12 Αλήθειες

Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.

Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.

Διάβασε παρακάτω δώδεκα τέτοιες αλήθειες…

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός.

Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρό σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο, εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος, πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πώς μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματά σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειές τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα.

Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά, επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Αν δεν πάνε… δεν είναι το τέλος…Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι.

Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται, ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

Από την φίλη στο Facebook: Kate Kos

Ο Γιος μου

Ο Γιος μου όταν τον σημαδεύουν με όπλο στο κεφάλι κρατάει στα χέρια του λουλούδια.

Ο Γιος μου έχει όπλο του την καλοσύνη και την ευγένεια κι όχι τα καλάσνικοφ. 

Ο Γιος μου πολεμάει τη Βία με Ειρήνη. 

 

 Ο Δικός σου Γιος πως πολεμάει;

Η Σοφία ενός Φύλλου

«Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε : «Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή. Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς  αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω «Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος,  χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο.  Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο.»

Thich Nhat Hanh 

 

Μήπως

Τι λοιπόν ; 

Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσι;  

Κι απ’ ότι είδαμε , ακούσαμε , αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; 

Ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;  

Σ’ ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο; 

Στερνό μας απόρριμα το κορμί, που σκορπιέται και λυώνει;  

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;  

Κι ότι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρ’ απ’ τον θάνατο αρχίζει;  

Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ’ στ’ Άπειρο , σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;  

Που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα , κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;  

Μήπως ότι θαρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα , κι αντί νάρθει μια νύχτα αξημέρωτη , ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;  

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; Ότι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι ειν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

 

Γεώργιος Δροσίνης 

 

 

 

Επιγραφή

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν κοιμάμαι.

Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν.

Είμαι οι διαμαντένιες ανταύγειες του χιονιού.

Είμαι το φως του ήλιου που πέφτει στο ώριμο στάρι.

Είμαι η απαλή βροχή του φθινοπώρου.

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν έχω πεθάνει.

 

Το Μυστικό Ταξίδι του Ειρηνικού Πολεμιστή, σελ. 247

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΣΟΥ

ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ 

ΓΕΜΑΤΗ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΣ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΛΗΡΗΣ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΤΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΩ

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΞΕΧΑΣΩ

ΘΑ ΘΥΜΗΘΩ ΞΑΝΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Όλοι είμαστε ΈΝΑ

"Ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας είναι όλο το σύμπαν.

Το κάθε αντικείμενο είναι απλώς ένας χώρος πιο μεγάλης πυκνότητας ενέργειας.

Η φύση δεν μας έφτιαξε μόνους.

 

Δεν μας έκανε ξεχωριστούς από τα άλλα φυσικά γεγονότα, από τους άλλους ανθρώπους. 

Η φύση έφτιαξε όλο το σύμπαν ενιαία.

 

Ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε κάθε τι που υπάρχει μέσα στο σύμπαν.

Δεν μας έφτιαξε η φύση μόνους.

 

Γίναμε μόνοι γιατί εμείς το επιλέξαμε.

 

Όλοι είμαστε ΕΝΑ!

 

Αυτή την ενότητα κι όχι τη μοναξιά πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα."



Μάνος Δανέζης, Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής

Αιώνιος νόμος, Ν. Καζαντζάκης

Θυμήθηκα, είχα ξεκολλήσει κάποτε από τον κορμό μιας ελιάς μια χρυσαλλίδα και την είχα απιθώσει στην απαλάμη μου. Μέσα από το διάφανο τσόφλι της διέκρινα ένα πράμα ζωντανό να σαλεύει, η μυστική κατεργασία θα βρίσκουνταν πια στο τέρμα κι η μελλούμενη, σκλαβωμένη ακόμα πεταλούδα περίμενε σιγοτρεμάμενη νά 'ρθει η άγια ώρα να προβάλει στον ήλιο. Δε βιάζουνταν, είχε εμπιστοσύνη στο φως, στο χλιαρόν αέρα, στον αιώνιο νόμου του Θεού και περίμενε.

Μα εγώ βιάζουμουν. Ήθελα μιαν ώρα αρχύτερα να δω να ξεπουλιάζει μπροστά μου το θάμα, πως τινάζεται από το μνήμα της και από το σάβανό της η σάρκα και γίνεται ψυχή. Έσκυψα κι άρχισα να φυσώ απάνω της τη ζεστή μου ανάσα. Και να, σε λίγο, μια σκισμάδα χαράχτηκε στη ράχη της χρυσαλλίδας, σιγά σιγά σκίστηκε από πάνω εώς κάτω αλάκερο το σάβανο και φάνηκε, σφιχτομανταλωμένη ακόμα, με στρουφιγμένα τα φτερά, με τα πόδια κολλημένα στην κοιλιά, καταπράσινη, η αμέστωτη πεταλούδα. Σπαρτάριζε αλαφριά κι ολοένα ζωντάνευε κάτω από την επίμονη ζεστή μου ανάσα. Το ένα φτερό ξεκόρμισε, χλωρό σαν μπουμπουκιασμένο φύλλο λεύκας κι άρχισε να σπαρταράει και ν' αγωνίζεται να ξετυλιχτεί ως πέρα αλάκερο, μα του κάκου. Έμενε μισάνοιχτο και ζαρωμένο. Σε λίγο κουνήθηκε και το άλλο φτερό, μόχτησε κι αυτο να τεντωθεί, δεν μπόρεσε και στάθηκε μισοξετυλιγμένο κι έτρεμε. Κι εγώ, με την αναίδεια του ανθρώπου, σκυμμένος φυσούσα απάνω τους το ζεστόν αχνό μου, μα τα μισερωμένα φτερά είχαν τώρα ακινητήσει κι είχαν γείρει μαραμένα.

Η καρδιά μου πιάστηκε. Από τη βιάση μου, αποτολμώντας να παραβώ ένα αιώνιο νόμο, σκότωσα τη πεταλούδα. Στην απαλάμη μου κρατούσα ένα κουφάρι. Χρόνια και χρόνια πέρασαν, μα από τότε, το αλαφρό ετούτο κουφάρι της πεταλούδας βαραίνει τη συνείδηση μου.

Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δεν βιάζεται, γι' αυτό και τα έργα του ανθρώπου είναι αβέβαια και μισερά και του Θεού αψεγάδιαστα και σίγουρα. Τα μάτια μου βούρκωσαν, κι ορκίστηκα ποτέ πια να μην παραβώ τον αιώνιο τούτον νόμο, σαν το δέντρο να βρέχουμαι, να λιάζουμαι, να με δέρνει ο άνεμος και να περιμένω μ' εμπιστοσύνη. Θα 'ρθει η μακροπόθητη ώρα του ανθού και του καρπού.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο: "Αναφορά στον Γκρέκο", Ν. Καζαντζάκης

Ο ανθρωπισμός του Ιεροεξεταστή

Ο Χριστός έχει σε τόση εκτίμηση τον άνθρωπο που του επιτρέπει να κάνει λάθη, να κάνει ακόμη και το κακό. Τίποτα δεν έχει αξία από όσα επιλέγεις αν δε σου επιτρέπεται το κακό. Επειδή σε αγαπά απέραντα, επιθυμεί να είσαι ελεύθερος. Είναι ο μονόδρομος της αγάπης αυτό. Για τον Χριστό ο άνθρωπος αξίζει να αποδεχθεί πως ειναι προικισμένος με ελεύθερη βούληση, με την ευχέρεια δηλαδή να αμαρτάνει ανεμπόδιστα. Για τον ανθρωπιστή όμως Ιεροεξεταστή αυτό δεν είναι προικιό, είναι κατάρα. Δεν είναι ανακούφιση, είναι βάναυση σκληρότητα. Αν ο Χριστός ήταν καλόκαρδος δεν θα εγκατέλειπε τον άνθρωπο στην άγρια έρημο της ελεύθερης βούλησης. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς έφυγε στην ερημιά να παλέψει με τον πειρασμό, που με δώρα τον δελεάζει. Είναι βαρύ το προνόμιο να επιλέγεις ελεύθερα το ποιος είσαι και τι θα την κάνεις τη ζωή σου. Γι' αυτό οι περισσότεροι το σβήνουμε απ' τη συνείδησή μας, προτιμούμε να μένουμε εξαρτημένοι από πρόσωπα και καταστάσεις και ταυτόχρονα να παραπονιόμαστε ηδονικά για τα εμπόδια και τις ατυχίες μας. Γι' αυτό και ο Ιεροεξεταστής, που πονάει τον άνθρωπο, ξέρει να τον αγαπάει ως αδύνατο, όχι ως δυνατό. Ξέρει να τον οικτίρει και να του χαϊδεύει τη μεμψιμοιρία. Δε δέχεται τη φριχτή αναγκαιότητα του πόνου και της σταύρωσης, τον διατηρεί στην νηπιακή του ηλικία. Του προσφέρει αυτό που η θλιβερή ανωριμότητα επιζητά: τον απαλλάσσει απ' την ευθύνη! Ξέρει πως ο άνθρωπος λαχταρά να εξουσιάζεται, να προσκυνά αρχηγούς που αποφασίζουν για λογαριασμό του. Η ιστορία αποδεικνύει ότι τα πλήθη φανατικά δοξάζουν τον τύραννο που τους αντιμετωπίζει ως νήπια, τα περιορίζει στο λίγο της ψυχής και στο πολύ των ενστίκτων γιατί "ξέρει το καλό τους!"

Ο Ιεροεξεταστής θα προσφέρει στον κόσμο όσα πρόσφερε στον Ιησού ο σατανάς κι εκείνος αρνήθηκε: το Θαύμα, το Μυστήριο και το Κύρος.

Το Θαύμα θα το προσφέρει ως μαγεία, ως γοητεία και αιφνιδιασμό που αποσβολώνει. Το Μυστήριο ως απαλλαγή από τη διάκριση και το μόχθο της, αφού η γνώση και η λογική θα προσφέρονται σε κονσέρβες και κλισέ. Και το Κύρος θα το χαίρεται μέσα στο συμπαγές πρόσωπο της αγέλης, ως μέλος, ως "γενικοάνθρωπος" που λέει και ο αντιήρωας του Ντοστογιέφσκι στο Υπόγειο.

Αν ο Χριστός προσφέρει στον άνθρωπο πόνο, ο Ιεροεξεταστής θα προσφέρει φόβο. Φόβο που αδυνατίζει την κρίση, που χειραγωγεί. Οι ειδήσεις για τον έξω κόσμο θα μαθαίνονται απειλητικές, δυσοίωνες, έτσι που να αισθάνεσαι και ανασφαλής για το αύριο και ασφαλής που κάθεσαι εκεί όπου κάθεσαι. Ακίνητος! Όλα θα είναι ήσυχα και ακίνητα, μια και θα πείθεσαι ότι η θέση του δούλου είναι ασφαλέστερη από εκείνη του αφεντικού με τους μπελάδες που επωμίζεται. Δούλοι σε όλα, από ανασφάλεια λοιπόν, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον έρωτα.

Απόσπασμα από το βιβλίο " Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα", Μάρω Βαμβουνάκη

Ανθρώπινος Άνθρωπος

Είναι στην ανθρώπινη φύση ο πόλεμος ανάμεσα στο φωτεινό και το σκοτεινό, στην αρρώστια και την καθαρότητα. Αυτή η πάλη, και η δική της έκβαση, είναι που σμιλεύει τον άνθρωπο ανθρώπινο, που πλάθει το κτήνος των ενστίκτων σε πρόσωπο, ακόμη και σε άγιο κάποιες, σπάνιες φορές. Τι αξία άλλωστε θα είχε μια άψογη προσωπικότητα, που ποτέ δε διέσχισε λαχανιασμένη τα λασπωμένα δάση των παθών της, που δεν αναμετρήθηκε με τα δαιμόνια της; Καμιά ενοχή για όσα αισθανόμαστε, για όσα μας ωθούν. Στο τι από αυτά επιλέγουμε να ποτίσουμε βρίσκεται η ευθύνη μας.

                                                                                                         Μάρω Βαμβουνάκη

Συνενοχή της αγάπης, Μάρω Βαμβουνάκη

Η απόλυτη αγάπη είναι ακραία απαιτητική, συντριπτική -αυτή είναι η λέξη- και γι' αυτό ανέφικτη. Η αγάπη, μια τέτοια αγάπη, σπανίως βιώνεται. Η αγάπη κυρίως ως ευχή, ως προσδοκία και ιδανικό αντιμετωπίζεται, διότι δεν είναι απλό όντως ν' αγαπάς άνευ όρων, απόλυτα, αφοσιωμένα, πιστά, θυσιαστικά, τέλεια. Πάντα ο εγωισμός θα έρχεται και θα νερώνει το κόκκινο σαν αίμα κρασί της αγάπης μας και θα την κάνει πιο ανεκτή, πιο ανεκτική, συμβιβασμένη, αλλά και πιο ανεπαρκή, ανικανοποίητη.

