Αποστασιοποίηση και Αποδέσμευση, παραμύθι

Ήταν μια φορά ένας δερβίσης, πολύ σοφός... Γύριζε από χωριό σε χωριό, ζήταγε ελεημοσύνη και μοίραζε γνώσεις και συμβουλές στις πλατείες και τις αγορές...
Μια μέρα, ενώ ζητιάνευε στην αγορά του Ακμπάρ, τον πλησιάζει ένας άνθρωπος και του λέει:
"Χθες το βράδυ ήμουν μ' ένα μάγο πολύ ξακουστό, και με συμβούλευσε να έρθω σήμερα εδώ, σ' αυτήν την πλατεία. Είπε ότι θα συναντήσω έναν κουρελή ζητιάνο και ότι ο ζητιάνος αυτός, παρ' όλη την φτωχική του εμφάνιση, θα μου δώσει έναν θησαυρό που θα αλλάξει τη ζωή μου για πάντα. Έτσι, μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι εσύ είσαι αυτός που ψάχνω, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει άλλος σε χειρότερη κατάσταση από σένα... Δώσε μου λοιπόν τον θησαυρό μου".
Ο δερβίσης τον κοιτάζει σιωπηλός... Μετά, βάζει το χέρι του σε μια τσάντα από φθαρμένο δέρμα που έχει κρεμασμένη στον ώμο του.
"Αυτό πρέπει να είναι" του λέει. Και του δίνει ένα τεράστιο διαμάντι.
Ο άλλος μένει κατάπληκτος.
"Μα... η πέτρα αυτή πρέπει να έχει ανυπολόγιστη αξία."
"Α, ναι; Μπορεί... Εγώ τη βρήκα στο δάσος."
"Καλά. Ας είναι. Πόσα πρέπει να σου δώσω γι' αυτήν;"
"Δεν υπάρχει λόγος. Δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα. Σου χρησιμεύει σε κάτι; Εμένα δεν μου χρησιμεύει σε τίποτα, δεν την χρειάζομαι, παρ' την."
"Μα... θα μου τη δώσεις έτσι... χωρίς κανένα αντάλλαγμα;"
"Ναι... ναι. Έτσι δεν σου είπε ο μάγος σου;"
"Ναι, βέβαια. Αυτό ακριβώς μου είπε ο μάγος... Ευχαριστώ πολύ."
Πολύ μπερδεμένος, ο άντρας αρπάζει την πέτρα και φεύγει.
Μετά από μισή ώρα, όμως, επιστρέφει. Ψάχνει στην πλατεία να βρει τον δερβίση, και μόλις τον βλέπει του λέει:
"Πάρε την πέτρα σου..."
"Τί έγινε;" τον ρωτάει ο δερβίσης.
"Πάρε την πέτρα και δώσε μου τον θησαυρό..." λέει ο άντρας.
"Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω" λέει ο δερβίσης.
"Και βέβαια έχεις... Θέλω να μου δώσεις τον τρόπο που έχεις να μπορείς να αποχωρίζεσαι κάτι χωρίς να σε πειράζει."


Λένε ότι ο άνθρωπος αυτός έμεινε δίπλα στον δερβίση πολλά χρόνια μέχρι να μάθει να αποστασιοποιείται και να αποδεσμεύεται.

Χόρχε Μπουκάι, Ο δρόμος των δακρύων, σελ. 257

Δεν είναι όλα πόνος, ΜΑΡΤΑ ΜΠΟΥΧΟ

Πάντα υπάρχουν στο πένθος περισσότερα,
πολύ περισσότερα από τον πόνο.
Υπάρχει για παράδειγμα μια περηφάνια,
πως έφτασα εκεί που δεν είχα ξαναφτάσει.
Εκεί που δεν φανταζόμουνα ποτέ
πως θα κατάφερνα να φτάσω.
Όταν κάτι αφήνω πίσω μου, κάτι πάω να συναντήσω.
Σε κάθε αντίο, κρύβεται ένα σιωπηλό καλωσήρθες.
Ο αποχαιρετισμός είναι μάλλον θέμα της ζωής,
παρά του θανάτου.
Γιατί την έσχατη στιγμή και εξαρχής,
η ιστορία η δική μου, όπως και των άλλων,
είναι ένα παράξενο μείγμα από πρώτες και ύστερες στιγμές.

Και τα ξέρω αυτά, γιατί άλλοι που τα έζησαν μου τα 'παν,
ότι πονέσανε αρχικά, αλλά μεγάλωσαν μετά μέσα απ' τον πόνο.
Θάνατοι που γέννησαν καινούριες ζωές,
απώλειες που οδήγησαν σε συναντήσεις,
και απουσίες παρούσες που γέμισαν κενές ζωές
και τις γλίτωσαν απ' το μαρτύριο της απούσας παρουσίας.

