικός παράγοντας για τον καρκίνο του δέρματος, ορισμένους καταρράκτες που προκαλούν τύφλωση, και την πρόωρη γήρανση του δέρματος. Μόνο όσοι "διακινδυνεύουν"  την έκθεση στον ήλιο διαπιστώνουν ότι ο ήλιος τους ευεργετεί, εφόσον δεν χρησιμοποιούν γυαλιά ηλίου και αντηλιακά, και δεν καίγονται. Οι υπεριώδεις ακτίνες διεγείρουν τον θυρεοειδή, προάγουν την παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών και αυξάνουν το βασικό μεταβολικό ρυθμό. Αυτό βοηθά αφενός στην απώλεια βάρους, αφετέρου στη μυική ανάπτυξη. Τα ζώα που εκτρέφονται παχαίνουν πολύ πιο γρήγορα όταν δεν εκτίθενται στον ήλιο, και το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Εάν, λοιπόν, θέλετε να χάσετε βάρος ή να αυξήσετε τον μυϊκό σας τόνο, κάντε ηλιοθεραπεία σε τακτική βάση. Και μην ξεχνάτε ότι η παχυσαρκία συνδέεται άμεσα με τον καρκίνο.

Όποιος δεν εκτίθεται επαρκώς στον ήλιο, γίνεται ασθενικός και υποφέρει από διανοητικά προβλήματα. Η ζωτική του ενέργεια εξανεμίζεται, και αυτό εκφράζεται και στην ποιότητα της ζωής του. Οι πληθυσμοί βόρειων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Νορβηγία και η Φινλανδία, που ζουν στο σκοτάδι για πολλούς μήνες κάθε χρόνο, έχουν υψηλότερα ποσοστά ευερεθιστότητας, κόπωσης, νόσησης, αϋπνίας, κατάθλιψης, αλκοολισμού κι αυτοκτονιών σε σχέση με πληθυσμούς που ζουν σε ηλιόλουστες χώρες. Σε αυτές τις χώρες, τα ποσοστά καρκίνου του δέρματος είναι υψηλότερα. Τα κρούσματα μελανώματος στις νήσους Ορκάδες και Σέτλαντ βόρεια της Σκωτίας, ειναι δέκα φορές περισσότερα σε σχέση με αυτά των νησιών της Μεσογείου.

Είναι γνωστό ότι οι υπεριώδεις ακτίνες ενεργοποιούν μια σημαντική ορμόνη του δέρματος, τη σολιτρόλη. Η σολιτρόλη επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα και πολλά ρυθμιστικά κέντρα του ανθρώπινου οργανισμού. Σε συνεργασία με τη μελατονίνη, προκαλεί αλλαγές στην ψυχική διάθεση και στους καθημερινούς βιολογικούς ρυθμούς. Η αιμοσφαιρίνη χρειάζεται τις υπεριώδεις ακτίνες προκειμένου να δεσμευτεί με το οξυγόνο, που είναι τόσο βασικό για όλες τις κυτταρικές λειτουργίες. Κατά συνέπεια, η ελλιπής έκθεση στον ήλιο μπορεί να ενοχοποιηθεί για σχεδόν όλες τις παθήσεις, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του δέρματος και άλλων τύπων καρκίνου. Η χρήση αντηλιακού προστατεύει μόνο τη βιομηχανία καλλυντικών και τη βιομηχανία που παρασκευάζει αντικαρκινικά φάρμακα. Σε καμία περίπτωση δεν προστατεύει το δέρμα ή τη ζωή μας.

Η υπεριώδης ακτινοβολία:

• Βελτιώνει το ηλεκτροκαρδιογράφημα
• Μειώνει την αρτηριακή πίεση και τον καρδιακό παλμό σε ανάπαυση
• Βελτιώνει τις τιμές του όγκου αίματος που εξωθείται από κάθε κοιλία της καρδιάς ανά μονάδα χρόνου
• Μειώνει τη χοληστερόλη, εφόσον είναι αναγκαίο
• Αυξάνει τα αποθέματα γλυκογόνου στο ήπαρ
• Ρυθμίζει το σάκχαρο του αίματος
• Βελτιώνει τα αποθέματα ενέργειας, την αντοχή και τη μυϊκή δύναμη
• Βελτιώνει την αντίσταση του οργανισμού σε λοιμώξεις επειδή αυξάνει τις τιμές των λεμφοκυττάρων και του φαγοκυτταρικού δείκτη (ο μέσος όρος βακτηρίων που καταπίνει κάθε λευκό αιμοσφαίριο, στο αίμα του ασθενή)
• Ελέγχει ένα γονίδιο το οποίο ευθύνεται για την παραγωγή ενός αντιβιοτικού ευρέος φάσματος σε όλο το σώμα
• Αυξάνει την περιεκτικότητα του αίματος σε οξυγόνο
• Αυξάνει τις σεξουαλικές ορμόνες
• Ενισχύει την αντίσταση του δέρματος σε λοιμώξεις 
• Αυξάνει την αντοχή στο στρες και μειώνει την κατάθλιψη

Το ανθρώπινο σώμα σχεδιάστηκε να απορροφά τις υπεριώδεις ακτίνες επειδή αυτό εξυπηρετεί συγκεκριμένες λειτουργίες. Ειδάλλως, θα είχαμε γεννηθεί με φυσικά ηλιακά φίλτρα στο δέρμα και στα μάτια μας. Οι υπεριώδεις ακτίνες είναι απαραίτητες για την διεκπεραίωση των κυτταρικών λειτουργιών. Η ελλιπής έκθεση στον ήλιο διαταράσσει τη φυσιολογική κυτταρική λειτουργία, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Η χρήση γυαλιών ηλίου, συμπεριλαμβανομένων των διορθωτικών γυαλιών και των φακών επαφής, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για ορισμένες οφθαλμολογικές παθήσεις, όπως η εκφύλιση ωχράς κηλίδας. Οι περισσότεροι άνθρωποι που φορούν γυαλιά ηλίου σε τακτική βάση, αναφέρουν ότι η όρασή τους εξασθενεί.

