Κίνηση προς την συνειδητότητα

Επειδή δεν σε απασχολεί πια η αποδοχή ή η έγκριση του κόσμου. Δεν είσαι πια ικανοποιημένος με αυτό που σου έχει φέρει. Δεν είσαι πια ευχαριστημένος μ' αυτό που έχει δώσει στους άλλους. Θέλεις να σταματήσει ο πόνος, να σταματήσει το βάσανο, να τελειώσει η ψευδαίσθηση. Μπούχτισες πια με τον κόσμο όπως είναι τώρα. Αναζητάς έναν καινούριο κόσμο. Μην τον αναζητάς πια. Τώρα κάνε τον να εμφανιστεί.

Μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω καλύτερα πως να το κάνω αυτό; 

Ναι. Πήγαινε πρώτα στην Ύψιστη σκέψη σου σε σχέση με τον εαυτό σου. Φαντάσου το εσύ πού θα ήσουν αν ζούσες αυτήν την σκέψη κάθε μέρα. Φαντάσου τι θα σκεφτόσουν, τι θα έκανες, τι θα έλεγες και πως θα αντιδρούσες σ' αυτά που λένε και κάνουν οι άλλοι.

Βλέπεις καμία διαφορά ανάμεσα σ' αυτήν την προβολή και σ' αυτά που σκέφτεσαι, που κάνεις και που λες τώρα;

Ναι, βλέπω μεγάλη διαφορά.

Ωραία. Πρέπει να βλέπεις, αφού ξέρουμε πως αυτή τη στιγμή δεν ζεις το ύψιστο όραμά σου για τον εαυτό σου. Τώρα, έχοντας δει τις διαφορές ανάμεσα στο που είσαι και στο που θέλεις να είσαι, άρχισε να αλλάζεις - να αλλάζεις συνειδητά- τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις σου, έτσι ώστε να ταιριάζουν με το πιο μεγαλειώδες σου όραμα.

Αυτό θα απαιτήσει νοητική και σωματική προσπάθεια. Θα συνεπάγεται σταθερή παρακολούθηση, ανά πάσα στιγμή, κάθε σου σκέψης, λόγου και πράξης. Θα σημαίνει να κάνεις συνεχώς επιλογές συνειδητά. Όλη αυτή η διαδικασία είναι μια εντυπωσιακή κίνηση προς την συνειδητότητα. Αυτό που θα ανακαλύψεις, αν ανταποκριθείς σ' αυτή την πρόκληση, είναι ότι έχεις περάσει τη μισή σου ζωή δίχως συνειδητότητα. Δηλαδή χωρίς να έχεις επίγνωση σε συνειδητό επίπεδο του τι επιλέγεις από άποψη σκέψεων, λόγων και πράξεων μέχρι να βιώσεις τα επακόλουθά τους. Μετά, όταν βιώνεις αυτά τα αποτελέσματα, αρνείσαι ότι οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις σου είχαν οποιαδήποτε σχέση με αυτά.

Αυτό εδώ είναι ένα κάλεσμα να σταματήσεις αυτού του είδους την ασυνείδητη ζωή.  Είναι μια πρόκληση στην οποία η ψυχή σου σε καλεί από την αρχή του χρόνου. 

 

Walsch, N.D. (2002), Συζήτηση με τον Θεό, ένας ασυνήθιστος διάλογος, βιβλίο 1, Αθήνα: Η δυναμική της Επιτυχίας, σελ. 109-111

Όλα είναι ένα όνειρο, Καφρίτσας Α.

Για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε αυτά που μας διδάσκει η Αποκάλυψη, θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει, να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικότητα μέσω των πέντε αισθήσεων είναι μια ψευδαίσθηση, διαφορετικά θα κολλάμε σ' αυτά που μας συμβαίνουν. Αν όμως κατανοήσουμε ότι όλα είναι ένα όνειρο, τότε δεν θα μας ενοχλεί ιδιαίτερα οτιδήποτε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, αλλά ποτέ η αλήθεια δεν φαίνεται με την πρώτη, πρέπει να ψάξεις για να την βρεις.

