“Μη φοβάσαι”,
επανέλαβε. “Παρηγορήσου μ' ένα ρητό του
Κομφούκιου”, είπε γελώντας. “Μόνον οι
πολύ σοφοί και οι πολύ ανόητοι δεν
άλλάζουν”. Λέγοντας αυτό, άπλωσε τα
χέρια του και τα έβαλε απαλά αλλά σταθερά
πάνω στους κροτάφους μου.
Όταν ο Σωκράτης
αναφερόταν σε αυτό το παλιό ρητό του
Κομφούκιου, εννοούσε ότι οι ανόητοι
είναι σαν πέτρες και οι σοφοί σαν το
νερό. Οι πέτρες δεν αλλάζουν – μόνο
σπάνε ή αλλοιώνονται με τον καιρό. Όμως,
το νερό παραμένει το ίδιο, καθώς
προσαρμόζεται άψογα στο σχήμα του
δοχείου του. Ακόμα και όταν μετατρέπεται
από πάγο σε υγρό και μετά σε αέριο, η
ουσία της φύσης του παραμένει.
Οι σοφοί ανάμεσά
μας μας κρατούν την ισορροπία τους,
καθώς καβαλούν τα κύματα της αλλαγής –
ταξιδεύουν δίχως κόπο στους πιο ορμητικούς
ποταμούς. Αντιπροσωπεύουν το ήρεμο
κέντρο ενός μανιασμένου τυφώνα.
Όσοι είμαστε
δυσαρεστημένοι με τη ζωή μας ευχόμαστε
για μια αλλαγή στο περιβάλλον ή στους
ανθρώπους γύρω μας. Ωστόσο, όταν η ζωή
είναι καλή ( ή μερικές φορές όχι και τόσο
καλή), συχνά αντιστεκόμαστε στην αλλαγή,
από φόβο απέναντι στο άγνωστο.
Αντιστεκόμαστε επίσης στις αλλαγές που
έρχονται με το πέρασμα του χρόνου. (Δεν
θέλουμε απλώς να γεράσουμε αξιοπρεπώς
– θέλουμε να μη γεράσουμε καθόλου!)
Όμως, η αλλαγή είναι ένας από τους Κανόνες
του Παιχνιδιού που κυβερνούν ολόκληρη
τη ζωή.
Παρ' όλες τις
ελπίδες, τις προσπάθειες και τις
στρατηγικές μας, η αλλαγή είναι όντως
η μόνη σταθερά. Σκεφτείτε το παρακάτω
απόσπασμα από την Αλίκη στη Χώρα των
Θαυμάτων του Λούις Κάρολ:
“Ποια είσαι;”
ρώτησε η Κάμπια.
“Δ...δεν είμαι
σίγουρη ακριβώς αυτή τη στιγμή, κύριε”,
απάντησε η Αλίκη ντροπαλά. “Ήξερα ποια
ήμουν όταν ξύπνησα σήμερα το πρωί, αλλά
νομίζω ότι πρέπει να άλλαξα αρκετές
φορές έκτοτε”.
Κάποια στιγμή
όλοι μαθαίνουμε το αναπόφευκτο της
αλλαγής και τη σοφία της ελαστικότητας
και της αποδοχής, αφού τίποτα δεν
παραμένει ίδιο. Έως τότε, αντιστεκόμαστε
και αυτή η αντίσταση μας προκαλεί άγχος,
βάσανα και πόνο.
Όμως, ο πόνος
οδηγεί στη μάθηση. Όλοι έχουμε βιώσει
σωματικό, συναισθηματικό και ψυχικό
πόνο – και πολλές φορές οι αντιξοότητες
μας αφήνουν λίγο πιο δυνατούς, πιο σοφούς
και πιο σπλαχνικούς. Όπως έγραφε ο
υπαρξιστής συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ:
“Στην καρδιά του Χειμώνα, ανακάλυψα
μέσα μου ένα ακατανίκητο καλοκαίρι”.
Οι ψυχές μας διεξάγουν τους μεγαλύτερους
αγώνες όταν βρίσκονται αντιμέτωπες με
δυσκολίες: μια πτώχευση, ένα διαζύγιο,
μια ασθένεια, έναν τραυματισμό, έναν
θάνατο στην οικογένεια. Τέτοιες προκλήσεις
σμιλεύουν το χαρακτήρα μας και αμβλύνουν
το πνεύμα μας – προς όφελος του ανώτερου
καλού μας και της μάθησης.
Απόσπασμα από το βιβλίο: "Η Σοφία του Ειρηνικού Πολεμιστή", Νταν Μίλμαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου