Ντρέπομαι, Φίλε μου, ντρέπομαι να σε κοιτάξω στα μάτια.
Την υπόσχεση που σου έδωσα δεν την κράτησα. Θυμάμαι το έντονο βλέμμα σου καθώς μου το ζητούσες: "Να προσέχεις τον εαυτό σου".
Ντρέπομαι πολύ.
Σε απέφευγα τόσο καιρό. Τι να σου πω... δεν είχα θάρρος. Πώς να ξεστομίσω την απάτη; Πώς να σταθώ μπροστά σου γεμάτος λαβωματιές; Κι όλο αυτό τον καιρό περιφέρομαι. Περιφέρομαι από άνθρωπο σε άνθρωπο να βρω παρηγοριά. Γίνομαι μέρος της ζωής τους. Γελάω όταν γελούν και κλαίω όταν κλαίνε. Κι έτσι ξεχνιέμαι, κι έτσι περνάει ο καιρός, κουβαλώντας μια θλίψη κρυμμένη.
Ντρέπομαι, Φίλε μου. Σκιά κατάντησα και σκόνη στις γωνίες. Εκεί που κρύβονται και οι άλλοι απατεώνες.
Και τώρα, στέκομαι εδώ μπροστά σου. Κι επιτέλους μπορώ και κλαίω. Ξεχύνεται η θλίψη μέσα από τα μάτια μου. Βαφτίζομαι στην κολυμπήθρα των δακρύων. Γιατί ξέρω.
Γιατί είσαι εσύ Αυτός που στο τέλος θα με κρατήσει στην αγκαλιά του.