Σαν αίμα...

Διότι η αγάπη, από την ώρα που συμπάσχει, πάσχει. Απ' τη στιγμή που συμπονά, πονά. Απ' τη στιγμή που μοιράζεται, ευθύνεται. Κι όταν πάσχεις, πονάς κι ευθύνεσαι, αναλαμβάνεις και την αμαρτία του άλλου. Μπορείς να προσφερθείς ως εξιλαστήριο θύμα αντ' αυτού. Να εξαγοράσεις, ας πούμε, την ποινή του παιδιού σου, την ποινή του πατέρα σου, την αμαρτία μιας πατρίδας, μιας επαναστάσης.

Καμιά εξαγορά αμαρτιών των άλλων δεν υπήρξε περισσότερο κορυφαία από εκείνη που ο Ιησούς, αμνός, γιος του Θεού, ων απολύτως αθώος, εκούσια ανέλαβε για τον κόσμο, κόσμο που είχε φτάσει στην αιχμή της παράνοιας και της σκληρότητας, και κινδύνευε, όχι να αυτοτιμωρηθεί ασφαλώς, αλλά να αυτοκαταστραφεί και να χαθεί. Μοναχογιός του Παντοδύναμου, εξοπλισμένος με τη δύναμη του παντελώς αδύνατου, εγκαταλείπεται στα νύχια διεφθαρμένων δικαστηρίων, στο αιμόφυρτο μαρτυρικό τέλος για εγκλήματα ψευδομαρτύρων. Χωρίς ούτε μια λέξη αυτοϋπερασπισης στα χείλη του. Σιωπηλός, μια και η απόφαση της θυσίας είχε ήδη, και πριν από την σπαραχτική προσευχή στη Γεθσημανή, ληφθεί.

Υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από αυτό της Σταύρωσης του Γολγοθά; Από τα επακόλουθά του; Από το χυμένο αίμα που χύνεται τέλειο, για να ξεπλυθεί ο κόσμος, καθαρός πάλι, από την αρχή; Το αίμα του πιο αθώου για τους πιο ενόχους, του πιο αγνού για τους πιο υποκριτές, αρνί εν μέσω λύκων, κι εδώ βρίσκεται το μυστηριώδες μεγαλείο της ευθύνης και της αγάπης. Ευθύνη όχι μονάχα για δικά μου εγκλήματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά για εγκλήματα του άλλου που αγαπώ. Για να ξεκινήσει ξανά, σε δεύτερη ευκαιρία και σε νέα ελευθερία -ακόμη κι απ' το θάνατο ελευθερία- ο άνθρωπος, έχοντας μηδενίσει το ασήκωτο βάρος, το στοιβαγμένο από το παρελθόν.

Τόσο δίκαιος άδικος θάνατος έχει ξαναγίνει;

Για να μάθουμε ίσως πως πέρα και πάνω από το δίκαιο υπάρχει κάτι πιο δίκαιο: το έλεος. Η απεραντοσύνη της καλοσύνης που ψιθυρίζει -σε όλους μας κι ας μην αντέχουμε να το ακούσουμε- πίσω απ' τη συνείδηση: Για να υποφέρει κάποιος απόψε κάπου στη γη, φταίω κι εγώ.

Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα απ' το βιβλίο "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"

...

Παλεύω να μείνω δυνατή Γ.  Με νύχια και με δόντια.
Έκλεισα τις πόρτες της ελπίδας γιατί κατάλαβα πως η ελπίδα πονάει.
Απλοποίησα τα όνειρά μου. Κράτησα τα σιγουράκια. Έφαγα τα μούτρα μου να πέφτω σε τοίχους.
Ξυπνάω το πρωί στις έξι. Πιάνω δουλειά στις επτά. Είμαι καλή υπάλληλος. Είμαι ευδιάθετη. Τι μου φταίνε οι άλλοι να βλέπουν τη μαυρίλα μου. Κι εκείνοι έχουν τα δικά τους.
Μετά γυρίζω σπίτι. Στους τέσσερις τοίχους.
Παλεύω σου λέω..!
Έκανα πέρα τις μνήμες. Οι δυνατοί δεν κοιτούν πίσω.
Κι αν κάπου κάπου αυτές σκάνε μύτη, τους κλείνω τη πόρτα στα μούτρα.... ανεπιθύμητοι μουσαφίρηδες.
Χτυπά και το τηλέφωνο. Φοράω τη μάσκα στα λόγια. Όλα πάνε καλά!
Να μην ανησυχήσω τη μάνα, αφού σαν μάνα πάντα ανησυχεί.
Παλεύω σου λέω...!

Μα γέλασα πολύ ψεύτικα τελευταία...

                                                                                                Κρυσταλένια
                                                                                                  03.05.2014

Η ζωή θέλει... θαρραλέα σοφία, Μάρω Βαμβουνάκη

  Ποτέ δεν θέλω να υποτιμήσω -με εκείνη τη δειλή υποτίμηση, που δόλια προσπαθεί να παρηγορήσει τον εγωισμό- ένα πλάσμα που με έκανε κάποτε να το αγαπήσω. Κι ας με απογοήτευσε μετά, ας το απογοήτευσα μετά. Ακόμη κι αν στις ώρες του μεγάλου πόνου και της μεγάλης προσβολής το κατηγόρησα και μέσα μου και σε άλλους, για παυσίπονο και πρώτες βοήθειες, πάλι τελικά δεν το υποτιμώ. Για να καταφέρει τότε, στην αρχή, να με κερδίσει, να με βάλει να ελπίζω στο φοβερό αιώνιο, θα πει πως διαθέτει δυνάμεις -πάνω μου, έστω, δυνάμεις- που αξίζουν να σέβομαι και να ευγνωμονώ.

  Ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα ένα πράγμα, είμαστε σύνθετοι, πολυπρόσωποι και πολυδαίδαλοι. Το γεγονός ότι κάποιος σου φανέρωσε αργότερα ακόμη και αποτρόπαιες πτυχές του, αποτρόπαιες δικές σου ίσως πτυχές, δεν σημαίνει πως δε διαθέτει και τα αγγελικά στοιχεία που κάποτε σ' αυτόν ανακάλυψες και ερωτεύτηκες.

  Έχει αξία να τιμούμε τόσο τις ιστορίες μας όσο και τις προϊστορίες μας. Η ζωή, για να έχει ποιότητα, για να έχει προοπτική, θέλει μεγαλοψυχία, αρχοντιά, θέλει θαρραλέα σοφία.