Έτσι ξέρω ότι προχωράω και δεν είμαι μόνη,
ότι βαδίζω νύχτα-μέρα συντροφιά με άλλους πολλούς.
Άλλους που άφησαν τα ίχνη τους στο μονοπάτι
και που βρήκαν στην πορεία
το αληθινό νόημα του δρόμου που ακολούθησαν.

Μάρτα Μπούχο

Hermann Hesse, Ντέμιαν (απόσπασμα)

Ο καθένας έχει μια αποστολή που δεν μπορεί να τη διαλέξει ο ίδιος, να την πλάσει και να την φέρει στα μέτρα του. Για τον ώριμο άνθρωπο ένα είναι το καθήκον του. Να γυρέψει να νιώσει τον εαυτό του, να σιγουρέψει την ύπαρξή του, ν' αναζητήσει ψηλαφητά την πορεία του προς τα μπρος, όπου κι αν τον οδηγεί. [...] Συχνά μου άρεσε να παίζω με εικόνες απ' το μέλλον, να ονειρεύομαι ρόλους που μου επιφυλασσόταν να παίξω -σαν ποιητής ίσως ή προφήτης, ζωγράφος ή κάτι παρόμοιο. Αλλά ήταν μάταια αυτά. Δε βρισκόμουν εδώ για να γράψω ποίηση, να κηρύξω ή να ζωγραφίσω. Μήτε εγώ μήτε και κανείς άλλος άνθρωπος υπάρχουμε γι' αυτό το ρόλο. Τούτα είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Μια είναι η αληθινή αποστολή για τον καθένα. Να βρει το δρόμο της αυτογνωσίας. Μπορεί να καταλήξει ποιητής, τρελός, προφήτης ή εγκληματίας. Δεν έχει σημασία σε τελική ανάλυση. Αποστολή του είναι να βρει τον προορισμό του, όχι αυτό που θα διαλέξει ο ίδιος, και να τον ζήσει μ' όλη του την ψυχή. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι αληθινή ζωή, είναι μια προσπάθεια υπεκφυγής, μια απόδραση και καταφύγιο στα ιδεώδη των μαζών, μακαριότητα και φόβος για τον εαυτό μας.

Hermann Hesse, Ντέμιαν

Τίποτε δεν ξέρω

O Κόσμος μας ανήκει, όταν ανήκουμε στον εαυτό μας.
Σκούπισε τα μάτια σου και πάρε το μονοπάτι των λυγμών.
Ότι μας ανάθρεψε είναι το δάκρυ.
Ότι μας φώτισε είναι το γέλιο.
Γελοίοι άνθρωποι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως ότι διέσχισαν σε δρόμους ήταν σαν γυμνοσάλιαγκες.
Δεν μας περισσεύουν οι ενοράσεις.
Ούτε η βαθιά πτώση και άνοδος με το τρίτο μάτι, εκείνο που δεν κατέστρεψε ο πολιτισμός.
Όσο θα ζω στον κόσμο θα διηγούμαι αυτό που ζω.
Μα πρώτα να ζήσω.
Να ζήσω επιμένοντας σε μια πνευματική επάρκεια χωρίς να εξασφαλίζω πως ξέρω.
Θα ζήσω.
Τίποτε δεν ξέρω.
Κάθε ημέρα όλα αλλάζουν.
Το σώμα μου αλλάζει μαζί με το σώμα της γης.
Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, θα ξεμπερδέψω με τους μύθους που κρύβουν την αλήθεια.
Πως ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος. Αυτό θέλουν να κρύψουν, να μην θυμίσουν.

Σε
αγαπώ!

Πόπη Συνοδινού

Ατελής

Και μην σκεφτείς ποτέ ότι έφτασες κάπου

γιατί η ζωή είναι μια ανάβαση χωρίς τελειωμό
και μην αφήσεις την έπαρση να σε τυλίξει ότι είσαι κάποιος
ότι είσαι αυτό κι εκείνο και το άλλο
γιατί η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο κάθε στιγμή με τα πιο σκοτεινά κομμάτια σου και τα πιο φωτεινά μαζί
Και μην πεις τα ξέρεις όλα
γιατί πάντα υπάρχει κάτι ακόμη να μάθεις
Και μη νομίζεις ότι είσαι τέλειος
γιατί η ζωή θα σου θυμίσει πόσο είσαι ατελής...
Κι αν ένωσες εκείνα τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη σου
μην επαναπαυθείς... υπάρχουν κι άλλα.
Κι αν σε κουράζει αυτός ο δρόμος, να θυμάσαι υπάρχουν πολλοί συνοδοιπόροι που θα σου απλώσουν το χέρι να προχωρήσετε μαζί.

Ποιος είναι ο στόχος του ανθρώπου; η Καλοσύνη κάπου άκουσα... και η καλοσύνη δεν πληγώνεται ποτέ. Κι εγώ ξέρεις κάτι; ΠΛΗΓΏΝΟΜΑΙ