Η ελλιπής έκθεση στις υπεριώδεις ακτίνες μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για το δέρμα, ακόμα και για τη ζωή μας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, μόλις το οπτικό νεύρο διεγερθεί από το φως του ήλιου, η υπόφυση παράγει ορμόνες που διεγείρουν τα μελανοκύτταρα. Τα μελανοκύτταρα παράγουν μελανίνη, τη χρωστική που προσδίδει στο δέρμα το φυσικό του χρώμα και το προστατεύει από ηλιακά εγκαύματα. Όταν το δέρμα εκτίθεται στον ήλιο, τα μελανοκύτταρα παράγουν περισσότερη χρωστική ουσία. Έτσι το δέρμα σκουραίνει και τα μελανοκύτταρα αρχίζουν να παράγουν μεγάλες ποσότητες μελανίνης. Ωστόσο, όταν φοράμε γυαλιά ηλίου, αυτή η διαδικασία διαταράσσεται. Αντί να πυροδοτεί την παραγωγή των μελανοκυττάρων και να προάγει την προστασία του δέρματος από τα ηλιακά εγκαύματα, η υπόφυση θεωρεί ότι έξω σκοτεινιάζει και μειώνει την παραγωγή των ορμονών που διεγείρουν  τα μελανοκύτταρα. Κατά συνέπεια το δέρμα παράγει λιγότερη μελανίνη, δεν προστατεύεται επαρκώς και φθείρεται.

Ο Καρκίνος Δεν Είναι Ασθένεια, Andreas Moritz

Ροζ τριαντάφυλλα

Πόσα κιλά σκιών χωράει μέσα του ο άνθρωπος.

Πόσα χαμόγελα στο καθρέφτη προσποιήθηκαν την ομορφιά.

Πόσες φορές ξύπνησε στο χορό των άγριων ονείρων

εκεί που οι σκιές γδέρνουν το δέρμα του εσωτερικά

και πασχίζουν να βγούνε προς τα έξω.

Πόσες πληγές ανοίξανε και τις κάλυψε με μετάξι.

Πόσες αγκαλιές χώρεσαν την πεινασμένη του ψυχή

κι η πείνα ακόμη επιμένει. 

Πόσα τριαντάφυλλα χωράει μέσα του ο άνθρωπος.

Πόσες σκιές γαντζώθηκαν στ' αγκάθια κι έγιναν συγχώρεση.

Ονειρεύτηκε λέει... ένα κήπο γεμάτο ροζ τριαντάφυλλα.

Κρυσταλένια

Μπορείς;

Να δίνεσαι χωρίς όρους

να δίνεσαι ολάκερη

να μη κρατάς τίποτα για σένα

να μένεις άδεια αλλά πιο γεμάτη από ποτέ

Να ξεχνάς τα πριν

να μην υπολογίζεις τα μετά

Να ορμάς με βιασύνη

να παγώνεις το χρόνο στη στιγμή

Να είναι η χαρά σου

Να είναι το γέλιο σου

Να είναι η αγάπη σου

Να είναι η ψυχή σου

Να είναι Εσύ...

Μπορείς;

Κρυσταλένια

Ανάμνηση Ουδέτερη

Πως έγιναν όλα ανάμνηση ουδέτερη, 

υπήρξες δεν υπήρξες

καμιά διαφορά

στην διαφορετική ζωή μου.

Φαίνεται εκείνη η γενική

έκανε το θαύμα της.

Ανάσανε ο χώρος αλλιώς

και μέσα του πνέει άλλος αέρας.

Κλείνω τα μάτια και ρουφώ οξυγόνο

σαν τον πνιγμένο που αποφάσισε

να ζήσει. 

Ας κοιτάξω τωρα τον ήλιο.

Ξημέρωσε...

©Κρυσταλένια©

Πριν πολλά χρόνια...

Θα σε προσμένω

   ~~~~~ ~~~~ ~~~~~  13.06.1999  ~~~~~ ~~~~~ ~~~~~

Όταν ξυπνήσεις απ' τον ύπνο το βαθύ

εγώ θα είμαι εκεί, θα σε προσμένω.

Κι όταν παρέα θ' αναζητάς,

θα τρέξω μονομιάς, να σε φροντίσω...

Το δρόμο θα σου δείχνω

το δρόμο της ζωής,

ποτέ, ποτέ να μη χαθείς.

Δάκρυ, δάκρυ το χώμα θα ποτίζω

τα μαλλιά μου θ' ανεμίζω.

Ο ήλιος φως θα σου χαρίζει

και η καρδιά σου ελπίδα θα γεμίζει.

Μάθε όμως να παλεύεις,

με δαίμονες και διάβολους μη παίζεις

άσπρες οι νύχτες σου θα 'ναι

και μαύρα σύννεφα στον ουρανό σου θα πετάνε.

Όταν ξυπνήσεις απ' τον ύπνο το βαθύ

εγώ θα είμαι εκεί, θα σε προσμένω...

Πως να σε σώσω

   ~~~~~ ~~~~ ~~~~~  11.06.1999  ~~~~~ ~~~~~ ~~~~~

Πως να σε σώσω από εκεί που έχεις πέσει

απ' την άβυσσο που έχεις χαθεί.

Χάνομαι σιγά σιγά κι εγώ μαζί σου.

Χάνομαι και πέφτω σε λήθαργο.

Φοβάμαι τον ουρανό που μας κοιτάζει.

Φοβάμαι να περπατήσω στο σκοτάδι.

Φοβάμαι καληνύχτα να σου πω

μήπως και για πάντα χαθώ.

Εγώ που λάτρευα το φως

εγώ που μονάχη να ζήσω δεν μπορούσα

τώρα μονάχη ζω... γιατί φοβάμαι εσένα,

γιατί ίσως να φοβάμαι κι εμένα.

Πως να σε σώσω από εκεί που έχεις πέσει

στη θάλασσα τη βαθιά

βυθίζομαι κι εγώ σιγά σιγά.

Φοβάμαι τη μοναξιά και τελικά βυθίζομαι μαζί σου.

Χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό

και χωρίς να ελέγχω τη σκέψη μου.

©Κρυσταλένια©

Αφιερωμένα σ' έναν άνθρωπο που ήταν κοντά μου και μακρυά μου, που τον έχασα και τον ξαναβρήκα. Σ' αγαπώ, κι ας μη σου το έχω πει ποτέ... Σ' ευχαριστώ.