  Κι ύστερα, κάποιος φίλος στην ομάδα παρατήρησε κάτι εξαιρετικό. Ότι οι σχέσεις του υπολογισμού, είπε, οι σχέσεις με πλάνο, διαθέτουν άλλη ευελιξία και άλλες προαποφασισμένες ελαστικές ανοχές. Μοιάζουν με την ελαστική συνείδηση εκείνου που έχει σχεδιάσει ένα συγκεκριμένο σενάριο για το συμφέρον του. Κατά την εξέλιξη του σεναρίου οι ευαισθησίες μειώνονται, οι αβαρίες είναι απαραίτητες.

  Αν για τους δικούς της λόγους μια γυναίκα εκείνο που περισσότερο επιδιώκει είναι η ασφάλεια και η οικονομική κάλυψη, αλλιώς θα αντιμετωπίσει την απιστία του άντρα της από τη γυναίκα που είναι σπαραχτικά ερωτευμένη με τον δικό της. Ο άντρας, που γύρεψε πρωτίστως μια νοικοκυρά για να παντρευτεί, δεν θα πληγωθεί άσχημα αν στο κρεβάτι τους η σύζυγος δεν δείχνει να τον θέλει με τρέλα.

  Ωστόσο, οι μεγάλοι έρωτες είναι εύθραυστοι σαν κλωναράκια φρέσκα, είναι εύθικτοι, είναι ευάλωτοι στην απογοήτευση. Με αυθορμητισμό παραδίδονται σε όσα αποκαλύπτονται, και αντιδρούν υπερευαίσθητα, σαν το γυμνό σωματάκι του σαλίγκαρου που ακουμπάς ανεπαίσθητα με ένα κλαδί. Οι μεγάλοι έρωτες και με το ελάχιστο νέο σημάδι αναστατώνονται, τρομάζουν την απόρριψη, υποφέρουν όταν το ταίρι τους πέσει από το ύψος όπου το θαυμάζουν. Οι ισορροπίες εδώ δεν έχουν δίχτυ ασφαλείας κάτω από το σχοινί του σχοινοβάτη πόθου. Οι μεγάλοι έρωτες αξιώνουν το απόλυτο και δεν αντέχουν να συμβιβαστούν. Το τραύμα των συμβιβασμών, το οποίο απαιτεί μια κοσμική σχέση για να συνεχίσει, προκαλεί αιμορραγίες ακατάσχετες, θανάσιμες για τις απόλυτες αγάπες.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο: Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα, Μάρω Βαμβουνάκη

Έμαθα, Jacques Salome

Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις, οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου.

Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.

Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.

Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.

Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.

Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.

Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.

Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.

Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.

Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.

Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου.

Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω.

Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.

Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.

Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.

Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.

Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.

                                                                                                         Jacques Salome

Πηγή: ΦΑΕΘΩΝ

Το άγχος για τη ζωή, Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

"Γι' αυτό λοιπόν σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο; Κοιτάξτε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει. Εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ' αυτά; Κι έπειτα ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχυ στο ανάστημά του; Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πως μεγαλώνουν: δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν. Κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ' όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: "τι θα φάμε;" ή "τι θα πιούμε;", ή "τι θα ντυθούμε;" γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό. Όμως ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Γι' αυτό πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτησή του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν. Μην αγωνιάτε, λοιπόν, για το αύριο, γιατί η αυριανή μέρα θα έχει τις δικές της φροντίδες. Φτάνουν οι έγνοιες της κάθε μέρας".

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Γ')

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΗΛΙΚΑ

Όταν θα έχουμε βρει τη δική μας εσωτερική πηγή ενέργειας θα λειτουργούμε από το ρόλο του Ενήλικα. Ο Ενήλικας είναι ένας ώριμος άνθρωπος, που έχει σεβασμό και για τον εαυτό του και για τους άλλους, έχει αγάπη και για τον εαυτό του και για τους άλλους και μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες του με έναν ώριμο τρόπο, χωρις να χρειάζεται να καταλήξει σε αυτά τα παιχνίδια (βλέπε: Οι ρόλοι που παίζουμε, μέρος β'). Επικοινωνεί χωρίς να κλαίει, να φωνάζει, να απειλεί, να κριτικάρει, να κατηγορεί. Εξηγεί τις ανάγκες, τα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις του με έναν ώριμο τρόπο. Με σεβασμό προς τον εαυτό του, που σημαίνει ότι δεν καταπιέζεται. Αλλά και με σεβασμό προς τον άλλο. που σημαίνει ότι μιλάει με τον τρόπο που θα ήθελε ο άλλος να μιλάει σ' αυτόν.
Όμως, για να πραγματοποιηθεί αυτή η αποτελεσματική επικοινωνία, χρειάζεται πρώτα να νιώθουμε εσωτερική ασφάλεια, να έχουμε απελευθερωθεί από τις πεποιθήσεις που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο ευάλωτοι σε αυτές τις περιπτώσεις, και επίσης, χρειαζόμαστε αυτογνωσία. Γιατί αν δεν έχουμε αυτογνωσία, αν δεν ξέρουμε τι νιώθουμε, ποιες είναι οι ανάγκες μας και τι πιστεύουμε, είναι αδύνατον να επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά. Μπορούμε να εκφραζόμαστε ξεκάθαρα μόνο αν γνωρίζουμε τον εαυτό μας σε βάθος.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις, που μας δημιουργούν ανασφάλεια και αμφιβολία για την αξία μας.



ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 

Μπορούμε να εκφράσουμε τις ανάγκες μας σαν παράπονα, σαν κατηγορίες ή απλά σαν ανάγκες, χωρίς να κατηγορήσουμε, να κριτικάρουμε, να απειλήσουμε τους άλλους, επειδή δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.
Η ίδια ανάγκη μπορεί να εκφραστεί:

1. Σαν παράπονο από το ρόλο του Θύματος.
2. Σαν κριτική από το ρόλο του Ανακριτή.
3. Σαν απλή ανάγκη με μια εξήγηση, γιατί αυτή η ανάγκη είναι σημαντική για μας και για το πως νιώθουμε όταν δεν ικανοποιείται.

Ο τρίτος τρόπος είναι από το ρόλο του Ενήλικα, που είναι συναισθηματικά ώριμος και είναι η βάση του "Εγώ-μηνύματος". Οι δύο πρώτοι τρόποι είναι "Εσύ-μηνύματα". Δεν έχουμε παραδείγματα επικοινωνίας από το ρόλο του Απόμακρου επειδή συνήθως δεν επικοινωνεί και από το ρόλο του Τρομοκράτη επειδή συνήθως απειλεί και η απειλή του θα εξαρτάται από αυτό που χρειάζεται ο άλλος και από το τι μπορεί να ελέγχει ο Τρομοκράτης. Είναι συνήθως άσχετο με το θέμα των αναγκών.