Υπάρχει μια σχετική ιστορία:

Είχε πάει ένας σκεπτικιστής σ' έναν μοναχό, ο μοναχός του μιλούσε για την σοφία του Θεού και ο σκεπτικιστής του έλεγε ότι λέει ανοησίες διότι γύρω μας υπάρχει περισσότερη αδικία και καθόλου σοφία. Και του λέει ο μοναχός την εξής ιστορία:

 "Ήταν κάποτε ένας φεουδάρχης, που ταξίδευε για να πάει από το κάστρο του σε ένα άλλο μέρος, σε μια συνάντηση. Ήταν πάνω στο άλογό του με το σπαθί του και ένα πουγκί με χρυσά νομίσματα. Σταμάτησε σε ένα πηγάδι για να πιει νερό και όπως έσκυψε του έπεσε το πουγκί. Αυτός δεν το είδε και συνέχισε το δρόμο του. Λίγο αργότερα έφτασε στο πηγάδι κάποιος άλλος, ήπιε νερό, δεν είδε το πουγκί και πήγε και ξάπλωσε να κοιμηθεί κάτω από ένα δένδρο. Σε λίγο ήρθε κι ένας τρίτος, σκύβει να πιει νερό, βλέπει το πουγκί κάτω, το παίρνει και φεύγει.

Ο άρχοντας κάποια στιγμή κατάλαβε ότι είχε χάσει το πουγκί, γυρίζει πίσω, δεν το βρίσκει και βλέπει αυτόν που κοιμάται κάτω από το δένδρο. Τον ξυπνάει, του ζητάει το πουγκί, ο άλλος του λέει πως δεν ξέρει τίποτα, ο άρχοντας επιμένει, ο άλλος αρνείται και πάνω στον διαπληκτισμό βγάζει το σπαθί του και τον σκοτώνει."

Και του λέει ο μοναχός: "Βλέπεις την σοφία του Θεού; "Ποια σοφία;", είπε ο σκεπτικιστής, "εδώ έχουμε κάποιον που σκοτώθηκε άδικα, κάποιον που βρέθηκε με λεφτά χωρίς να είναι δικά του και κάποιον που έχασε τα λεφτά του και σκότωσε άδικα κάποιον άλλον".

Και απαντά ο μοναχός: "Μιλάς γιατί δεν ξέρεις την συνολική εικόνα. Αυτός που σκοτώθηκε είχε σκοτώσει πέρσι κάποιον διότι νόμιζε ότι είχε σχέσεις με την γυναίκα του και όταν το κατάλαβε τι έκανε, ζήτησε τον Θεό να τον τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο. Αυτός που βρήκε τα νομίσματα είχε αδικηθεί από αυτόν τον άρχοντα, ο οποίος τον είχε γελάσει και δεν τον είχε πληρώσει, σε μια συμφωνία, άρα ο άρχοντας δικαίως έχασε τα χρήματα.

Αλλά αν δεν ξέρεις όλη την ιστορία, νομίζεις ότι γίνονται αδικίες και διαμαρτύρεσαι. Αν ήξερες όλη την αλήθεια, δεν θα διαμαρτυρόσουν γι' αυτό που συνέβη. Όλα όμως υπόκεινται στον Νόμο του Κάρμα, τον Νόμο της αιτιότητας για να αποκαθίσταται η ισορροπία".

Όμως, αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από τον Νόμο, θα πρέπει να συγχωρήσει και όχι να αποκαταστήσει την αδικία.

Γι' αυτό, αντί να λέμε ότι το βράδυ θα κοιμηθούμε και θα ονειρευτούμε, να λέμε αντίθετα ότι στο όνειρο μπαίνουμε το πρωί που ξυπνάμε, το οποίο θα το βιώσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε όσο μπορούμε πόσο ψεύτικο είναι. Αν το κάνουμε αυτό συνέχεια για κάποιο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα 4-5 χρόνια, στο τέλος θα έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ψευδαίσθηση είναι τα πάντα και θα είμαστε πραγματικά ψύχραιμοι και ατάραχοι σ' όλα τα γεγονότα που θα μας συμβαίνουν.