Όλα έχουν ένα κρυφό νόημα στον κόσμο ετούτον, Ν. Καζαντζάκης αποσπάσματα

• Όλα έχουν ένα κρυφό νόημα στον κόσμο ετούτον συλλογίστηκα. Όλα, άνθρωποι, ζώα, δέντρα, άστρα, είναι ιερογλυφικά, και χαρά σ' εκείνον, αλίμονο σ' εκείνον, που αρχίζει να τα συλλαβίζει και να μαντεύει τι λένε... Τη στιγμή που τα βλέπεις δεν καταλαβαίνεις, θαρρείς πως είναι άνθρωποι, ζώα, δέντρα, άστρα, μονάχα ύστερα από χρόνια, πολύ αργά, μπαίνεις στο νόημα.

• Άσε τους ανθρώπους ήσυχους αφεντικό, μην τους ανοίγεις τα μάτια. αν τους τ' ανοίξεις τι θα δουν; Την κακή τους και την ψυχρή! Ασ' τα λοιπόν κλειστά να ονειρεύονται. Σώπασε μια στιγμή, έξυσε το κεφάλι, συλλογίζουνταν.-Εξόν, έκαμε τέλος, εξόν... -Τι; για να δούμε; -Εξόν αν, όταν θ' ανοίξουν τα μάτια τους, έχεις να τους δείξεις έναν κόσμο καλύτερο... Έχεις;

• Ήμουν ευτυχής και το' ξερα. Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε. Μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά - και κάποτε με κατάπληξη - πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένοι.

• Πες μου τι κάνεις το φαϊ που τρως, μου είπε κάποτε, και θα σου πω ποιος είσαι. Άλλοι το κάνουν ξίγκια και κοπριά, άλλοι το κάνουν δουλειά και κέφι, κι άλλοι, έχω ακουστά, το κάνουν λέει, Θεό. Τριών λογιών είναι το λοιπόν οι άνθρωποι.

• Ηδονικές όλο θλίψη οι ώρες ετούτες της ψιλής βροχής, σα να βρέχεται η ψυχή σου η πεταλούδα και βουλιάζει στο χώμα. Έρχουνται στο νου σου όλες οι πικρές θύμησες, οι στερνιασμένες στην καρδιά σου - χωρισμοί από φίλους, χαμόγελα που έσβησαν, ελπιδες που μάδησαν σαν πεταλούδες κι αυτές, και τους απόμεινε μονάχα το σκουλήκι, και το σκουλήκι αυτό σούρνεται τώρα στα φύλλα της καρδιάς σου και τα τρώει.

• Είχε ξετρουπώσει μέσα στο σεντούκι της, ευτύς ως ένιωσε τον κίνδυνο ένα Χριστό Σταυρωμένο, από άσπρο γυαλιστερό κόκαλο και τον έχωσε κάτω από το προσκεφάλι της. Χρόνια τώρα τον είχε αποξεχάσει μέσα στις ξεσκισμένες της πουκαμίσες και τα βελουδένια της κουρέλια, στον πάτο του σεντουκιού. Σα να 'ταν ο Χριστός κανένα γιατρικό που το παίρνεις μονάχα σαν αρρωστήσεις βαριά. Όσο ζούμε και καλοζούμε και τρώμε και πίνουμε και φιλούμε, δε μας χρειάζεται.

• Να λες "Ναι" στην ανάγκη να μετουσιώνεις το αναπόφευκτο σε δικιά σου λεύτερη βούληση - αυτός, ίσως, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος της λύτρωσης.

• Τριών λογιών είναι οι άνθρωποι: Αυτοί που βάζουν σκοπό να ζήσουν, καθώς λένε, τη ζωή τους, να φαν, να πιουν, να φιλήσουν, να πλουτίσουν, να δοξαστούν... Έπειτα είναι αυτοί που σκοπό βάζουν όχι τη ζωή τους παρά τη ζωή όλων των ανθρώπων, νιώθουν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα και μάχουνται να φωτίσουν, ν' αγαπήσουν, να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους. Και τέλος είναι αυτοί που βάζουν σκοπό τους να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντος, όλοι, άνθρωποι, ζα, φυτά, άστρα είμαστε ένα, η ίδια η ουσία που μάχεται τον ίδιο φοβερό αγώνα, ποιον αγώνα; να μετουσιώνει την ύλη και να την κάμει πνέμα.

• Το Θεό δεν μπορούν να τον χωρέσουν οι εφτά πατωσιές τ' ουρανού και οι εφτά πατωσιές της γης. Όμως τον χωρά η καρδιά του ανθρώπου. Και γι' αυτό το νου σου να μην πληγώσεις ποτέ την καρδιά του ανθρώπου.

• Πόσο αλήθεια καταπληχτικό μυστήριο είναι ετούτη η ζωή και πως σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι σαν φύλλα χινοπωριάτικα που τα κυνηγά η μπόρα, και πως του κάκου μοχτάς ν' αρπάξεις με τη ματιά σου το πρόσωπο, το σώμα, τις χειρονομίες του ανθρώπου που αγαπάς - κι όμως, σε λίγα χρόνια δε θα θυμάσαι πια αν ήταν γαλάζια ή μαύρα τα μάτια του.

• Μα δεν έχουμε αλίμονο! εμπιστοσύνη ακόμα στην ψυχή μας, ο νους ο εμποράκος, ο ψιλικατζής την περγελάει, όπως περγελούμε τις γριές ξορκίστρες και μάγισσες.