Παραδείγματα "Εσύ-μηνυμάτων":

1. Παράπονο από το Θύμα: "Συμφωνείς να κάνεις κάτι και μετά δεν το κάνεις".
2. Κριτική από τον Ανακριτή: "Είσαι ανεύθυνος και ανώριμος".

Παράδειγμα "Εγώ-μηνύματος":

"Χρειάζομαι να τηρείς τις συμφωνίες μας".  Ή ίσως ακομη καλύτερα: "Έχω ανάγκη να τηρούνται οι συμφωνίες μας και απο τις δύο πλευρές". Και συνεχίζουμε στο ίδιο "Εγώ-μήνυμα": '... επειδή δημιουργούνται διάφορα προβλήματα (εδώ θα πρέπει να συμπληρώσετε εσείς: χάνω χρόνο, χάνω χρήματα, κουράζομαι, χάνω την εμπιστοσύνη μου, νιώθω αδικία και πίκρα και πολλές φορές θυμό, κλπ).

Πάντα το "Εγώ-μήνυμα" θα αφορά:

1. Τις ανάγκες που έχουμε.
2. Το λόγο, το γιατί όταν ο άλλος δε σέβεται τις ανάγκες που έχουμε, μας δημιουργείται πρόβλημα.

Έχουμε δηλαδή δύο κατηγορίες προβλημάτων: τα πρακτικά (χρόνος, χρήμα, κλπ) και τα συναισθηματικά (πόνος, πίκρα, θυμός, κλπ). Οφείλουμε να τα εξηγήσουμε στον άλλον, ώστε να καταλάβει ποιες είναι οι ανάγκες μας και γιατί αυτά είναι σημαντικά για μας. 

Αυτή την εξήγηση πολλές φορές φοβόμαστε να την κάνουμε, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε: "Είσαι αναίσθητος, είσαι απαράδεκτος", επειδή νιώθουμε ότι παίρνουμε ενέργεια έτσι. Αν όμως πούμε: "Σε χρειάζομαι, νιώθω απόρριψη, φοβάμαι", νιώθουμε ότι εκθέτουμε τον εαυτό μας, γινόμαστε ευάλωτοι και αυτό δεν μας αρέσει, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι: "Είμαι εξαρτημένος από εσένα, χρειάζομαι την προσοχή σου, την αγάπη σου, την επιβεβαίωσή σου". Δεν μπορούμε να το πούμε όμως, ειδικά οι άνδρες δυσκολεύονται, και έχουμε καταλήξει στο να βάζουμε ετικέτες: "Είσαι έτσι, είσαι αλλιώς κλπ". Αλλά δε λύνεται το πρόβλημα. Ο άλλος απλά αμύνεται, δεν αλλάζει. Αν εκφράσουμε όμως μια ανάγκη, χωρίς παράπονο ή κριτική, υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να μας καταλάβει ο άλλος, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο. Εκφράζονται την ανάγκη μας, ο άλλος δεν μπαίνει αυτόματα σε άμυνα και υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να ανταποκριθεί.

Ένα τελευταίο παράδειγμα:

Παράπονο: "Δε μοιράζεσαι μαζί μου αυτά που νιώθεις σκέφτεσαι".

Κριτική: "Είσαι εγωιστής, αδιάφορος, κλειστός".

Εγώ-μήνυμα: "Χρειάζομαι να ξέρω τι νιώθεις και τι σκέφτεσαι, για να νιώθω ότι είμαστε μαζί, ότι με εμπιστεύεσαι και με σέβεσαι, αλλιώς νιώθω μοναξιά, και νομίζω ότι ίσως έχω κάνει κάτι που σε πείραξε και δε μου μιλάς".

Εξηγούμε στον άλλο ακριβώς τι γίνεται μέσα στο νου μας. Είναι πιο ειλικρινής, πιο αληθινός αυτός ο τρόπος επικοινωνίας.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο "Αυτογνωσία", Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Α')

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Β')

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Β')

Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ο πρώτος ρόλος είναι ο ρόλος του Τρομοκράτη. Μαθαίνουμε από τους γονείς μας ότι με τη φωνή, με την απειλή και με το να γινόμαστε άγριοι, μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε. Μπορούμε να κάνουμε τον άλλο ή να μη μας πλησιάζει, να μην μπορεί να ζητήσει τίποτα από μας, ή να τον αναγκάζουμε να κάνει αυτό που θέλουμε εμείς, να μας εξυπηρετεί.

Με αυτόν τον τρόπο ίσως να μπορούμε να έχουμε αυτό που θέλουμε από τον άλλο, αλλά μάλλον θα χάσουμε την αγάπη του και το σεβασμό του. Έχουμε δημιουργήσει μαζί του μια σχέση φόβου. Μας φοβάται επειδή δεν αντέχει τις φωνές μας, την επιθετικότητα και τις απειλές μας και έτσι κάνει αυτό που του ζητάμε.
Αρκετοί γονείς έχουν μια τέτοια σχέση με τα παιδιά τους. Αυτό διαρκεί μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στην εφηβεία, οπότε αντιστρέφονται τα πράγματα και ο έφηβος ίσως γίνει τώρα ο επιθετικός, ο Τρομοκράτης, και ο γονιός το Θύμα. Οι απειλές έρχονται τώρα από την άλλη πλευρά, είναι σαν μπούμερανγκ. Καταφέραμε τόσα χρόνια να έχουμε αυτό που θέλουμε, αλλά τώρα αντιστρέφονται οι ρόλοι.
Ο πρώτος ρόλος λοιπόν είναι ο ρόλος του Τρομοκράτη, που ελέγχει τους άλλους μέσα από την αίσθηση του κινδύνου ή του φόβου. Η αίσθηση του κινδύνου είναι ένας μηχανισμός, που οι περισσότεροι από μας έχουμε όποτε κάποιος μας υψώνει έντονα τη φωνή του. Υπάρχουν δύο σκεπτομορφές σε σχέση με αυτό:
1. Η μία είναι ότι όποιος φωνάζει έντονα και δυνατά έχει δίκιο, ότι όποιος είναι θυμωμένος έχει δίκιο.
2. Η δεύτερη είναι ότι κινδυνεύουμε, όταν ο άλλος είναι θυμωμένος.
Όταν ήμαστε παιδιά ήταν φυσικό να σκεφτόμαστε ότι κινδυνεύουμε, τώρα όμως αυτό γίνεται αυτόματα. Βλέπουμε ολόκληρους άνδρες, διπλάσιους σε μέγεθος από τις γυναίκες τους, να φοβούνται όταν εκείνες τους φωνάζουν. Όχι επειδή πρόκειται κάποιος να τους δείρει, όπως όταν ήταν παιδιά. Απλά έχει δημιουργηθεί ένας αυτόματος μηχανισμός που ξυπνάει το εσωτερικό τους παιδί και νιώθουν φόβο. 