Καφρίτσας, Α. (2020), Απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση, μεταφυσική και ψυχολογική ανάλυση της Αποκάλυψης του Ιωάννη, σελ. 261-262, Αθήνα: Εκδόσεις Διανόηση

Lightly child, lightly...

“It’s dark because you are trying too hard.

Lightly child, lightly. Learn to do everything lightly.

Yes, feel lightly even though you’re feeling deeply.

Just lightly let things happen and lightly cope with them.

I was so preposterously serious in those days, such a humorless little prig.

Lightly, lightly – it’s the best advice ever given me.

When it comes to dying even. Nothing ponderous, or portentous, or emphatic.

No rhetoric, no tremolos,

no self conscious persona putting on its celebrated imitation of Christ or Little Nell.

And of course, no theology, no metaphysics.

Just the fact of dying and the fact of the clear light.

So throw away your baggage and go forward.

There are quicksands all about you, sucking at your feet,

trying to suck you down into fear and self-pity and despair.

That’s why you must walk so lightly.

Lightly my darling,Lightly my darling,

on tiptoes and no luggage,

not even a sponge bag,

completely unencumbered.”

― Aldous Huxley , Island

Ώρα μηδέν

Ώρα μηδέν είναι εκείνο το σημείο της απόλυτης σκοτεινιάς.

Που αδύναμο το κεφάλι κοιτά το πάτωμα και ποτίζει το χώμα.

Που σκέψεις σπαθιά τρυπούν την ύπαρξη, πλημμυρίζοντας

τον ήδη αποπνικτικό χώρο μ' ένα άχρωμο τίποτα.

Είναι το σημείο που θα πάρεις φόρα ντυμένο σκοτάδι.

Αφήνεσαι ανέλπιδα. Λες και το μετά χάθηκε στη δίνη του χρόνου

και μεταλλάχθηκε σε ποτέ.

Μη ξεγελιέσαι. Είναι καμουφλαρισμένο καλά.

Το έδαφος που τώρα ποτίζεις.

Μέσα απ' αυτή τη σκοτεινιά θ' αναδυθείς.

Πιο ψηλά. Πιο δυνατή. Πιο Εσύ!

Κρυσταλένια

22.05.2013

Είδε την αγάπη...

Σήμερα φέρνοντας -αναπάντεχα στο νου μου έναν αρχαίο μύθο- κατάλαβα τι μπορεί να είναι η αγάπη. Το κατάλαβα από μια εικόνα πάνω σ' ένα αγγείο: δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κρατάει σφιχτά. Αγαπούσε τη Θέτιδα και ο Κένταυρος, που ήταν σοφός, του είχε προβλέψει: ''Η γυναίκα αυτή συνέχεια θα μεταμορφώνεται. Μην φοβηθείς και μη λύσεις ποτέ τα χέρια σου. Θα γίνεται φίδι και λύκαινα, φωτιά και πάγος. Πράγματα δηλαδή, που δύσκολα κρατάει κανείς χωρίς να ματώσουν,να καούν και να παγώσουν τα χέρια του. Εσύ όμως θα το κάνεις. Η αγάπη θα σου δίνει τη δύναμη ν' αντέξεις, ό,τι χωρίς αυτή, θα σου προκαλούσε φρίκη και πόνο και αποστροφή. Και δεν θα χαλαρώσεις ποτέ το αγκάλιασμα, γιατί θα ξέρεις ότι πίσω από όλα αυτά τα πρόσωπα κρύβεται η μορφή της αγαπημένης σου. Κρύβεται η ψυχή της''.

Αυτά είπε ο Κένταυρος κι ο Πηλέας τον άκουσε κι όσο κράταγε ο πόλεμος δεν έπαυε ν' αγαπάει και ν' αγκαλιάζει κάθε μορφή θηρίου που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Κι ακόμα ήξερε, πως τα θηρία αυτά, είναι οι όψεις της τρέλας, του πόνου και της αρρώστιας που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Όχι η αληθινή εικόνα του.

Και περίμενε το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι να λιώσει η αγάπη του κάθε προσωπείο και κάθε αντίσταση, ώστε να δει επιτέλους την ομορφιά της Θέτιδας. Και την είδε. Επειδή δεν έλυσε ποτέ τα χέρια του, την είδε. Επειδή έβλεπε πέρα απ' τη δύση, την ανατολή και πέρα απ' το θηρίο, την θεότητα. Είδε και την αγάπη, πρόσωπο με πρόσωπο.''

Σταθοπούλου, Ε. (2006), Εκείνος, Αθήνα: Οδός Πανός

Πηλέας και Θέτιδα, Πηγή: http://3gym-alex-iliadaproject.blogspot.com/2011/03/blog-post_07.html

Εγώ Είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή

Και όπως η ψυχή σηκώνεται πάνω από το νόμο του αγώνα για τη ζωή, όταν συνειδητοποιεί τον ανθρωπισμό της, όμοια υψώνεται πάνω από το νόμο της μετενσάρκωσης όταν αποκτά επίγνωση της θεότητάς της.

Οι Μεγάλοι Μύστες, Edouard Schure

Εβδομάδα των Παθών Απρίλιος 2020, κι ενώ όλοι κινούμαστε ή καλύτερα δεν κινούμαστε στους ρυθμούς του κορωναϊού, βιώνω εσωτερικά τις ημέρες αυτές. Το συναίσθημα της κατάνυξης είναι πολύ πιο έντονο από άλλες φορές, όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε φίλους και γνωστούς όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί. Καταφεύγω σε βιβλία για τον Χριστό και η βιβλιοθήκη μου πάντα κρύβει εκπλήξεις. Μια έκπληξη ήταν και ο Edouard Schure με τους Μεγάλους Μύστες του. 

Μέσα στο δρόμο της πνευματικής αναζήτησης βασικό ερώτημά μου ήταν και είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Μελετώντας την ζωή του Χριστού μέσα από τα λόγια του Edouard Schure, επικεντρώθηκα στο παρακάτω απόσπασμα, καθώς μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση. Το απόσπασμα αναφέρεται στη χρονική στιγμή όπου ο Χριστός αποσύρθηκε για να διαλογιστεί και να προσευχηθεί στη σπηλιά του Εγκαδδί. Είναι η στιγμή που προβλέπει την μοίρα του, δέχεται να σηκώσει τον Σταυρό και να πατήσει τον Θάνατο. Είναι η ανάδειξη του μεγαλείου της Αγάπης του Υιού του Θεού, του Υιού του Ανθρώπου.

«Ιδού το μαγικό σημείο της Ζωής και της Αθανασίας», είπε η ουράνια φωνή. «Οι άνθρωποι άλλοτε το κατείχαν, τώρα το έχασαν. Θέλεις να τους το ξαναδώσεις;» «Θέλω», είπε ο Ιησούς. «Τότε κοίταξε! Ιδού η μοίρα σου!» Απότομα σβήστηκαν τα τέσσερα άστρα. Έγινε νύχτα. Υποχθόνια βροντή έσεισε τα βουνά και από το βάθος της Νεκράς Θάλασσας βγήκε ένα βουνό σκοτεινό, που πάνω στην κορυφή του είχε ένα μαύρο σταυρό. Άνθρωπος σε μεγάλη αγωνία ήταν καρφωμένος εκεί πάνω. Ένας δαιμονισμένος λαός σκέπαζε το βουνό και ούρλιαζε με καταχθόνιους σαρκασμούς: «Αν είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου!» Ο Οραματιστής τέντωσε τα μάτια του, έπειτα ξανάπεσε προς τα πίσω, λουσμένος από κρύο ιδρώτα, γιατί ο εσταυρωμένος εκείνος άνθρωπος ήταν ο ίδιος… Είχε καταλάβει. Για να νικήσει έπρεπε να ταυτιστεί με εκείνο το τρομακτικό είδωλο, που αυτός ο ίδιος είχε επικαλεστεί και το οποίο είχε τοποθετηθεί μπροστά του σαν απαίσιο ερωτηματικό. Μετέωρος μέσα στην αβεβαιότητά του, καθώς μέσα στο κενό των απείρων χώρων, ο Ιησούς ένιωθε ταυτόχρονα τα μαρτύρια του εσταυρωμένου, τις βρισιές των ανθρώπων και τη βαθιά σιγή του ουρανού.«Μπορείς να πάρεις το σταυρό ή να τον αποδιώξεις», είπε η αγγελική φωνή. Ήδη η οπτασία τρεμούλιαζε σε μερικά μέρη της και ο σταυρός-φάντασμα άρχισε να ωχριά μαζί με το μάρτυρά του, όταν ξαφνικά ο Ιησούς ξαναείδε κοντά του τους αρρώστους της πηγής του Σιλωάμ και πίσω τους είδε να έρχεται ένας ολόκληρος λαός απελπισμένων ψυχών, οι οποίες ψιθύριζαν με ενωμένα τα χέρια: «Δίχως εσένα είμαστε χαμένες. Σώσε μας εσύ που ξέρεις και αγαπάς!». Τότε ο Γαλιλαίος ορθώθηκε σιγά σιγά και, ανοίγοντας τη γεμάτη από αγάπη αγκαλιά του, φώναξε: «Προς εμένα ο Σταυρός! Και ας σωθεί ο κόσμος!». Αμέσως ο Ιησούς αισθάνθηκε ένα δεινό ξέσχισμα σε όλα του τα μέλη. Κι έβγαλε μια τρομερή φωνή… Ταυτόχρονα, το μαύρο βουνό σωριάστηκε, ο σταυρός εξαφανίστηκε, ένα γλυκό φως, μια θεία ευδαιμονία πλημμύρισαν τον Οραματιστή και, μέσα στα ύψη του γαλάζιου ουρανού, μια θριαμβευτική φωνή διαπέρασε το άπειρο, λέγοντας: «Ο Σατανάς δεν είναι πια κύριος! Ο Θάνατος πατήθηκε! Δόξα στον Υιό του Ανθρώπου! Δόξα στον Υιό του Θεού!»
            Όταν ο Ιησούς ξύπνησε από αυτήν την οπτασία, τίποτα δεν είχε αλλάξει τριγύρω του. Ο ήλιος που ανέτειλε χρύσωνε τις πλαγιές της σπηλιάς του Εγκαδδί. Μια δροσιά χλιαρή, σαν τα δάκρυα αγγελικής αγάπης, μούσκευε τα πονεμένα του πόδια και ομίχλη ανέβαινε από τη Νεκρά Θάλασσα. Αλλά αυτός δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα οριστικό συμβάν είχε συντελεστεί μέσα στην άβυσσο της συνείδησής του. Είχε λύσει το αίνιγμα της ζωής του, είχε κατακτήσει την ειρήνη και μέσα του είχε μπει η μεγάλη βεβαιότητα. Από τη συντριβή της γήινης υπόστασής του, που την είχε καταπατήσει και την είχε ρίξει μες στο βάραθρο, μια καινούρια συνείδηση είχε ξεφυτρώσει ακτινοβόλος: ήξερε ότι είχε γίνει ο Μεσσίας με μια αμετάκλητη πράξη της θέλησής του. Ευθύς αμέσως ξανακατέβηκε στο χωριό των Εσσαιών. Έμαθε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προ ολίγου είχε συλληφθεί από τον Αντίπα κι είχε φυλακιστεί στο φρούριο του Μακερού. Αντί να τρομάξει απ’ αυτό το προμήνυμα, απεναντίας είδε σε αυτό ένα σημάδι ότι οι καιροί ήταν ώριμοι και ότι έπρεπε να δράσει και αυτός με τη σειρά του. Ανήγγειλε λοιπόν στους Εσσαίους ότι θα πήγαινε να κηρύξει στη Γαλιλαία «το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών». Αυτό σήμαινε: να κάνει τα μεγάλα Μυστήρια προσιτά στους απλούς, να τους μεταφράσει τη διδασκαλία των μυημένων. Παρόμοια τόλμη δεν είχαν δει οι άνθρωποι από την εποχή που ο Σακια-Μούνη, ο τελευταίος Βούδας, κινημένος από άπειρο οίκτο, είχε κηρύξει στις όχθες του Γάγγη. Η ίδια υπέροχη συμπάθεια για την ανθρωπότητα εμψύχωνε και τον Ιησού. Ένωνε σ’ αυτήν ένα εσωτερικό φως, μια δύναμη αγάπης, ένα μεγαλείο πίστης και μια ενεργητικότητα δράσης που μόνο αυτό χαρακτηρίζουν. Από τα βάθη του θανάτου, που τον είχε βυθομετρήσει και τον είχε γευθεί εκ των προτέρων, έφερνε στους αδερφούς του την ελπίδα της ζωής.

"Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού." Ιωάννης 14:6

Ο Υιός του Ανθρώπου γνωρίζοντας το μαρτύριο που θα βίωνε κι έχοντας την ελεύθερη βούληση, επέλεξε τον δρόμο της Σωτηρίας του Ανθρώπου και απέρριψε την σωτηρία του εαυτού του. Τόσο ήταν το μεγαλείο της Αγάπης του για τις ψυχές. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε τον δρόμο. Ο Χριστός είναι η Απόλυτη Αγάπη. Και ο δρόμος που έδειξε είναι αυτός... να γίνουμε, να θυμηθούμε ότι είμαστε ΑΓΑΠΗ.

Καλή Εργασία

27.04.2020

Schure, E. (2007), Οι Μεγάλοι Μύστες, Αθήνα: Εκδόσεις Νίκας

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στη σελίδα: http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Kata_Iwannhn_Euaggelio/Kata_Iwannhn_Euaggelio_kef.14.htm

Η πνευματική εξέλιξη μέσα από τις σχέσεις, Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ

(Το κείμενο αποτελεί μέρος της ομιλίας του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ που έχει αναρτηθεί στο κανάλι του στην ιστοσελίδα YouTube)

Οι σχέσεις μας αποτελούν σημαντικό μέρος της ζωής μας και της εξέλιξής μας. Ως θεϊκά όντα που είμαστε η αγάπη του Θεού, του Σύμπαντος (όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας την Ύπαρξη) για εμάς είναι δεδομένη ανεξάρτητα αν επιλέξουμε να μάθουμε από τις σχέσεις μας αυτό που ήρθαν να μας διδάξουν ή όχι. Μας δίνεται η ελεύθερη βούληση να επιλέξουμε τι θα κάνουμε με τις σχέσεις μας και πως θα τις αξιοποιήσουμε. Είναι, γενικά αποδεκτό, ότι οι αρμονικές σχέσεις μας με τους άλλους μας συμφέρει, καθώς μπορούμε να βιώσουμε ευτυχία, υγεία, ελευθερία και να είναι πιο όμορφη η ζωή μας. 

Για την επίτευξη πνευματικής εξέλιξης μέσα από τις σχέσεις μας μπορούμε να ακολουθούμε τα παρακάτω:

