Γολγοθάς και Σταύρωση, Ν. Καζαντζάκης

Ανέβαιναν, ανέβαιναν το Γολγοθά, πήγαινε μπροστά ο Χριστός και λύγιζε από το βάρος του σταυρού. Πολλά βαρύς, μαθές, ο σταυρός, απάνω του είχαν κρεμαστεί οι αμαρτίες του κόσμου. Ανέβαιναν, ανέβαιναν, και πίσω η Παρθένα Μαρία στηθοδέρνουνταν και μοιρολογιούνταν: "Που πας, γαϊτάνι, να κρυφτείς και, γκόλφι, ν' αραχνιάσεις...". Κι άλλες χιλιάδες, χιλιάδες γυναίκες θρηνούσαν πίσω από τη Μάνα, όλου του κόσμου οι μανάδες, και χιλιάδες χιλιάδες μάτια που έκλαιγαν και στόματα που βογκούσαν και χέρια που σηκώνουνταν στον ουρανό κι έγνεφαν στους αγγέλους να κατέβουν. Κι άξαφνα σιωπή μεγάλη, και μια φωνή σπαραχτικιά βγήκε από το σπλάχνο της γης: "Μη κλαις, άγια Δέσποινα, κάνε κουράγιο. Κάνε κουράγιο, άγια Δέσποινα, να κάμει κουράγιο κι ο κόσμος".

Ανάβαση στο Γολγοθά, Bartolome Esteban Murillo

 

Σήκωσαν τα σφυριά οι καταραμένοι γύφτοι, τρία καρφιά τους είχαν παραγγείλει, πέντε έφτιασαν οι θεοκατάρατοι, κι άρχισαν να καρφώνουν το Χριστό. Στο πρώτο χτύπο, ο θόλος τ' ουρανού σείστηκε. Στον δεύτερο χτύπο, άγγελοι κατέβηκαν από τον ουρανό και κρατούσαν χρυσά λαγήνια ανθόνερο να πλύνουν τις πληγές και σεντόνια καθαρά κι αρώματα. Στον τρίτο χτύπο, η Παναγιά λυποθύμησε, και μαζί της λιποθύμησε κι ο κόσμος και γίνηκε σκοτάδι...

Crucifixion, Paolo Veronese

 

 

Αδερφοφάδες, Νίκος Καζαντζάκης  σελ. 161-162

Ο Αγωνιζόμενος

    Όλη η Γης σήμερα είναι μια Πομπηία, λίγη ώρα πριν από την έκρηξη. Τι χρησιμεύει μια τέτοια Γης με τις άθλιες γυναίκες, με τους άπιστους άντρες, με τις φάμπρικες και τις αρώστιες; Γιατί να ζούνε όλοι ετούτοι οι έξυπνοι έμποροι, γιατί να μεγαλώνουν όλα ετούτα τα πολυχαδεμένα παιδιά και να καθίσουν κι αυτά στη θέση που κάθουνταν κι οι γονέοι τους, στις ταβέρνες, στα θέατρα, στα πορνεία; Όλη ετούτη η ύλη εμποδίζει το πνέμα να περάσει. Ό,τι πνέμα είχαν οι γενεές ετούτες, το ξόδεψαν δημιουργώντας ένα μεγάλο πολιτισμό -ιδέες, ζωγραφιές, μουσική, επιστήμη, πράξη. Τώρα ξεθύμαναν. Έφτασε η στερνή μορφή του χρέους τους: ν' αφανιστούν. Ας έρθουν οι βάρβαροι ν' ανοίξουν καινούρια κοίτη στο πνέμα.
    Τα πλήθη, που υποφέρουν και πεινούν, χιμούν στο στρωμένο τραπέζι, όπου οι αφεντάδες κάθουνται ναρκωμένοι, δυσκίνητοι από το βαρύ φαγοπότι. Ιερή στιγμή! Οι αφεντάδες γρικούν ξάφνου τη βουή και στρέφουνται να δουν. Στην αρχή γελούν, σε λίγο χλωμιάζουν, τεντώνουν ανήσυχοι το λαιμό και διακρίνουν - οι δούλοι τους, οι εργάτες, οι κολίγοι, οι παραμάνες, οι μαγέρισσες, οι δούλες κάνουν έφοδο. Ιερή στιγμή! Οι μεγαλύτεροι άθλοι στη σκέψη, στην τέχνη, στην πράξη, γεννήθηκαν στο ορμητικό τούτο ανηφόρισμα του ανθρώπου.
    Ένας Αγωνιζόμενος ανηφορίζει από την ύλη στα φυτά, από τα φυτά στα ζώα, από τα ζώα στους ανθρώπους και μάχεται για λευτεριά. Σε κάθε κρίσιμη εποχή ο Αγωνιζόμενος ετούτος παίρνει νέο πρόσωπο, όχι πρόσωπο, προσωπείο, γιατί πάντα, πίσω απ' όλες τις μάσκες που παίρνει, είναι ο ίδιος. Σήμερα το πρόσωπό του είναι ετούτο: Αρχηγός στις αρίφνητες μάζες που κάνουν έξοδο κι ανεβαίνουν. Ετούτη είναι η μεγάλη Κραυγή του καιρού μας.