ΤΟ ΘΥΜΑ
 Ο δεύτερος τρόπος για να ελέγχουμε τους άλλους και να έχουμε αυτό που θέλουμε, είναι ο ρόλος του θύματος, όταν παίζουμε τον αδύναμο και τον αδικημένο. Στο ρόλο αυτό δημιουργούμε συνήθως αίσθηση ενοχής στους άλλους, ώστε να τους σταματήσουμε να κάνουν ό, τι μας στεναχωρεί. Κάνουμε ένα συναισθηματικό εκβιασμό παίζοντας τον πληγωμένο ή τον αδικημένο.
Επίσης, μπορούμε να αναγκάζουμε τους ανθρώπους να μας κάνουν τα χατίρια, όταν αυτοί είναι ελεγχόμενοι από την ανάγκη τους να έχουν την επιβεβαίωση ή την έγκρισή μας. Η σκέψη είναι: "Είμαι το θύμα κι εσείς είστε υπεύθυνοι για την ευτυχία μου, τη δυστυχία μου, την υγεία μου, την ικανοποίησή μου". Αν εμείς δεχθούμε ότι πράγματι είμαστε υπεύθυνοι για την πραγματικότητα του θύματος, τότε μπορεί να μας ελέγξει. Κι εμείς με τη σειρά μας προσπαθούμε να ελέγξουμε άλλους με τον ίδιο τρόπο.
Το Θύμα, ο αδικημένος, παίρνει αξία και έχει κέρδος και από κάτι άλλο: "Όσο είμαι αδικημένος, οι άλλοι είναι άδικοι, δεν είναι σωστοί και μόνο εγώ είμαι ο σωστός". Μερικοί άνθρωποι που δεν βρίσκουν την αξία τους με κάποιον άλλο τρόπο, έχουν ως μοναδικό τρόπο για να βεβαιώσουν την αξία τουςτο ρόλο του αδικημένου, γιατί ο αδικημένος είναι πάντα ο "καλός". Μερικοί παίζουν το ρόλο του Θύματος ή για να κερδίσουν την αξία τους ή για να σταματήσουν τους άλλους από το να τους ζητάνε κάτι ή για να τους ελέγξουν με συναισθηματικό εγωισμό.

Ο ΑΠΟΜΑΚΡΟΣ
 Ο τρίτος ρόλος που μπορεί να παίξουμε είναι ο ρόλος του Απόμακρου. Αν έχουμε ένα γονιό Τρομοκράτη, Θύμα ή Ανακριτή, μπορεί να βρούμε, ως μόνη λύση, το να απομακρυνθούμε συναισθηματικά, να κλειστούμε μέσα στον εαυτό μας, επειδή δεν αντέχουμε, δεν τα βγάζουμε πέρα σε αυτό το συναισθηματικό παιχνίδι. Γινόμαστε Απόμακροι. Γενικά ο άνδρας προστατεύει τον εαυτό του με την επίθεση (Τρομοκράτης) ή με το κλείσιμο (Απόμακρος) και η γυναίκα προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της παίζοντας το Θύμα ή τον Ανακριτή.
Ως Απόμακροι:
1. Μην έχοντας πολλή συναισθηματική επαφή με τους άλλους προστατεύουμε τον εαυτό μας. Αν φωνάζουν, απομακρυνόμαστε και δεν εκφράζουμε τις ανάγκες ή τα συναισθήματά μας.
2. Αν συνδυάσουμε τον Απόμακρο με το Θύμα και κόβουμε την επικοινωνία, "κάνουμε μούτρα",  ο άλλος αρχίζει να νιώθει ότι μας έχει κάνει κάτι, ότι εκείνος φταίει και προσπαθεί να μας κάνει να του χαμογελάσουμε ή να του μιλήσουμε, γιατί του λείπει η επικοινωνία, που είναι συναισθηματική τροφή.
Από το ρόλο του Απόμακρου ελέγχουμε τους άλλους μέσα από την ανάγκη τους να έχουν την προσοχή μας, το άνοιγμά μας, την επικοινωνία μας ή το χαμόγελό μας. Αυτή είναι η δύναμη του Απόμακρου.
Ο Τρομοκράτης ελέγχει τους άλλους μέσα από το φόβο τους και το Θύμα μέσα από την ενοχή ή την πεποίθησή τους ότι είναι υπεύθυνοι για την πραγματικότητά του. Ο Απόμακρος ελέγχει τους άλλους μέσα από την ανάγκη τους να έχουν την προσοχή του, την επικοινωνία μαζί του, η οποία τους κάνει να τον πλησιάζουν εκείνοι κι έτσι αυτός να κερδίζει ενέργεια.

Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ 
Ο τέταρτος τρόπος με τον οποίο μαθαίνουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και επιδιώκουμε να παίρνουμε ενέργεια, προσοχή και να ελέγχουμε τους άλλους, είναι ένας τρόπος που αναπτύσσεται περισσότερο καθώς το παιδί πλησιάζει στην εφηβεία. Είναι ο ρόλος του Ανακριτή, μέσα από τον οποίο ανακρίνουμε τους άλλους.
Μαθαίνουμε ότι, αν κρίνουμε, αν κριτικάρουμε κάποιον, μπορούμε να τον βάλουμε σε αμυντική θέση. Μπορούμε να πάρουμε ενέργεια και προσοχή από αυτόν, καθώς προσπαθεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του, να απολογηθεί. Μέσα απο τις ερωτήσεις και την κριτική που του κάνουμε, δεσμεύουμε την προσοχή του, την ενέργειά του και τρεφόμαστε ενεργειακά από αυτόν.
Ίσως πιο συχνά να χρησιμοποιούμε κριτική όταν ο άλλος είναι Απόμακρος, γιατί οπωσδήποτε θα θελήσει να απαντήσει στην κριτική  μας και έτσι θα έχουμε την προσοχή του,  που δεν μας τη δίνει με άλλο τρόπο. Άλλοι θα χρησιμοποιήσουν την κριτική σε ένα Θύμα, ρίχνοντας την ευθύνη σε αυτό. Του Τρομοκράτη μπορούμε να του πάρουμε τα "όπλα" βάζοντάς τον σε άμυνα με την κριτική μας.
Είναι δυσάρεστες αυτές οι επικοινωνίες, αυτές οι σχέσεις. Πληγωνόμαστε και εμείς και οι άλλοι και είναι κρίμα, γιατί συνήθως παίζουμε τους ρόλους αυτούς, με ανθρώπους που αγαπάμε. Δημιουργείται υποσυνείδητα ένα παιχνίδι, μέσα στο οποίο χάνουμε πάρα πολλή ενέργεια.
Αγαπάμε αυτά τα άτομα, αλλά έχουμε τόση ανασφάλεια και αμφιβολία για την αξία μας ώστε αναγκαζόμαστε να μπούμε σε αυτά τα παιχνίδια, για να πάρουμε ενέργεια και ασφάλεια μέσα από την προσοχή, την επιβεβαίωση και την υπακοή των άλλων.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο "Αυτογνωσία", Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ 

