Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Ο Καρκίνος εκδηλώνεται όταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, Andreas Moritz


Πολλοί καρκινοπαθείς αφιερώνουν τη ζωή τους στην υποστήριξη των συνανθρώπων τους. Η ανιδιοτελής υπηρεσία τους μπορεί όντως να πηγάζει από ευγενή αισθήματα. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Αν ένας καρκινοπαθής θυσιάσει ή αμελήσει τη δική του ευεξία προκειμένου να μην αντιμετωπίσει την ντροπή,τις ενοχές και τη χαμηλή του αυτοαξία, ουσιαστικά σκάβει το λάκκο του. Αυτοί οι καρκινοπαθείς αφιερώνουν "ανιδιοτελώς" την ζωή τους στην υπηρεσία των άλλων, ώστε να λάβουν αγάπη και εκτίμηση για τη συνεισφορά τους. Εντούτοις, αυτή τους η επιλογή οφείλεται στο ότι υποσυνείδητα αναγνωρίζουν ότι δεν αγαπούν τον εαυτό τους. Και αυτό μπορεί να κρύβει ανεπίλυτα ζητήματα, φόβους και χαμηλή αυτοαξία στην κυτταρική μνήμη των οργάνων και των ιστών της.
Το "Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν" είναι μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις για τη θεραπεία του καρκίνου. Αυτή η φράση σημαίνει ότι ο βαθμός αγάπης προς τους συνανθρώπους μας καθορίζεται από το βαθμό αγάπης προς τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε να αγαπήσουμε κάποιον χωρίς προσκόλληση ή κτητικότητα, πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε τον εαυτό μας με όλα τα σφάλματα και τις ατέλειές του.Έτσι, ο βαθμός στον οποίο φροντίζουμε το σώμα, το νου και το πνεύμα μας, καθορίζει το βαθμό στον οποίο είμαστε σε θέση να φροντίσουμε τους άλλους. Όταν κατακρίνουμε τον εαυτό μας, όταν δεν μας αρέσει η εμφάνιση, η συμπεριφερά ή τα συναισθήματά μας, κλείνουμε την καρδιά μας και νιώθουμε ανάξιοι και ανεπαρκείς. Προκειμένου να αποφύγουμε να εκθέσουμε στους άλλους τις "δύσκολες" όψεις του  εαυτού μας, από τον φόβο της απόρριψης,προσπαθούμε να κερδίσουμε την αγάπη τους, ευχαριστώντας τους. Θεωρούμε ότι έτσι μπορούμε να λάβουμε την αγάπη που δεν δίνουμε στον εαυτό μας. Αυτή η προσέγγιση ωστόσο αποδεικνύεται αναποτελεσματική μακροπρόθεσμα.
Το σώμα μας πάντα ακολουθεί τις υπαγορεύσεις του νου μας. Οι υπαγορεύσεις των σκέψεων, επιθυμιών, πεποιθήσεων, ορμέμφυτων, προτιμήσεων και αντιπαθειών μας, αποτελούν το "λογισμικό" που προγραμματίζει την κυτταρική λειτουργία σε καθημερινή βάση. Μέσω της σύνδεσης σώματος/νου, τα κύτταρά μας δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υπακούσουν τις εντολές που λαμβάνουν μέσω του υποσυνείδητου ή του συνειδητού νου. Οι πρόσφατες έρευνες για το DNA απέδειξαν ότι έχουμε τη δυνατότητα να τροποποιήσουμε τη διάταξη και τη συμπεριφορά του  DNA μας κατά βούληση και εν ριπή οφθαλμού. Το DNA ακούει κάθε λέξη που λέμε στον εαυτό μας και νιώθει όλα τα συναισθήματα που βιώνουμε. Συν τοις άλλοις, ανταποκρίνεται σε όλα μας τα συναισθήματα. Εμείς προγραμματίζουμε τον εαυτό μας κάθε δευτερόλεπτο, συνειδητά ή υποσυνείδητα. Αυτο σημαίνει ότι εάν το θελήσουμε, μπορούμε να ξαναγράψουμε το πρόγραμμα με όποιον τρόπο επιθυμούμε, εφόσον έχουμε επίγνωση. Όταν γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό, είναι βέβαιο ότι θα αγαπήσουμε, θα αποδεχτούμε και θα τιμήσουμε τον εαυτό μας. Θα είναι αδύνατον να επικρίνουμε τον εαυτό μας για τα υποτιθέμενα σφάλματά μας, για το ότι δεν είμαστε τέλειοι, για το ότι δεν είμαστε πάντα αυτό που θέλουν οι άλλοι. Όταν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας κατ' αυτό τον τρόπο, στέλνουμε σήματα αγάπης στα κύτταρά μας. Η ενοποιητική δύναμη της αγάπης εδραιώνει την αρμονία στο σώμα, ακόμα και στο βαθύτερο κυτταρικό επίπεδο. Αν όμως πάψουμε να βιώνουμε αυτή την αγάπη (που δεν πρέπει να συγχέεται με την προσκόλληση ή τη συναισθηματική δέσμευση) σε καθημερινή βάση, το σώμα αρχίζει να αποσυντονίζεται και αρρωσταίνει.