• Καλλιέργεια της αξίας μας, της ασφάλειάς μας και του νοήματος της ζωής μας μέσω μιας εσωτερικής διαδικασίας. Αποφεύγουμε να βασίζουμε τα παραπάνω στον άλλον και συνάπτουμε σχέση μαζί του από αγάπη κι όχι από ανάγκη ή εξάρτηση. Η σχέση ανάγκης ή εξάρτησης μας αναγκάζει να παίζουμε ρόλους ώστε να τον ελέγχουμε, κι όταν υπάρχει έλεγχος δεν υπάρχει αγνή αγάπη. Δεν μπορώ να αγαπάω κάποιον όταν έχω ανάγκη κάτι από αυτόν.
• Αναλαμβάνουμε την απόλυτη ευθύνη της πραγματικότητάς μας. Παύουμε να πιστεύουμε ότι ο άλλος ευθύνεται  για ότι νοιώθουμε και για ότι μας συμβαίνει. Παράλληλα, επιτρέπουμε στον άλλον να νοιώθει ότι θέλει, έχοντας την γνώση ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τα δικά του συναισθήματα. Είμαστε ελεύθεροι να αγαπάμε αγνά.
• Επικοινωνούμε αποτελεσματικά, εκφράζοντας ανάγκες και συναισθήματα χωρίς γκρίνια, κριτική και απόρριψη. Γινόμαστε ενεργητικοί ακροατές. Μαθαίνουμε να ακούμε τον άλλον χωρίς να μπαίνουμε σε άμυνα (ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι).
• Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, κατανοώντας τις ανάγκες του, τα συναισθήματά του, τις πεποιθήσεις του και το τι μπορεί να χρειάζεται.
• Φροντίζουμε για την συνεχόμενη εξέλιξή μας, καθώς η δική μας μεταμόρφωση είναι δώρο για τον άλλον.
• Να είμαστε ειλικρινείς. Να εκφράζουμε την αλήθεια μας με αγάπη και όχι με θυμό, κριτική ή απόρριψη.
• Αποβάλλουμε τους φόβους μας που προκαλούν συγκρούσεις στις σχέσεις μας. Δεν φοβόμαστε να είμαστε ευάλωτοι μπροστά στον άλλον, καθώς ως θεϊκά όντα είμαστε ασφαλείς. Δεχόμαστε ότι είμαστε καλά εξίσου είτε είμαστε με τον άλλον είτε δεν είμαστε.
• Κάνουμε διάκριση του άλλου ως θεϊκό ον και ως συμπεριφορά. Μπορούμε να αγαπάμε τον άλλον ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τη συμπεριφορά του. Η αγάπη είναι σταθερή και αμετάκλητη ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να δεχτούμε τη συμπεριφορά του άλλου.
• Αντιμετωπίζουμε τον άλλο ως δάσκαλο που έχει έρθει να μας διδάξει κάτι.
• Τηρούμε τις συμφωνίες που έχουμε συνάψει με τον άλλον. Είμαστε συνεπείς απέναντι στον λόγο μας. Η συνέπεια είναι βασική λειτουργία της ψυχής.
• Να μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνοι μας. Όσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε μόνοι μας τόσο πιο ευτυχισμένοι  θα είμαστε με τον άλλον.
• Καλλιέργεια της αγάπης χωρίς όρους. Καλλιεργούμε αρχικά την αγάπη άνευ όρων προς τον εαυτό μας. Μας αγαπάμε με όλα τα ελαττώματά μας και με την κατανόηση ότι είμαστε όντα σε εξέλιξη. Με αυτό τον τρόπο μας δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουμε τις αδυναμίες του άλλου ως ον που βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης, και τον αγαπάμε ότι και να κάνει, καθορίζοντας όρια όποτε χρειάζεται. (Συνδεόμαστε με ανώτερα επίπεδα και αισθανόμαστε ασφαλείς)
• Καλλιεργούμε σχέση με το Θείο, το Σύμπαν, τον Χριστό, το Φως, κλπ., σχέση που μας δίνει δύναμη και ασφάλεια που δεν κλονίζεται.
• Αγαπάμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας.
• Τολμούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Φροντίζουμε να αποβάλουμε την πεποίθηση ότι όταν είμαστε ευτυχισμένοι κάτι κακό θα συμβεί και βλέπουμε τις σχέσεις μας ως τρόπο ευτυχίας. Επιλέγουμε να είμαστε με τον άλλον για να δημιουργήσουμε την ευτυχία.
• Απελευθερωνόμαστε από παλιούς προγραμματισμούς. Απελευθερώνουμε και συγχωρούμε το παρελθόν. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας σαν να είναι η πρώτη φορά, χωρίς προκατάληψη.
• Δεν μιλάμε ποτέ σε τρίτους για τον άνθρωπο με τον οποίο βιώνουμε δυσκολία, εκτός εάν απευθυνόμαστε σε κάποιον ο οποίος μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ποιο μάθημα έχουμε να πάρουμε από την δύσκολη αυτή σχέση. Αποφεύγουμε να μιλάμε με κάποιον ο οποίος θα μας επιβεβαιώσει ότι είμαστε θύμα και ότι ο άλλος είναι απαράδεκτος (υποκειμενικές αντιλήψεις). Δεν προσπαθούμε να βρούμε την αξία μας υποβαθμίζοντας τον άλλον ως υπεύθυνο της δυστυχίας μας.
• Γνωρίζουμε τον Εαυτό μας, είτε με συμμετοχή σε ομάδες ή με άλλους τρόπους.
• Έχουμε κοινές, αλλά και ξεχωριστές δραστηριότητες.
• Εκφράζουμε στον άλλον τα θετικά μας συναισθήματα, όπως αγάπη, θαυμασμό, ευγνωμοσύνη, τις θετικές του ιδιότητες.
• Αν υπάρχουν συγκρούσεις προγραμματίζουμε μια φορά την εβδομάδα ή και συχνότερα να επικοινωνήσουμε, εκφράζοντας τις ανάγκες μας. Αν ο άλλος εκφράζεται αρνητικά, με θυμό, οργή, κλπ., του απευθύνουμε την εξής ερώτηση: Πες μου την ανάγκη που βρίσκεται πίσω από αυτήν την κριτική, το παράπονο, την επιθετικότητα. Τι χρειάζεσαι από εμένα;
• Οραματιζόμαστε τον άλλον μέσα στο Φως, συνδεδεμένο με τον Ανώτερο Εαυτό του, με την δύναμη μέσα του. Αν έχουμε δυσκολία να τον οραματιστούμε, φέρνουμε στο νου μας πέντε θετικές ιδιότητες του ανθρώπου αυτού.