Αποσπάσματα από βιβλία του Ν. Καζαντζάκη

Παραμύθι, Ν. Καζαντζάκης

Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο παπα-Φώτης, βγήκαν δυο πουλολόγοι σ' ένα βουνό κι έστησαν τα δίχτυα τους, τ' άπλωσα και την άλλη μέρα το πρωί πήγαν, και τι να δουν; τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα τα μάτια του διχτυού ήταν στενά πολύ, που να περάσουν! Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν. “Πετσί και κόκαλο είναι τ' άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός, πως θα τα πουλήσουμε στο παζάρι; - Ας τα ταϊσουμε καλά μερικές μέρες, να παχύνουν, είπε ο άλλος. Τους έριξαν μπόλικο τάιστρο, τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν, ένα μονάχα δεν θέλησε να φάει, έμεινε νηστικό, τις άλλες μέρες, καινούριο τάιστρο, τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν, και μονάχα το ένα λίγνευε κι όλο και μάχουνταν να περάσει από το δίχτυ. Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι. Το περιστέρι, που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε λιγνέψει, που έδωσε μια, πέρασε από το δίχτυ και φτερούγισε λεύτερο στον αγέρα... Αυτό είναι το παραμύθι παιδιά μου. Γιατί σας το δηγήθηκα: Ποιος μπορεί να το ξεδιαλύνει;

Να σας ξηγήσω, παιδιά μου, τα παρακάτω. Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο χωριό μας να βαραίνουμε, να πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή. Λέγαμε: όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο, κανένας δεν πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μας λυπήθηκε - μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες. Πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο - το 'δαμε κι αυτό – άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους, και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν. Μας άνοιξε η συφορά τα μάτια μας, είδαμε. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης, είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν' αρχίσουμε μιαν καινούρια, πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός!

Απόσπασμα από το βιβλίο " Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα

Το παρελθόν: Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μη πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και στο αποτέλεσμα. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

Το παρόν: Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης. Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σ΄εμάς το περιεχόμενο του νου και τη συμπεριφορά μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.

Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ' αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί. Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτο που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας γι' αυτό – κι επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.

Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται τις αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι ειναι κάποιο κάρμα που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ-Οι ρόλοι που παίζουμε σαν ψυχές σε εξέλιξη

Εξομολόγηση

Τον τελευταίο καιρό ήμουν θυμωμένη μαζί σου, ένοιωθα προδομένη που με άφησες. Έφερνα στο νου μου όλες τις στιγμές που με στεναχώρησες και θύμωνα ακόμη πιο πολύ. Τώρα που καταλάγιασε ο εγωιστικός μου πόνος, αντί να μου ζητήσεις συγγνώμη, θα σου ζητήσω εγώ. Θα σου πω κι ευχαριστώ, αν κι αυτή η λεξούλα δεν χωράει την ευγνωμοσύνη που νοιώθω. Ήρθες σαν τσουνάμι και γκρέμισες όλες τις μπαγιάτικες ιδέες μου για τον κόσμο, για μένα. Προκάλεσες σεισμό μέσα μου, ταρακουνήθηκα ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκα, κλείστικα μέσα μου πιο πολύ, μη ξέροντας τι να κάνω. Και μετά ξεκίνησε η πάλη, να πετάω κάθε τι σάπιο που με κρατούσε στο παρελθόν. Και συνέχιζες να προκαλείς κρίση μέσα μου, σαν να μου έλεγες, δεν φτάνει αυτό, κι άλλο κι άλλο. Έχουν περάσει τρία χρόνια, με κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω μια άλλη. Κι αυτή η άλλη είναι πιο καθαρή μέσα της και πιο σοφή. Με άφησες... ξέρω ότι δεν έχεις να μου δώσεις κάτι άλλο πλέον. Αυτό που ήταν να μου δώσεις το έδωσες και με το παραπάνω. Σ' ευχαριστώ που ήρθες... μου λείπεις.

                                                                                                    Κρυσταλένια

Εφήμερη

Ήρθα για να φύγω, αυτή ήταν η συμφωνία.

Αυτό το εφήμερο ηρεμεί την ψυχή μου.

Αλλά δες απαίτηση που έχω, όσοι ήρθανε να μείνουν.

Κι η ψυχή μου αγριεύει: Άστα, τι τα θες τα σταθερά;

Δεν είδες τους βάλτους; Μόνο κουνούπια γεννιούνται εκεί.

Κοίτα τα ποτάμια πως ζωγραφίζουνε τη γη...!

                                                                     ©Κρυσταλένια©

Ανεβάσματα, Μενέλαος Λουντέμης

Ανέβα...
Ανέβα...
Πάντα ανέβαινε....
Ακόμη, ακόμη πιο ψηλά
Στην κορυφή σε περιμένει η Αγάπη
Μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα...

Ανέβα....
Όλο μπρος....
Όλο ψηλά....
Κι αν δε βρεις δρόμο...
Φτιάξε....
Στην αγάπη -
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι.
Τους φτιάχνεις εσύ....

Ανέβα...
Έστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια ήταν ψεύτικα
Κι' η αγάπη - η ολόφλογη αγάπη -
Ένας καπνός.
Εσύ ανέβα...

Ανέβα...
Έστω κι αν στην κορφή
αντίς για τα τριαντάφυλλα
Σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια
Εσύ ανέβα....

Ανέβα...
Και πες "ευχαριστώ"
-όχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια-
Πες "ευχαριστώ" στη Δύναμη
Που σ' έκανε ν' α ν έ β ε ι ς

Εξημέρωσέ με

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκηπα, για πολύ ώρα.

-Σε παρακαλώ εξημέρωσέ με! είπε.

-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ’ απόγευμα από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Μικρός Πρίγκηπας, Antoine de Saint Exupéry

Απολογισμός

Έτσι περνάω εγώ τη ζωή μου, κυνηγώντας το άπιαστο, το απ' την αρχή χαμένο.

Μόνο και μόνο για να νοιώσω την ηδονή της αποτυχίας, μόνο και μόνο για να με στήσω στον τοίχο και να μου πω:

"Εσύ τα κανόνισες όλα, γιατί η χαρά δεν σε χωρεί. Εσύ, που λατρεύεις να περπατάς σε κάρβουνα αναμμένα. Κλάψε τώρα, για μία ακόμη φορά τα καμμένα. Και ξεκίνα απ' την αρχή."

©Κρυσταλένια©

Επιστροφή

Αόρατο σκοινί σε δένει

και κάθε που σε τραβάει

αντίσταση δεν προβάλεις

στη γνώριμη διαδρομή σου

...προς τα πίσω.