Ο στόχος της ζωής μας είναι να βιώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη αγάπη. Μόνο όσοι αγαπούν τον εαυτό τους μπορούν να αγαπήσουν τους άλλους. Όσοι αγαπούν τον εαυτό τους, αγαπούν τους συνανθρώπους τους, τα ζώα και το περιβάλλον. Όσοι αποδέχονται τον εαυτό τους δεν φοβούνται το θάνατο. Όταν φτάσει η ώρα τους, πεθαίνουν γαλήνια, χωρίς μεταμέλεια και ενοχές.
Όποτε κλείνουμε την καρδιά μας, βιώνουμε μοναξιά και το σώμα μας νοσεί. Είναι γνωστό ότι οι χήρες και οι άνθρωποι που είναι κοινωνικά απομονωμένοι, καθώς κι όσοι δεν έχουν κάποιον άνθρωπο στον οποίο μπορούν να εμπιστευτούν τα βαθύτερά τους συναισθήματα, είναι επιρρεπείς στον καρκίνο.
Τα κύτταρά μας είναι οι κοντινοί μας "γείτονες". Έχουν ανάγκη από την αγάπη και την αποδοχή μας, ώστε να αισθανθούν ότι είναι μέρος της ύπαρξής μας και ότι νοιαζόμαστε γι' αυτά. Κάντε ένα αυτομασάζ με λάδι, πηγαίνετε νωρίς για ύπνο, τρώτε θρεπτικές τροφές και ακολουθήστε υγιεινές συνήθειες - κατ' αυτό τον τρόπο στέλνετε δυνατά μηνύματα αγάπης στα κύτταρά σας και τα παροτρύνετε να λειτουργούν αρμονικά και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Συν τοις άλλοις, αυτά τα μηνύματα εξουδετερώνουν τις τοξίνες. Δεν υπάρχει τίποτα το αντιεπιστημονικό σε αυτό. Μπορείτε να επισκεφθείτε διάφορα νοσοκομεία και να ρωτήσετε τους ασθενείς, αν τους άρεσε η πορεία της ζωής τους πριν αρρωστήσουν. Στη συντριπτική τους πλειονότητα θα απαντήσουν "όχι". Χωρίς να είστε ιατρικός ερευνητής, θα έχετε κάνει μία απο τις πιο σημαντικές μελέτες που έχουν γίνει ποτέ στα χρονικά της ιατρικής έρευνας. Θα ανακαλύπτατε ένα από τα συνηθέστερα αίτια της νόσησης, που δεν είναι άλλο από την ανεπαρκή αγάπη για τον εαυτό μας ή τη δυσαρέσκεια για την εξέλιξη της ζωής μας. Το αίσθημα δυστυχίας είναι ίσως η πιο σοβαρή μορφή συναισθηματικού στρες. Ουσιαστικά αποτελεί μείζονα παράγοντα επικινδυνότητας για πολλές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου.
Μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα δείχνει ότι το σοβαρό συναισθηματικό στρες τριπλασιάζει την επικινδυνότητα για καρκίνο του μαστού. Στη μελέτη μετείχαν 100 γυναίκες που είχαν όγκο στο στήθος αλλά δεν είχαν ενημερωθεί γι' αυτό. Μία στις δύο είχε βιώσει βαθιά τραυματική εμπειρία, όπως ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, μέσα στα προηγούμενα πέντε χρόνια. Η επίδραση του συναισθηματικού στρες μπορεί να διαταράξει τις πεπτικές διεργασίες και το ανοσοποιητικό σύστημα, δημιουργώντας εξαιρετικά τοξικό περιβάλλον στον οργανισμό. Και η καταπολέμηση του καρκίνου με "όπλα μαζικής καταστροφής" δεν διευθετεί τον συναισθηματικό πόνο που τον προκάλεσε.

Απόσπασμα από το βιβλίο: " Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια", Andreas Moritz

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου