Εξομολόγηση

Τον τελευταίο καιρό ήμουν θυμωμένη μαζί σου, ένοιωθα προδομένη που με άφησες. Έφερνα στο νου μου όλες τις στιγμές που με στεναχώρησες και θύμωνα ακόμη πιο πολύ. Τώρα που καταλάγιασε ο εγωιστικός μου πόνος, αντί να μου ζητήσεις συγγνώμη, θα σου ζητήσω εγώ. Θα σου πω κι ευχαριστώ, αν κι αυτή η λεξούλα δεν χωράει την ευγνωμοσύνη που νοιώθω. Ήρθες σαν τσουνάμι και γκρέμισες όλες τις μπαγιάτικες ιδέες μου για τον κόσμο, για μένα. Προκάλεσες σεισμό μέσα μου, ταρακουνήθηκα ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκα, κλείστικα μέσα μου πιο πολύ, μη ξέροντας τι να κάνω. Και μετά ξεκίνησε η πάλη, να πετάω κάθε τι σάπιο που με κρατούσε στο παρελθόν. Και συνέχιζες να προκαλείς κρίση μέσα μου, σαν να μου έλεγες, δεν φτάνει αυτό, κι άλλο κι άλλο. Έχουν περάσει τρία χρόνια, με κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω μια άλλη. Κι αυτή η άλλη είναι πιο καθαρή μέσα της και πιο σοφή. Με άφησες... ξέρω ότι δεν έχεις να μου δώσεις κάτι άλλο πλέον. Αυτό που ήταν να μου δώσεις το έδωσες και με το παραπάνω. Σ' ευχαριστώ που ήρθες... μου λείπεις.

                                                                                                    Κρυσταλένια