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Α') 
Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Γ') 

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Α')

Ως παιδιά, καθώς μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να βιώνουμε κάποια στιγμή απογοήτευση επειδή οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται πάντα και φυσικά προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τις ικανοποιήσουμε. Θέλουμε να πάρουμε αυτό που επιθυμούμε από τους άλλους ανθρώπους, κι επίσης να εξασφαλίσουμε ότι οι άλλοι δεν παίρνουν από μας αυτό που δεν θέλουμε  να τους δώσουμε.

Τί είναι αυτά που θέλουμε από τους άλλους ανθρώπους ακόμα κι ως ενήλικες;

1. Πρώτα την προσοχή τους. Όλοι θέλουμε να μας προσέχουν. Νιώθουμε πολύ άσχημα όταν κάποιος μας αγνοεί. Νιώθουμε μείωση της αξίας μας, απόρριψη, αδυναμία.

2. Θέλουμε επιβεβαίωση , αναγνώριση της αξίας μας, δηλαδή ότι είμαστε καλοί, σωστοί, ικανοί.

3.  Θέλουμε να μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι άλλοι θα είναι πάντα εκεί για μας, για να νιώσουμε την ασφάλεια  που μας δίνει η δέσμευσή τους.

4. Μερικές φορές θέλουμε και την αποκλειστικότητα της αγάπης και της προσοχής τους. Ένα παιδί που χάνει την αποκλειστικότητα βιώνει για πρώτη φορά ζήλια προς το μικρότερο αδελφό ή αδελφή. Και ως ενήλικοι θέλουμε αποκλειστικότητα στις συντροφικές σχέσεις και, κατά καιρούς, ακόμα και στις φιλικές μας σχέσεις. Αυτό συμβαίνει, επειδή φοβόμαστε μήπως ο σύντροφός ή ο φίλος κάποια στιγμή αρχίσει να ενδιαφέρεται περισσότερο για κάποιον άλλον και μας αφήσει. Τότε εμείς θα μείνουμε μόνοι, χωρίς να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας.

Ως μικρά παιδιά, η ανάγκη μας αφορούσε στην ίδια την επιβίωσή μας, που εξαρτιόταν από κάποιον άλλον. Δεν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε για τον εαυτό μας ούτε τροφή ούτε στέγη. Όλη η ύπαρξή μας και η αξία μας εξαρτιόταν από το γονιό, που ήταν για μας "παντοδύναμος και τέλειος", μέχρι σιγά-σιγά να απομυθοποιηθεί στα εφηβικά μας χρόνια.

Θέλουμε, λοιπόν, προσοχή, επιβεβαίωση και αναγνώριση. Θέλουμε να δεσμεύσουμε τον άλλον, ώστε να εξαρτάται από μας και θέλουμε επίσης αποκλειστικότητα σε όλα αυτά.

5. Επίσης, ίσως μας ενδιαφέρει το να μπορούμε να ελέγχουμε τον άλλο, εμποδίζοντάς τον να μας ζητάει πράγματα που δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να δώσουμε, ίσως για να μην κουραζόμαστε ή για να μπορούμε να βολευόμαστε. Ή ίσως θέλουμε απλά να μας κάνει τα χατίρια.

Έτσι ψάχνουμε και βρίσκουμε τον τρόπο για να κάνουμε το γονιό να μας δώσει την προσοχή του και αρχίζουμε να μαθαίνουμε να "παίζουμε" ρόλους: Κλαίμε, φωνάζουμε, κρυβόμαστε, απειλούμε, εκμεταλλευόμαστε τις ενοχές του. Αν δεν μπορούμε να έχουμε την προσοχή που θέλουμε σαν "καλά" παιδιά, θα γίνουμε "κακά" παιδιά, ώστε με οποιονδήποτε τρόπο να έχουμε την προσοχή, την αναγνώριση και ό, τι ζητάμε.

Σ' αυτήν μας την προσπάθεια αναπτύσσουμε διάφορους ρόλους, που θα χωρίσουμε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες, όπως αναφέρονται στο βιβλίο "Ουράνια Προφητεία".

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αυτογνωσία", Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Β') 
Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Γ') 

Ελεύθερα ζώα

Έχουν περάσει τρία χρόνια πλέον που έκανα μια μεγάλη αλλαγή στις διατροφικές μου συνήθειες, κι από παμφάγος έγινα φυτοφάγος. Ο λόγος της αλλαγής αλλά και της διατήρησης της συνήθειας αυτής ήταν ένας: συμπόνια για τα άλλα ζωντανά πλάσματα. 

Συμπόνια: η συναίσθηση του πόνου που νιώθει κάποιος άλλος ή των δεινών που τον πλήττουν σε συνδυασμό με την επιθυμία να τον ανακουφίσεις από αυτά.

Μετά από ενα συνδυασμό γεγονότων, έκανα την απλή σύνδεση ότι η μπριζόλα στο πιάτο μου προερχόταν από ένα συναισθανόμενο ον. Δηλαδή από ένα πλάσμα που νιώθει χαρά, συμπάθεια, αγάπη, φόβο, που έχει μάτια, αυτιά, γλώσσα, που επικοινωνεί με τα άλλα ζώα αλλά και με τον άνθρωπο με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, που δεν διαφέρει και πολύ απ' τα κατοικίδια (σκυλί - γάτα).

