Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, εμείς οι ίδιοι έχουμε παίξει πρωτεύοντα ρόλο στον σχεδιασμό του σχεδίου της ζωής μας, του πεπρωμένου μας. Το είδος της ζωής που είναι αναγκαίο να ζήσουμε το έχουμε επιλέξει όχι από το επίπεδο της προσωπικότητας αλλά από αυτό της ψυχής μας. Τι καθορίζει αυτήν την ανάγκη; [...] Πρόκειται για την ανάγκη αφύπνισης της ψυχής, η οποία μαθαίνει να αποφεύγει τις αρνητικές επιλογές λόγω του πόνου που νιώθει βιώνοντας τις συνέπειές τους.
Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στο πρώτο, πιο ανώριμο στάδιο αφύπνισης, αυτό του Κοινού Ανθρώπου, χρειάζεται μια κόλαση κι έναν παράδεισο, όπου θα κατατάσσεται αυτόματα ανάλογα με τις πράξεις του (Χριστιανική, Ισλαμική θεώρηση) ή μια καρμική συνέπεια που θα τον τιμωρεί με οδυνηρές εμπειρίες και ζωές και θα τον επιβραβεύει με ευχάριστες (Ινδουιστική, Ορφική, Πυθαγόρεια, Βουδιστική θεώρηση). Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος βρίσκεται κάτω από τα βαριά δεσμά που άλλοι (ο Θεός, η παγκόσμια νομοτέλεια, οι συμπαντικοί νόμοι, το κάρμα) καθορίζουν. Ύστερα, καθώς βαθαίνει η κατανόησή του και διευρύνεται η συνειδητότητά του, ανακαλύπτει πως οι εξωτερικές, κολοσσιαίες δυνάμεις που διαφεντεύουν τη μοίρα του είναι στην πραγματικότητα μέσα του. Πρόκειται για το στάδιο κατά το οποίο, ως ψυχές, δεν "εξαναγκαζόμαστε" να οδηγηθούμε σε ένα συγκεκριμένο πεπρωμένο, αλλά συμμετέχουμε στην επιλογή και στον σχεδιασμό του αναγνωρίζοντας ότι αυτό θα μας οδηγήσει όλο και εγγύτερα στην Αλήθεια μας. Αυτό κάνει και ο Ηρακλής, ο οποίος βρίσκεται στο δεύτερο στάδιο αφύπνισης, το οποίο αντιστοιχεί στην ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει, αυτή του Ημίθεου, του ημιαφυπνισμένου κατά μία έννοια. Επιλέγοντας αυθόρμητα την προσφορά υπηρεσίας και αναλαμβάνοντας να καθαρίσει τον τόπο από το λιοντάρι του Κιθαίρωνα, υπερβαίνει τους συνήθεις περιορισμούς των κοινών ανθρώπων και πορεύεται στην μοίρα των ηρώων. Κάθε φορά που κάνουμε εμείς μια αντίστοιχη επιλογή, η ψυχή μας αφυπνίζεται και αποκτά όλο και μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας, καθώς κατανοεί πως αυτό που έμοιαζε κάποτε ως απαραβίαστος καρμικός ή θεϊκός νόμος κρίσης ήταν απλώς οι νόμοι που η ίδια είχε ορίσει ανάλογα με τις κρίσεις που έκανε για τον εαυτό της.
Πιτσούλη, Ι. (2018), Ηρακλής, ο Ήρωας Μέσα μας, Αθήνα: Εκδόσεις Διόπτρα (σ. 64-66)
