Μήπως

Τι λοιπόν ; 

Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσι;  

Κι απ’ ότι είδαμε , ακούσαμε , αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; 

Ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;  

Σ’ ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο; 

Στερνό μας απόρριμα το κορμί, που σκορπιέται και λυώνει;  

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;  

Κι ότι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρ’ απ’ τον θάνατο αρχίζει;  

Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ’ στ’ Άπειρο , σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;  

Που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα , κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;  

Μήπως ότι θαρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα , κι αντί νάρθει μια νύχτα αξημέρωτη , ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;  

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; Ότι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι ειν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

 

Γεώργιος Δροσίνης