Δεν ξεχνάς, θάβεις,
θάβεις όσο πιο βαθιά μπορείς.
Ντύνεις, μεταμφιέζεις σε κύτταρο
και το κρύβεις στην πιο άπιαστη γωνιά του κορμιού σου.
Εκεί που ούτε μάτι, ούτε αυτί, ούτε ένστικτο δεν μπορεί να νοιώσει.
Παρά μόνο όταν μολύνει, εξαπλώνεται, τρώει, αχόρταγο θηρίο.
Δεν ξεχνάς, είναι εκεί, υπάρχει, δεν σ΄αφήνει να ξεχάσεις.
Κι όταν στα χέρια σου κρατήσεις και χαϊδέψεις,
σαν άμοιρο σκυλί, τις πληγές γλύψεις.
Με δάκρυα καυτά περιχύσεις, με μύρο αλείψεις.
Έτσι ευωδιά μαζί σου θα κουβαλάς, και θα ξεχνάς το βάρος,
μόνο το βάρος... της επιθυμίας σου.
