Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Η Ζώνη των Μυστηρίων, Μάρω Βαμβουνάκη

Κι όμως, είναι μυστήριο... Και το μυστήριο συνηθίζει να παραμένει μυστήριο, κι όσοι αδυνατούμε να το αντέξουμε ως τέτοιο, θα καταφεύγουμε πάντα, από ανασφάλεια, σε εξηγήσεις φτωχές, βεβιασμένες, αφελείς, που όμως δεν το καλύπτουν, κι εντέλει μας αφήνουν ανικανοποίητους και ταραγμένους. Αν δεν υπήρχαν τα μυστήρια να σαγηνεύουν με τα δίχτυα τους τις ψυχές μας, τα κορμιά μας, προς τον δικό τους σκοτεινό πόλο, η ανθρωπότητα θα είχε εξαφανιστεί, θα είχε σβήσει από πλήξη και μονοτονία θανάσιμη. Θέλει γενναιοφροσύνη και ταπείνωση να αποδέχεται κανείς πως υπάρχει η Ζώνη των Μυστηρίων. Δύσκολα τα δεχόμαστε όμως με σεβασμό, με την αποδοχή του άλυτου, πως δηλαδή υπάρχουν απαγορεύσεις στην νόηση και την κατανόησή μας, πως η γνώση του μυαλού είναι φτωχότερη από την πίστη. Γιατί είμαστε εγωιστές αλλά, ακόμη περισσότερο, είμαστε ανασφαλείς, ίσως μάλιστα τα δύο τούτα πάντα να ζευγαρώνουν. Το αίνιγμα που δεν μας λύνεται το μισούμε, στην ανάγκη θα το καταστρέψουμε, προκειμένου να κοιτάξουμε τι κρύβει μέσα του, έτσι όπως τα μικρά παιδιά τσακίζουν με πέτρα μια ωραία γυάλινη μπίλια. Πρέπει να εκμαιεύουμε, να επινοούμε οπωσδήποτε κάποιες απαντήσεις, για να νομίζουμε, να φανταζόμαστε ότι ελέγχουμε όλα όσα μας συμβαίνουν, όσα μελλοντικά θα συμβούν. Πάντοτε ο άνθρωπος αγωνιούσε να προμαντεύει για να ελέγχει το αύριο, όταν ούτε το σήμερα δεν είναι σε θέση να ελέγχει. Είναι τρόμος μέγας να αφήνεσαι στον γκρεμό του ανεξήγητου. Πολύ περισσότερο να το απολαμβάνεις.

Κι έτσι, η ανθρωπότητα έχει πνιγεί στα βιβλία, στα τετράδια, στις πληροφορίες, στις στατιστικές, στις φιλοσοφίες, στις θεωρίες και τις απόψεις τις φλύαρες, τις στεγνές και αλαζονικές στην παντογνωσία τους, τις αληθοφανείς αλλά όχι αληθινές. Θαυμάζουμε την επιχειρηματολογία τους και σε λίγο τις ξεχνάμε. Η ζωή, η ζώσα σπαραχτική ζωή, επιμένει ακατανόητη στα σοβαρότερά της φαινόμενα. Κι εμείς πάντα άποροι και μόνοι, σαν κλαράκια στη θύελλα, όταν μας παίρνουν από κάτω τα συναισθήματά μας. Ο υποσυνείδητος κόσμος παραμένει ένας θαλάσσιος κόσμος απύθμενος κάτω από τα επιπλέοντα νησάκια του συνειδητού.


Απόσπασμα από το βιβλίο: Χορός Μεταμφιεσμένων, Μάρω Βαμβουνάκη