Ολοκληρώνοντας, δεν υπάρχει τυχαιότητα! Ως ψυχές σε εξέλιξη έχουμε επιλέξει ή έχουμε έλξει ψυχές που μας δίνουν ακριβώς τα ερεθίσματα που χρειαζόμαστε για τα επόμενα μαθήματα στην εξέλιξή μας. Έχουμε όφελος να ψάξουμε μέσα μας, να δούμε τι χρειαζόμαστε να μάθουμε εδώ, να ανακαλύψουμε τις αλήθειες που χρειαζόμαστε να θυμηθούμε για να μπορέσουμε να βιώσουμε ασφάλεια, ηρεμία, αξία, κλπ, ανεξάρτητα με το τι κάνει ο άλλος, και να νοιώσουμε Αγάπη για τον άλλον.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ: Ο άλλος είναι ψυχή σε εξέλιξη. Η συμπεριφορά του και η λειτουργία του ορίζεται από τα παιδικά του βιώματα, τους προγραμματισμούς του, τις πεποιθήσεις του, τις ανασφάλειές του.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ: Η αξία μας είναι αμετάκλητη, δεν μειώνεται ότι και να λέει ή κάνει ο άλλος. Δεδομένα της αληθινής μας φύσης είναι η ελευθερία, η ασφάλεια. Έχουμε επιλέξει σαν ψυχή τα ερεθίσματα που βιώνουμε για την εξέλιξή μας.

ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ: Το σύμπαν μας δίνει μόνο αυτά που εξυπηρετούν την εξέλιξή μας. Μας δίνει σε κάθε στάδιο της ζωής μας τα ερεθίσματα που χρειαζόμαστε για να αποκτήσουμε επίγνωση του εαυτού μας, σε κάποιο επίπεδο.