Αναρωτιόμουν: γιατί δεν τρώμε σκυλιά και γάτες και τρώμε γουρούνια και κουνέλια;

Στο παρακάτω βίντεο απελευθερώνονται αγελάδες, που κανονικά θα κατέληγαν στο σφαγείο μετά από μια ζωή εκμετάλευσης από γαλακτοπαραγωγική μονάδα. Η χαρά τους είναι απερίγραπτη! Τρέχουν σαν παιδιά και κυλιούνται στο γρασίδι. 

Οραματίζομαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλευση των κατώτερα νοητικών από εμάς όντων. Με θλίβει πολύ όταν βλέπω σκηνές βίας κι εκμετάλευσης, κι αυτό περιλαμβάνει τσίρκα, δελφινάρια, ζωολογικούς κήπους, γαλακτοβιομηχανίες, σφαγεία.

Η ελευθερία είναι μαγική. Ας ξημερώσει η ημέρα που όλα τα πλάσματα θα είναι ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.

Σάρκα και Πνέμα

    Κοίταζα στο γλυκό φως του καντηλιού την ασκητικιάν αντρίκεια μορφή του Χριστού, ξέκρινα τα κοντυλένια χέρια του που κρατούσαν σφιχτά τον κόσμο και δεν τον άφηναν να πέσει στο χάος κι ήξερα πως, απάνω στη γης, όσο ζούμε, τούτος δεν είναι το λιμάνι όπου αράζεις, είναι το λιμάνι απ' όπου ξεκινάς, ξανοίγεσαι σε άγρια τρικυμισμένη θάλασσα και μάχεσαι ολοζωής ν' αράξεις στο Θεό. Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή. Δεν είναι το “Καλώς όρισες!” είναι το “Καλό ταξίδι!”. Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα, θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί μας, με τα μάτια στηλωμένα ψηλά στο βορράστρι και κρατάει το τιμόνι. Γι' αυτό μου αρέσει, γι' αυτό θα πάω μαζί του.

    Ότι απάνω απ' όλα με γοήτευε και μού 'δινε κουράγιο ήταν πως ο άνθρωπος που βρίσκουνταν μέσα στο Χριστό ξεκίνησε, με τί παλικαριά κι αγώνα, με πόση παράφορη ελπίδα, να φτάσει στο Θεό, να σμίξει μαζί του, να γίνουν αξεδιάλυτα ένα. Άλλος δρόμος να φτάσεις στο Θεό δεν υπάρχει. Ετούτος μονάχα. Να μάχεσαι, ακολουθώντας τα αιματωμένα χνάρια του Χριστού, να μετουσιώνεις τον άνθρωπο μέσα σου, να γίνει πνέμα, να σμίξει με το Θεό.

    Η δυαδική αυτή υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ ανεξερεύνητο μυστήριο. Η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως το Θεό – ή, πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτιστεί μαζί του. Η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες.

    Από τη νεότητά μου, η πρωταρχική αγωνία μου, απ' όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυστη ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνέμα και στη σάρκα.

   Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμεις του Πονηρού. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες δυνάμεις του Θεού. Κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δύο ετούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν.

    Αγωνία μεγάλη. Αγαπούσα το σώμα μου και δεν ήθελα να χαθεί. Αγαπούσα την ψυχή μου και δεν ήθελα να ξεπέσει. Μάχουμουν να φιλιώσω τις δύο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμεις, να νιώσουν πως δεν είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.

    Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα. Νά γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας, είναι πανανθρώπινο. Σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν' αντιστέκεται καιρό πολύ στην σάρκα. Βαραίνει, γίνεται κι αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.

    Όσο πιο δυνατή η ψυχή κι η σάρκα, τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη κι η τελική αρμονία πιο πλούσια. Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύναμες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνέμα θέλει να παλέψει με δυνατή, γεμάτη αντίσταση σάρκα. Είναι πουλί σαρκοβόρο, που ακατάπαυτα πεινάει, τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς τη.

   Πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα, ανταρσία κι αντίσταση, φίλιωση κι υποταγή, και τέλος, ανώτατος σκοπός της πάλης, η ένωση με το Θεό, να ο ανήφορος που πήρε ο Χριστός και μας καλεί να πάρουμε κι εμείς, ακολουθώντας τα αιματωμένα του αχνάρια.

 

Απόσπασμα απ' το βιβλίο "Αναφορά στον Γκρέκο", Ν. Καζαντζάκης

Ο Σκοπός της Ζωής;

Έρχεται στη ζωή του ανθρώπου, ψιθυριστά, σχεδόν αθόρυβα, εκείνο το κύμα που σκάει με ορμή στη παραλιακή ψυχή του. Απλώνεται με πείνα σε όλη την έκτασή της, βυθίζεται στ' άπατα πηγάδια της, γκρεμίζει τοίχους και στέγες και τα καταπίνει αχόρταγα καθώς αποσύρεται. Αφήνοντας πίσω μόνο γύμνια. Τίποτα. Μηδέν.

"Ακατάστατες, ακαταστάλαχτες χόχλαζαν μέσα μου πνεματικές ανταρσίες και ψυχικές αναταραχές, δεν ήξερα τι θα κανα, ήθελα πρώτα να βρω μιαν απάντηση, την απάντησή μου, στα παμπάλαια ρωτήματα κι ύστερα ν' αποφασίσω τι θ' απογίνω. Αν δεν βρω πρωτύτερα, έλεγα, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής απάνω στη γης, πως θα μπορέσω να βρω ποιος είναι ο σκοπός και της μικρής μου εφήμερης ζωής; Κι αν δεν δώσω ένα σκοπό στη ζωή μου, πως θα μπορέσω να μπω στην πράξη; Και δεν μ' ένοιαζε να βρω -μάντευα πως αυτό ήταν αδύνατο και μάταιο- ποιός αντικειμενικά είναι ο σκοπός της ζωής, παρά ποιος είναι ο σκοπός που εγώ, από δικού μου, της δίνω, σύμφωνα με τις ψυχικές και πνεματικές μου ανάγκες. Αν αυτός είναι αληθινά ο σκοπός ή όχι, δεν είχε τότε για μένα μεγάλη σημασία. Σημασία είχε να βρω, να δημιουργήσω ένα σκοπό που να 'ναι σύμφωνος με μένα, κι έτσι, ακολουθώντας τον, να ξετυλίξω στο έπακρο τις εδικές μου λαχτάρες κι ικανότητες. Γιατί θα συνεργάζουμουν αρμονικά πια με το σύνολο."

                                                                                      Ν. Καζαντζάκης