©Κρυσταλένια©

Ο Φράχτης

Μια αυλίτσα με φράχτη ήταν τ' όνειρό της, συρμάτινο φράχτη, να χωράει δυο δεντράκια, μερικά λουλούδια, να χωράει εκείνη και την αγάπη της, που την είχε φυλαχτό. Καρφιτσωμένη μονίμως στο εσωτερικό του πουκαμίσου της. Δεν την ένοιαζε τι υπάρχει πέρα απ' αυτό το φράχτη, εκείνης η έγνοια ήταν να ποτίζει τα δεντράκια της, τα λουλούδια της, και την αγάπη της... να της δίνει όλο της τον εαυτό για να μη λιποτακτήσει από πάνω της, να τα έχει όλα ώστε να μη ψάξει πέρα απ' το συρμάτινο φράχτη της αυλίτσας της. Αυτό ήταν τ' όνειρό της... μέχρι τα όρια αυτού του φράχτη.

Μα ξημέρωσε η μέρα που η αγάπη της δραπέτευσε απ' τη χρυσή της φυλακή. Εκείνου η ψυχή δεν άντεχε το βόλεμα, μέρα με τη μέρα κρυφοκοίταζε μέσα απ' τον συρμάτινο φράχτη και λαχταρούσε να βρεθεί απ΄ την άλλη πλευρά. Κοιμόταν και ξυπνούσε μ΄ αυτή τη πληγή, αυτό τ' όνειρο... "Να ζήσω απ'  την άλλη πλευρά", σιγομουρμούριζε μέσα του μια φωνούλα. Μέχρι που η φωνούλα έγινε κραυγή κι έσπασε μέσα του κάθε κλειδαριά που τον κρατούσε δεμένο στην αυλή της με τα δύο δεντράκια και τα λουλούδια της. Κι έφυγε...

Έφυγε η αγάπη της...

Έσβησε τ' όνειρό της, απέμεινε η αυλή άδεια χωρίς την αγάπη της, το πουκάμισό της τσαλακωμένο απ' την φυγή. Ελαφρυά χωρίς το φυλαχτό της, είχε λατρέψει τόσο αυτό το βάρος πάνω στο ρούχο της. Κι έκλαιγε και θρηνούσε γιατί νερό περίσσευε και τό 'ριχνε στη γη να μεγαλώσει το χορτάρι. Και περπατούσε με μια ορθάνοιχτή πληγή, σαν να είχε χάσει ένα κομμάτι από το σώμα της. Πονούσε πονούσε όλη της η ύπαρξη. Πέθανε τ' όνειρό της...

Κι αυτός ο συρμάτινος φράχτης, πόσο κακία του κρατούσε που επέτρεψε τη φυγή. 

Πένθησε τ' όνειρό της, έκλαψε ώσπου στέρεψε, βλασφήμισε τον φράχτη ώσπου τον λυπήθηκε και τον συγχώρεσε. Πένθησαν μαζί της τα δύο δεντράκια και τα λουλούδια της, φόρεσαν το χρώμα της για να μη νοιώθει ξένη. Ένοιωσε άδεια σαν να είχε στερέψει η πηγή της. Κοίταζε παγωμένα το συρμάτινο φράχτη, τον παρατηρούσε. Ασημένιος, όμορφα πλεγμένος, τέλεια σχηματοποιημένος. Μετρούσε τα εξάγωνά του κάθε μέρα, κι όλα ήταν εκεί, δεν έλειπε κανένα. 

Ώσπου μια μέρα έλειπε ένα, την επόμενη έλειπαν δύο. Η γη άρχισε να ζωντανεύει. Τα δυο δεντράκια της και τα λουλούδια πέταξαν τη μουντάδα. Πανικοβλήθηκε. Το όριό της χάνονταν σιγά σιγά. Το μέτρημά της κρατούσε πιο λίγο. Τα τέλεια εξάγωνα χάνονταν στον ουρανό. Μεταμορφώνονταν σε πουλιά και σκορπούσαν σε όλη τη γη, μέχρι που δεν έμεινε κανένα. Τρόμαξε. Ήρθε αντιμέτωπη με την άλλη πλευρά. Χαμογέλασε διστακτικά. Το άγνωστο της έκλεισε πειραχτικά το μάτι. Πήρε βαθιά ανάσα κι έκανε ένα βήμα και μετά κι άλλο. "Έχει κι άλλα μέρη να δω, έχω κι άλλα όνειρα να κάνω", τραγούδησε η φωνή μέσα της. Ξεκίνησε γι' άλλους προορισμούς, έχοντας μάθει πια...  Δεν υπάρχουν φράχτες μόνο ταξιδιάρικα πουλιά.

©Κρυσταλένια©

Σκισμένο Ψαθάκι (απόσπασμα), Αλκυόνη Παπαδάκη

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί  που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει. 

  
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα,κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις; 

Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό. Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν  πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα. Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα. Όρτζα τα πανιά λοιπόν.

                                                                                          

Μάχη

Χέρια πλεγμένα, άτακτα ριγμένα

αγγίζουν, χαράζουν, την αφή τους μοιράζουν

αφήνουν σημάδια, αυλάκια ποτάμια.

Ενέργεια κατακλύει τα κορμιά περικλείει.

Άμυνα, επίθεση, "εγώ" σε αντίθεση.

Παλεύουν, ρισκάρουν, θέση να πάρουν.

Λέξεις, ανάσες ψιθυρίζουν τα χείλη,

ποιος θα περάσει πρώτος τη πύλη.

Κορμιά σε μάχη ριγμένα, "εγώ" νικημένα.

"Εμείς" φορεμένα, στο Ένα κλεισμένα.

Μάταιη Συγχώνευση, τέλεια Συγχώρεση!

©Κρυσταλένια©

Θνητή

Ήρθα απ΄ το άπειρο

Και στο άπειρο γυρίζω

Απλά μια στάση έκανα εδώ

Την αγκαλιά σου να γευτώ

Απ’ τα χείλη σου νερό να πιω

Έγινα θνητή για μια στιγμή

η ψυχή μου ζητούσε να ενωθεί

μέσα στην ύλη με τη δική σου τη ψυχή

το θάνατο να μετατρέψει σε ζωή.




©Κρυσταλένια©

Τέρμα η μάχη για σήμερα

Μικρή κι ασήμαντη

κουρνιάζω στη γωνιά μου

τέρμα η μάχη για σήμερα

νικημένη και αήτητη

τα λάφυρα τα χάρισα

σε ηττημένους έρωτες

να γιάνει το κορμί τους

προσωρινά...

