Ο Νόμος της Κυκλικότητας, Νταν Μίλμαν

"Η ίδια η αλλαγή δεν είναι δύσκολη", αποκρίθηκε η σοφή γυναίκα. "Συμβαίνει τόσο φυσικά όπως η ανατολή του ήλιου. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς αναζητούν οικείες συνήθειες προκειμένου να δημιουργήσουν μία αίσθηση ελέγχου και τάξης. Επομένως καταλαβαίνεις ότι την αλλαγή την νιώθει κανείς σαν ευλογία ή σαν κατάρα, ανάλογα με τις επιθυμίες του. Η ίδια η βροχή που καλωσορίζεται από τα λουλούδια, αντιμετωπίζεται με δυσανασχέτηση από τους εκδρομείς που θα ήθελαν μια ηλιόλουστη μέρα. Ο Νόμος της Κυκλικότητας μας υπενθυμίζει ότι όπως αλλάζουν οι εποχές, έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Ότι οι παλιές μας συνήθειες δεν είναι απαραίτητο να διατρέχουν όλη τη ζωή μας. Ότι το παρελθόν μας δεν είναι απαραίτητο να γίνει το μέλλον μας και ότι η στιγμή της αλλαγής μας οδηγεί τελικά σε μεγαλύτερη επίγνωση, σοφία και ηρεμία". 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι Δώδεκα Νόμοι του Πνεύματος" , Νταν Μίλμαν

Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού

Ημερομηνία λήξης. Γιατί να μη την ξέρουμε; Γεννήθηκες το 1981 και λήγεις το έτος τάδε. Σκέφτομαι ότι αυτές οι ασθένειες που οι γιατροί σου ανακοινώνουν την ημερομηνία λήξης σου ίσως να είναι και καλές. Διαχειρίζεσαι το χρόνο σου καλύτερα. Στέκεσαι κοιτάς γύρω σου. Το τι άχρηστα έχεις μαζέψει δεν λέγεται. Σχέσεις ανάγκης, σχέσεις δουλείας, χρόνος πεταμένος. Συναισθήματα πικρίας, θυμού, ζήλιας. Βαρεμάρα. Βαρεμάρα; Μετά πετάς, πετάς και πετάς κι άλλα, κι άλλους έξω απ' το πρόγραμμά σου. Κρατάς ότι κάνει τη ψυχή σου να χαμογελά. Λυτρώνεις τον εαυτό σου γεμίζοντας μ΄ευγνωμοσύνη, συγχώρεση. Και μένει μονάχα αλήθεια. Μένει ένας γεμάτος άνθρωπος που ξοδεύτηκε δημιουργικά. Μόνιμος; Απορώ γιατί υπάρχει αυτή η λέξη. Προσωρινός, ναι, το καταλαβαίνω. Μόνο ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ.

Κρυσταλένια

22.01.2013

Καταφύγια

Στα παιδιά αρέσουν οι κρυψώνες. Φτιάχνουν καταφύγια με ότι βρουν. Με ξύλα, μουσαμάδες, κουβέρτες. Παιδεύονται με τις ώρες να τα στήσουν. Τα κάνουν όμορφα. Κρεμάνε κι ένα λουλούδι στην είσοδο και μια καμπανούλα για κουδούνι. Κι αυτή είναι η γωνιά τους. Εκεί μέσα χάνονται με τις ώρες. Στο καταφύγιό τους. Κάποια στιγμή αφού περάσουν τα χρόνια σταματούν να φτιάχνουν καταφύγια. Καταφεύγουν σε άλλου είδους καταφύγια. Σε συντρόφους, σε φίλους, σε οικογένειες. Μα τα καταφύγια γκρεμίζονται στο πέρασμα του χρόνου. Γι' αυτό και κάποια μεγάλα παιδιά κρύβονται αλλού. Στα κοχύλια, στα κύματα, στην άμμο, στα βουνά και στα δέντρα. Στον ήλιο. Στο Θεό. Εκεί ξέρουν. Δεν θα μείνουν άστεγοι.

Κρυσταλένια

20.01.2013

Το "Ξόδεμα"

Μ' άρεσε να βλέπω χαμόγελα,

χαρούμενα πλάσματα γύρω μου

κι έκανα τον κλόουν άπειρες φορές

για να δω ένα χαμόγελο,

μια ψυχή ν' απαλύνεται ο πόνος της

έστω προσωρινά.

Μ' άρεσε να δίνομαι

με δύναμη, μ' ελπίδα, με όλο μου το είναι

σ' αυτό που αγαπούσα,

γιατί ήξερα πως η δική του η απόγνωση

θα 'ταν δυο φορές δική μου.

Μ' άρεσε αυτό το "ξόδεμα".

Μα ξέρεις... οι άνθρωποι τόσο ξόδεμα

το παρεξηγούν.

Κρυσταλένια

Αμαχητί

Και μένουν μόνο τοίχοι, γέφυρες γκρεμισμένες
πέτρωσες απ έξω μόνο, δεν ξέρεις οι γέφυρες τι μυστικά κρύβουν...
Πάγωσες... απ' έξω μόνο, μέσα σου οι γέφυρες περιμένουν να ξαναχτιστούν
έφυγες κουβαλώντας ερείπια που ελπίζουν... έτσι είναι οι άνθρωποι όσοι οι τοίχοι άλλη τόση η ελπίδα...