Νίκος Καζαντζάκης, Αδερφοφάδες σελ. 92

Εμπιστοσύνη στην Κοσμική Νοημοσύνη

Τα πράγματα συμβαίνουν*

Δεν τα κάνουμε εμείς*

Στην πραγματικότητα

τίποτα δεν κάνουμε εμείς*

Όλα γίνονται ή δεν γίνονται

γιατί έτσι θέλει κι επιτρέπει η Κοσμική Νοημοσύνη*

Εμείς ούτε ένα ραντεβού δεν μπορούμε

να πραγματοποιήσουμε

αν η Κοσμική Νοημοσύνη δεν το επιτρέπει*

Tα πάντα γίνονται ή δεν γίνονται

ή έχουν τον δικό τους Χρόνο για να γίνουν*

Aν δεν γίνεται κάτι, είναι γιατί δεν συνάδει με

το Θείο Σχέδιο την δεδομένη στιγμή*

Έχε Εμπιστοσύνη λοιπόν

και μην επιμένεις όταν βλέπεις πως κάτι

δεν ''τσουλάει''

μην βιάζεις τα πράγματα

και μην βιάζεσαι και συ

αν κάτι δεν γίνεται την στιγμή που το θέλεις*

Η Κοσμική Νοημοσύνη κάτι παραπάνω ξέρει

που δεν το αφήνει να γίνει*

Θα γίνει μόνο την καταλληλότερη και ωφελιμότερη

για όλους χρονική στιγμή*

Αν είναι για να γίνει*

Γιατί μπορεί και να μην γίνει*

Μόνο η Κοσμική Νοημοσύνη Ξέρει*

Εμπιστέψου Την*

Ξέρει καλύτερα από σένα *

Για Σένα*

Αριάνα Παπακώστα

Πηγή: http://arianaland-astrology.blogspot.gr/

Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα, Μάρω Βαμβουνάκη

Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω. Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα. Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω. Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη, το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα ν’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα. 

Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο. Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια. Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σ’ απαιτώ δικό μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι όπως να ήσουν μαζί μου. 

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το «σ’ αγαπώ» μου που δεν έχει ανάγκη καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ’ ακούς. Φτάνει να το θες. 

Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι. Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σ’ απαιτεί, να σε διεκδικεί. Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει. 

Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω τον απάνθρωπο έρωτά μου σ’ αγάπη φιλάνθρωπη. 

Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει. Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σ’ απαλάσσω από μένα. Σ’ αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι! Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας; Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

Aπόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Η μοναξιά είναι από χώμα».

Διαβάστε περισσότερα στο: www.ithaque.gr