τις πληγές τις κράτησα

μ' αυτές μονάχα μεγαλώνω

μ' αυτές επιβιώνω

με χάρτη ζωγραφισμένο

τα σημάδια στο κορμί μου

αγγίζω τα βουνά
 βουλιάζω σε βάλτους

ακολουθώ τα ποτάμια

καταλήγω σε ωκεανούς

εξατμίζομαι, γίνομαι σύννεφο

και ταξιδεύω... 

©Κρυσταλένια©

Μισοξυπόλυτη Σταχτοπούτα

Μια φορά κι ένα καιρό
σ' ένα κόσμο μαγικό
είχα πάει για χορό
με γοβάκι ορφανό
(μισοξυπόλητη δηλαδή)

Κι ένας πρίγκηπας ψηλός
όμορφος , μελαχρινός
μαυρομάτης και λιγνός
καθόταν αραχτός
(μισοκοιμόταν στον καναπέ)

Μα σαν με είδε ξύπνησε
απ΄τη χαρά αναπήδησε
σε χορό με ζήτησε
και δεν μου ξαναμίλησε
(μισόλογα... τι να πεις)

Κι αφού χορέψαμε για ώρα
μας έπιασε μια μπόρα
φεύγω του είπα τώρα
σε θέλει όλη χώρα
(κάτι σαν τον Ανδρέα δηλαδή)

Τρέχω γρήγορα στο κάρο
το δρόμο μου να πάρω
το γοβάκι μου παρκάρω
ξυπόλυτη γουστάρω!!!!
(όπως τη βρίσκει ο καθένας)

Την άλλη μέρα το πρωί
την ώρα που τάιζα τ' αρνί
ο πρίγκηπάς μου προσπαθεί
πόδι κατάλληλο να βρει
(μπελάς αυτό το γοβάκι)

Το δοκιμάζει η μία αδερφή
το βάζει η άλλη η ξινή
με την όρεξη έμεινε κι αυτή
η μητριά ψυχοραγεί
(χαμός !!!!!!)

Τώρα το φόρεσα εγώ
το γοβάκι τ΄ορφανό
κοιτώ στον ουρανό
άλλαξε η τύχη μου θαρρώ
(περιττό ν' αναφέρω ότι η μητριά τέζα...)

Και τώρα βόλτα με το άλογο!

 ©Κρυσταλένια©

Για κάθε τι

Για κάθε ελπίδα που γκρεμίστηκε

για κάθε όνειρο που έμεινε στη μέση

για κάθε περίμενε και για κάθε τέλος

για την κάθε αρχή που τη γλένταγα με τη ψυχή μου

για κάθε γέλιο που άκουγε όλη η γη

για κάθε δάκρυ που πότισε το χώμα

για κάθε στιγμή απελπισίας

για κάθε στιγμή ανέλπιστης ευτυχίας

εγώ... σ αγαπώ

Για κάθε βλέμμα σου που ήταν άδειο

για κάθε στιγμή που με κοίταξες και δεν με είδες

εγώ... σ' αγαπώ

Γιατί μου έδωσες την ευκαιρία ν' αναμετρηθώ με τον εαυτό μου!

©Κρυσταλένια©

Πέπλο

Άπλωσα το πέπλο μου

τυλίχτηκα, κρύφτηκα

ν' αποφύγω να δωθώ

σ' εσένα, τον μοναδικό μου

Antonio Corradini "La Podicizia"

ο φόβος είναι ισχυρός

έχτισε με τα χρόνια κέλυφος

και η μοναξιά έγινε ασφάλεια

και η ασφάλεια έγινε θάνατος

και πέθανα πέθανα χιλιάδες φορές

κάθε μέρα κι ένας θάνατος

και τον θάνατο τον έκανα γιορτή

το πένθος κέντημα στο σώμα

Άπλωσα το πέπλο μου
τυλίχτηκα, κρύφτηκα
αυτός ο πόνος είναι γνωστός
αυτός ο πόνος δεν προδίδει

©Κρυσταλένια©

Επιστροφή στην Παιδική Ηλικία, Νταν Μίλμαν

“Κάποτε ήσουν λουσμένος στο φως κι έβρισκες ευχαρίστηση στα πιο απλά πράγματα”. Με το σχόλιο αυτό, πήρε το κεφάλι μου στα χέρια του και με έστειλε πίσω στη βρεφική μου ηλικία.

Τα μάτια μου ορθάνοιχτα, κοιτάζουν αχόρταγα τα σχήματα και τα χρώματα που βρίσκονται κάτω από τα χέρια μου, καθώς σέρνομαι στο πλακόστρωτο. Αγγίζω ένα χαλάκι, και αυτό με αγγίζει με τη σειρά του. Τα πάντα είναι λαμπερά και ζωντανά....

Λίγο αργότερα. Δροσερός αέρας αγγίζει το πρόσωπό μου, καθώς μπουσουλάω μέσα σ' έναν κήπο. Πολύχρωμα λουλούδια ορθώνονται τριγύρω μου και με κυκλώνουν νέες μυρωδιές. Κόβω ένα και το δαγκώνω - το στόμα μου γεμίζει με μια πικρή γεύση. Το φτύνω.

Έρχεται η μητέρα μου. Τεντώνων το χέρι μου προς το μέρος της για να της δείξω ένα κινούμενο μαύρο πράγμα που με γαργαλά. Εκείνη σκύβει και το διώχνει με το χέρι της. “Κακιά αράχνη!” λέει. Μετά, φέρνει έν μαλακό πράγμα κοντά στο προσωπό μου. “Τριαντάφυλλο”, λέει και μετά ξαναβγάζει τον ίδιο ήχο. “Τριαντάφυλλο”. Την κοιτάζω, μετά βλέπω γύρω μου, και παρασύρομαι ξανά από έναν κόσμο μυρωδάτων χρωμάτων.

Βρέθηκα να κοίτομαι μπρούμυτα πάνω στο κίτρινο χαλάκι του Σωκράτη. Σήκωσα το κεφάλι μου, κοιτάζοντας το παλιό δρύινο γραφείο του. Μα τώρα όλα έμοιαζαν κάπως θολά. “Σωκράτη, νοιώθω μισοκοιμισμένος, σαν να χρειάζομαι λίγο κρύο νερό για να ξυπνήσω. Είσαι σίγουρος ότι αυτό το τελευταίο ταξίδι δεν μου έκανε καμιά ζημιά;”

“Όχι, Νταν, η ζημιά έγινε κατά τη διάρκεια πολλών ετών, με τρόπους που σύντομα θα ανακαλύψεις μόνος σου.”

