Η ζώσα ζωή είναι οι στιγμές της χαράς, της ανταλλαγής με τους άλλους, της δημιουργικότητας. Όλα αυτά αφορούν πάντα το παρόν. Ο άθλος του "Καθαρισμού της Κόπρου στο Βασίλειο του Αυγεία" του Ηρακλή, μας ζητά να έρθουμε στο εδώ και τώρα, στη ζώσα ζωή. Να ανοίξουμε τα εσωτερικά μας παράθυρα για να μπει φως και αέρας. Έτσι θα προσκαλέσουμε νέους φίλους, νέες σχέσεις, νέες ευκαιρίες στη ζωή μας. Είναι συμπαντικός νόμος. Διότι η φύση δεν αγαπά το κενό και σπεύδει πάντα να το γεμίζει. Αδειάζοντας λοιπόν την κούπα μας θα τη δούμε να γεμίζει και πάλι. Ας διώξουμε το άχρηστο, το περιττό και τοξικό παρελθόν, κι ας καλωσορίσουμε τα νέα ξεκινήματα, έτσι ώστε να βρουν την επιβεβαίωσή τους εκείνοι οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος, ζώντας στο απόλυτο τώρα, απαλλαγμένος από τις δουλείες του χθες, έγραψε κάποτε: "Ημέρα πρώτη. Σήμερα ξεκινάει το σύμπαν".
Πιτσούλη, Ι. (2014), Ηρακλής: Ο ήρωας μέσα μας σ. 181
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ
Νικηφόρος Βρεττάκος
Βυθίζω τό βλέμμα
μέσα στήν καθημερινή ἀποκάλυψη καί ψέλνω: «ἡμέρα πρώτη»
καί: «σήμερα ξεκινάει τό σύμπαν». Κι ὡς νά εἶμαι
ἐγώ ὁ δημιουργός πού περπατάει καί βλέπει
τά ἔργα του καί τά χαίρεται, θέλω νά συμπληρώσω
ἀκόμη κάτι μέ τίς λέξεις, πού ὅπως τό πηγαῖο
νερό, χορεύουν μέσα μου.
Κι ἀρχίζω πάλι
τό διάλογό μου μέ τόν ἥλιο: «ἡμέρα πρώτη».
…
Καί πρέπει ὅταν φτάνουμε νά ξεκινᾶμε· διαρκῶς.
Νά ἐπιστρατεύουμε ἀδιάκοπα τίς δυνάμεις μας, Μπυές,
ὥς τό αἷμα· νά καθαρίζουμε κάθε τόσο τό βλέμμα μας
νά ξεπλένουμε στήν καρδιά μας στόν κόσμο,
νά τόν βλέπουμε καθαρό ὅπως ἤτανε,
Μπυές, κι ὅπως εἶναι.
…
Καλά ἀνατέλλουν
καί δύουν οἱ μέρες λοιπόν· καλά ἀνανεώνονται
καί γίνονται ὅλα· καί καλά, Μπυές, καί μεῖς
διαρρέουμε ἐτοῦτο τό χῶρο τοῦ δράματος
καί τοῦ ὡραίου. Ἀκριβῶς ἀπάνω ἀπό μᾶς,
συλλαβίζει τό μύθο ἑνός ἄλλου κόσμου
ἡ μοίρα. Ἐγώ τήν ἀκούω. Δέ μεγάλωσε ἄσκοπα
τό χέρι πού τρέχει ἤδη στό σύμπαν
πίσω ἀπ’ τό φῶς.
Συνεχίζουμε,
λοιπόν, συνεχίζουμε τήν πορεία μας,
Μπυές,
συνεχίζουμε…
Τό φῶς διαπερνᾶ τίς σκληρές ἐπιφάνειες, πέφτοντας
σάν βροχή στήν καρδιά, στό αἶμα, στό νοῦ·
χρυσώνει τόν ἄνθρωπο. Τόν ἤθελε ὄμορφο
ὁ Θεός· κ’ ἔχει δώσει ἐντολή
στό φῶς νά ἐπιμείνει.
Λοιπόν, συνεχίζουμε: «Δέν παραιτιόμαστε!...»
«Δέν παραιτιόμαστε!...»
«Δέν παραιτιόμαστε!...»
[Από το "ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ", 1975]
