Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Α')

Ως παιδιά, καθώς μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να βιώνουμε κάποια στιγμή απογοήτευση επειδή οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται πάντα και φυσικά προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τις ικανοποιήσουμε. Θέλουμε να πάρουμε αυτό που επιθυμούμε από τους άλλους ανθρώπους, κι επίσης να εξασφαλίσουμε ότι οι άλλοι δεν παίρνουν από μας αυτό που δεν θέλουμε  να τους δώσουμε.

Τί είναι αυτά που θέλουμε από τους άλλους ανθρώπους ακόμα κι ως ενήλικες;

1. Πρώτα την προσοχή τους. Όλοι θέλουμε να μας προσέχουν. Νιώθουμε πολύ άσχημα όταν κάποιος μας αγνοεί. Νιώθουμε μείωση της αξίας μας, απόρριψη, αδυναμία.

2. Θέλουμε επιβεβαίωση , αναγνώριση της αξίας μας, δηλαδή ότι είμαστε καλοί, σωστοί, ικανοί.

3.  Θέλουμε να μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι οι άλλοι θα είναι πάντα εκεί για μας, για να νιώσουμε την ασφάλεια  που μας δίνει η δέσμευσή τους.

4. Μερικές φορές θέλουμε και την αποκλειστικότητα της αγάπης και της προσοχής τους. Ένα παιδί που χάνει την αποκλειστικότητα βιώνει για πρώτη φορά ζήλια προς το μικρότερο αδελφό ή αδελφή. Και ως ενήλικοι θέλουμε αποκλειστικότητα στις συντροφικές σχέσεις και, κατά καιρούς, ακόμα και στις φιλικές μας σχέσεις. Αυτό συμβαίνει, επειδή φοβόμαστε μήπως ο σύντροφός ή ο φίλος κάποια στιγμή αρχίσει να ενδιαφέρεται περισσότερο για κάποιον άλλον και μας αφήσει. Τότε εμείς θα μείνουμε μόνοι, χωρίς να ικανοποιούνται οι ανάγκες μας.

Ως μικρά παιδιά, η ανάγκη μας αφορούσε στην ίδια την επιβίωσή μας, που εξαρτιόταν από κάποιον άλλον. Δεν μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε για τον εαυτό μας ούτε τροφή ούτε στέγη. Όλη η ύπαρξή μας και η αξία μας εξαρτιόταν από το γονιό, που ήταν για μας "παντοδύναμος και τέλειος", μέχρι σιγά-σιγά να απομυθοποιηθεί στα εφηβικά μας χρόνια.

Θέλουμε, λοιπόν, προσοχή, επιβεβαίωση και αναγνώριση. Θέλουμε να δεσμεύσουμε τον άλλον, ώστε να εξαρτάται από μας και θέλουμε επίσης αποκλειστικότητα σε όλα αυτά.

5. Επίσης, ίσως μας ενδιαφέρει το να μπορούμε να ελέγχουμε τον άλλο, εμποδίζοντάς τον να μας ζητάει πράγματα που δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να δώσουμε, ίσως για να μην κουραζόμαστε ή για να μπορούμε να βολευόμαστε. Ή ίσως θέλουμε απλά να μας κάνει τα χατίρια.

Έτσι ψάχνουμε και βρίσκουμε τον τρόπο για να κάνουμε το γονιό να μας δώσει την προσοχή του και αρχίζουμε να μαθαίνουμε να "παίζουμε" ρόλους: Κλαίμε, φωνάζουμε, κρυβόμαστε, απειλούμε, εκμεταλλευόμαστε τις ενοχές του. Αν δεν μπορούμε να έχουμε την προσοχή που θέλουμε σαν "καλά" παιδιά, θα γίνουμε "κακά" παιδιά, ώστε με οποιονδήποτε τρόπο να έχουμε την προσοχή, την αναγνώριση και ό, τι ζητάμε.

Σ' αυτήν μας την προσπάθεια αναπτύσσουμε διάφορους ρόλους, που θα χωρίσουμε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες, όπως αναφέρονται στο βιβλίο "Ουράνια Προφητεία".

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αυτογνωσία", Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ

Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Β') 
Οι ρόλοι που παίζουμε (Μέρος Γ')