“Εκείνο το μέρος... ήταν σαν τον Κήπο της Εδέμ”...

“Κάθε βρέφος ζει σε έναν λαμπερό Κήπο, όπου νοιώθει άμεσα τα πάντα, δίχως οι αισθήσεις του να υπερκαλύπτονται από σκέψεις – ελεύθερο από πεποιθήσεις, ερμηνείες και κρίσεις.

“Η “πτώση” σου από τη θεία χάρη, έγινε όταν άρχισες να σκέφτεσαι – όταν έγινες ονοματοθέτης, γνώστης...

“Έμαθες και κατηγορίες για το κάθε τι: “Αυτό είναι καλό, εκείνο είναι κακό, αυτό είναι τραπέζι, εκείνο καρέκλα, αυτό είναι αυτοκίνητο, σπίτι, λουλούδι, σκύλος, γάτα, κοτόπουλο, άνδρας, γυναίκα, ηλιοβασίλεμα, ωκεανός, αστέρι.”

Μέχρι να συναντήσω τον Σωκράτη, δεν είχα ποτέ καταλάβει πραγματικά τα λόγια που αποδίδονται στον Ιησού της Ναζαρέτ, σχετικά με την ανάγκη να γίνει κανείς “σαν μικρό παιδί για να εισέλθει στο βασίλειο των ουρανών”. Οι περισσότεροι τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι “το βασίλειο των ουρανών” είναι μέσα μας κι ότι το βιβλικό απόσπασμα αναφέρεται στη σχετική διαύγεια αντίληψης ενός παιδιού, προτού αυτή συγκαλυφθεί από τα σύνθετα φίλτρα των ενηλίκων. Με τον τρόπο αυτό, ένα νεαρό παιδί έχει κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες που προσομοιάζουν με αυτές ενός δασκάλου του Ζεν. Ώστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο: σε ένα βρέφος, το εγώ δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί, ενώ ένας δάσκαλος του Ζεν, υπερβαίνει το εγώ.

Η επαναφορά μου στον κήπο της διαυγούς, λαμπρής και αδιάσπαστης αντίληψης – και αργότερα η “πτώση” μου στις ταμπέλες, τις έννοιες και τις πεποιθήσεις που διαστρεβλώνουν την άμεση αντίληψη – αποσκοπούσε στο να βοηθήσει τους αναγνώστες μου να κατανοήσουν τι πραγματικά συνέβη σε όλους μας.

Αναλογιστείτε πώς τα βρέφη ατενίζουν με ορθάνοιχτα μάτια το μυστήριο. Δεν γνωρίζουν τι είναι το κάθε τι. Δεν υπάρχει καμία έννοια, γνώμη, ερμηνεία, προσδοκία ή κρίση. Τα βρέφη βιώνουν τα πάντα ακριβώς όπως είναι, μέχρι αυτά να ερμηνευθούν απο τους γονείς τους ( “Κακιά αράχνη!”). Κάποιες ερμηνείες – όπως το να μαθαίνουν στα παιδιά να μη διασχίζουν τον δρόμο τρέχοντας, δίχως να κοιτάζουν – είναι απαραίτητες για την κοινωνικοποιήση και την επιβίωσή μας.

Εν πάση περιπτώσει, όταν πια γίνουμε δέκα ετών, δεν βλέπουμε τον κόσμο όπως είναι. Έτσι, μέρος της εκπαίδευσής μας (ή πιο συγκεκριμένα του αποπρογραμματισμού μας) συνεπάγεται μια αντικειμενική μελέτη των φίλτρων αντίληψης που μας διαχωρίζουν από το περιβάλλον μας. Εφόσον εντοπίσουμε τις διαστρεβλώσεις και τη “σκόνη” στα παράθυρά μας προς τον κόσμο, μπορούμε να τα “καθαρίσουμε” για να αφυπνιστούμε στην κατάσταση διαυγούς και φρέσκιας αντίληψης, αθωότητας και ανοιχτής σκέψης, την οποία περιέγραψα σε εκείνη την οραματική επιστροφή μου στα παιδικά μου χρόνια.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Σοφία του Ειρηνικού Πολεμιστή", Νταν Μίλμαν

Προσκόλληση και Πόνος, Νταν Μίλμαν

“Αν δεν αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς, υποφέρεις. Αν αποκτήσεις εκείνο που δεν θέλεις, υποφέρεις. Ακόμα και όταν αποκτήσεις ακριβώς ό, τι επιθυμείς, πάλι υποφέρεις γιατί δεν θα μπορέσεις να το κρατήσεις για πάντα. Το μυαλό σου είναι το πρόβλημά σου. Θέλει να είναι ελεύθερο από την αλλαγή, ελεύθερο από τον πόνο, ελεύθερο από τις υποχρεώσεις της ζωής και του θανάτου. Αλλά η αλλαγή είναι νόμος, και όσο και να προσποιηθείς, τούτη η πραγματικότητα δεν θα αλλάξει.”

“Σωκράτη, μπορείς να γίνεις πολύ καταθλιπτικός, το ξέρεις; Δεν νομίζω ότι πεινάω πια. Αν η ζωή είναι όλο θλίψη, τότε γιατί να μπει κανείς στον κόπο;”

“Η ζωή δεν είναι θλίψη. Εσύ θα υποφέρεις αντί να την χαρείς, έως ότου εγκαταλείψεις τις εξαρτήσεις του μυαλού σου και την αφήσεις να κυλήσει όπως έρχεται, ό, τι κι αν συμβεί.”

Ο Γεώργιος Γκουρτζίεφ, ένας μυστικιστής γεννημένος στην Αρμενία, είπε κάποτε: “Ο άνθρωπος μπορεί να παραιτηθεί από κάθε ευχαρίστηση, αλλά δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον πόνο του.” Ο Γκουρτζίεφ υποστήριζε ότι εξαιτίας ενός θεμελιώδους φόβου, προσκολλώμαστε στο οικείο και θέλουμε να αποφύγουμε την αλλαγή. Όταν τα πράγματα είναι άσχημα θέλουμε να αλλάξουν, τουλάχιστον κάποιες φορές – αλλά ακόμα και τότε, μερικοί έχουμε παραμείνει σε οδυνηρές ή προσβλητικές καταστάσεις διότι ήταν τουλάχιστον οικείες. Όπως λέει το ρητό: “Ο διάβολος που γνωρίζουμε είναι καλύτερος από τον διάβολο που δεν γνωρίζουμε.”

Οι περισσότεροι εξερευνητές μιας αχαρτογράφητης περιοχής έχουν βρεθεί εγκλωβισμένοι μεταξύ αυτού που υπήρξαν και αυτού που γίνονται. Η επιθυμία για ρίσκο είναι μέρος του ταξιδιού, όχι ανόητοι παλικαρισμοί, αλλά υπαρξιακά ή συναισθηματικά ρίσκα, η αντιμετώπιση ενός μεγάλου φόβου και η εύρεση της διάθεσης να παραιτηθούμε από αυτό που νομίζουμε πως είμαστε. Έτσι, η επιλογή του να γίνει κανείς ειρηνικός πολεμιστής απαιτεί και, με τη σειρά της, εξελίσσει ιδιότητες όπως το κουράγιο, η αφοσιώση και η αντοχή.

Όπως έγραψε ο Αγ. Αυγουστίνος: “Προσευχηθείτε, όχι για ελαφρύτερο φορτίο, αλλά για δυνατότερους ώμους.”

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Σοφία του Ειρηνικού Πολεμιστή", Νταν Μίλμαν

Αποδοχή της Αλλαγής, Νταν Μίλμαν

“Μη φοβάσαι”, επανέλαβε. “Παρηγορήσου μ' ένα ρητό του Κομφούκιου”, είπε γελώντας. “Μόνον οι πολύ σοφοί και οι πολύ ανόητοι δεν άλλάζουν”. Λέγοντας αυτό, άπλωσε τα χέρια του και τα έβαλε απαλά αλλά σταθερά πάνω στους κροτάφους μου.

Όταν ο Σωκράτης αναφερόταν σε αυτό το παλιό ρητό του Κομφούκιου, εννοούσε ότι οι ανόητοι είναι σαν πέτρες και οι σοφοί σαν το νερό. Οι πέτρες δεν αλλάζουν – μόνο σπάνε ή αλλοιώνονται με τον καιρό. Όμως, το νερό παραμένει το ίδιο, καθώς προσαρμόζεται άψογα στο σχήμα του δοχείου του. Ακόμα και όταν μετατρέπεται από πάγο σε υγρό και μετά σε αέριο, η ουσία της φύσης του παραμένει.

Οι σοφοί ανάμεσά μας μας κρατούν την ισορροπία τους, καθώς καβαλούν τα κύματα της αλλαγής – ταξιδεύουν δίχως κόπο στους πιο ορμητικούς ποταμούς. Αντιπροσωπεύουν το ήρεμο κέντρο ενός μανιασμένου τυφώνα.

Όσοι είμαστε δυσαρεστημένοι με τη ζωή μας ευχόμαστε για μια αλλαγή στο περιβάλλον ή στους ανθρώπους γύρω μας. Ωστόσο, όταν η ζωή είναι καλή ( ή μερικές φορές όχι και τόσο καλή), συχνά αντιστεκόμαστε στην αλλαγή, από φόβο απέναντι στο άγνωστο. Αντιστεκόμαστε επίσης στις αλλαγές που έρχονται με το πέρασμα του χρόνου. (Δεν θέλουμε απλώς να γεράσουμε αξιοπρεπώς – θέλουμε να μη γεράσουμε καθόλου!) Όμως, η αλλαγή είναι ένας από τους Κανόνες του Παιχνιδιού που κυβερνούν ολόκληρη τη ζωή.

Παρ' όλες τις ελπίδες, τις προσπάθειες και τις στρατηγικές μας, η αλλαγή είναι όντως η μόνη σταθερά. Σκεφτείτε το παρακάτω απόσπασμα από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λούις Κάρολ:

“Ποια είσαι;” ρώτησε η Κάμπια.

“Δ...δεν είμαι σίγουρη ακριβώς αυτή τη στιγμή, κύριε”, απάντησε η Αλίκη ντροπαλά. “Ήξερα ποια ήμουν όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, αλλά νομίζω ότι πρέπει να άλλαξα αρκετές φορές έκτοτε”.

Κάποια στιγμή όλοι μαθαίνουμε το αναπόφευκτο της αλλαγής και τη σοφία της ελαστικότητας και της αποδοχής, αφού τίποτα δεν παραμένει ίδιο. Έως τότε, αντιστεκόμαστε και αυτή η αντίσταση μας προκαλεί άγχος, βάσανα και πόνο.

Όμως, ο πόνος οδηγεί στη μάθηση. Όλοι έχουμε βιώσει σωματικό, συναισθηματικό και ψυχικό πόνο – και πολλές φορές οι αντιξοότητες μας αφήνουν λίγο πιο δυνατούς, πιο σοφούς και πιο σπλαχνικούς. Όπως έγραφε ο υπαρξιστής συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ: “Στην καρδιά του Χειμώνα, ανακάλυψα μέσα μου ένα ακατανίκητο καλοκαίρι”. Οι ψυχές μας διεξάγουν τους μεγαλύτερους αγώνες όταν βρίσκονται αντιμέτωπες με δυσκολίες: μια πτώχευση, ένα διαζύγιο, μια ασθένεια, έναν τραυματισμό, έναν θάνατο στην οικογένεια. Τέτοιες προκλήσεις σμιλεύουν το χαρακτήρα μας και αμβλύνουν το πνεύμα μας – προς όφελος του ανώτερου καλού μας και της μάθησης.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Σοφία του Ειρηνικού Πολεμιστή", Νταν Μίλμαν

Οι άνεμοι της αλλαγής

Αλλάζουμε - πρέπει ν' αλλάξουμε- δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε,

περισσότερο απ' όσο μπορούν τα φύλλα να μην γίνουν κίτρινα

και να μην αρχίσουν να πέφτουν το Φθινόπωρο. 

D.H. LAWRENCE