Ανάμνηση Ουδέτερη

Πως έγιναν όλα ανάμνηση ουδέτερη, 

υπήρξες δεν υπήρξες

καμιά διαφορά

στην διαφορετική ζωή μου.

Φαίνεται εκείνη η γενική

έκανε το θαύμα της.

Ανάσανε ο χώρος αλλιώς

και μέσα του πνέει άλλος αέρας.

Κλείνω τα μάτια και ρουφώ οξυγόνο

σαν τον πνιγμένο που αποφάσισε

να ζήσει. 

Ας κοιτάξω τωρα τον ήλιο.

Ξημέρωσε...

©Κρυσταλένια©

Πριν πολλά χρόνια...

Θα σε προσμένω

   ~~~~~ ~~~~ ~~~~~  13.06.1999  ~~~~~ ~~~~~ ~~~~~

Όταν ξυπνήσεις απ' τον ύπνο το βαθύ

εγώ θα είμαι εκεί, θα σε προσμένω.

Κι όταν παρέα θ' αναζητάς,

θα τρέξω μονομιάς, να σε φροντίσω...

Το δρόμο θα σου δείχνω

το δρόμο της ζωής,

ποτέ, ποτέ να μη χαθείς.

Δάκρυ, δάκρυ το χώμα θα ποτίζω

τα μαλλιά μου θ' ανεμίζω.

Ο ήλιος φως θα σου χαρίζει

και η καρδιά σου ελπίδα θα γεμίζει.

Μάθε όμως να παλεύεις,

με δαίμονες και διάβολους μη παίζεις

άσπρες οι νύχτες σου θα 'ναι

και μαύρα σύννεφα στον ουρανό σου θα πετάνε.

Όταν ξυπνήσεις απ' τον ύπνο το βαθύ

εγώ θα είμαι εκεί, θα σε προσμένω...

Πως να σε σώσω

   ~~~~~ ~~~~ ~~~~~  11.06.1999  ~~~~~ ~~~~~ ~~~~~

Πως να σε σώσω από εκεί που έχεις πέσει

απ' την άβυσσο που έχεις χαθεί.

Χάνομαι σιγά σιγά κι εγώ μαζί σου.

Χάνομαι και πέφτω σε λήθαργο.

Φοβάμαι τον ουρανό που μας κοιτάζει.

Φοβάμαι να περπατήσω στο σκοτάδι.

Φοβάμαι καληνύχτα να σου πω

μήπως και για πάντα χαθώ.

Εγώ που λάτρευα το φως

εγώ που μονάχη να ζήσω δεν μπορούσα

τώρα μονάχη ζω... γιατί φοβάμαι εσένα,

γιατί ίσως να φοβάμαι κι εμένα.

Πως να σε σώσω από εκεί που έχεις πέσει

στη θάλασσα τη βαθιά

βυθίζομαι κι εγώ σιγά σιγά.

Φοβάμαι τη μοναξιά και τελικά βυθίζομαι μαζί σου.

Χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό

και χωρίς να ελέγχω τη σκέψη μου.

©Κρυσταλένια©

Αφιερωμένα σ' έναν άνθρωπο που ήταν κοντά μου και μακρυά μου, που τον έχασα και τον ξαναβρήκα. Σ' αγαπώ, κι ας μη σου το έχω πει ποτέ... Σ' ευχαριστώ.

Όλα έχουν ένα κρυφό νόημα στον κόσμο ετούτον, Ν. Καζαντζάκης αποσπάσματα

• Όλα έχουν ένα κρυφό νόημα στον κόσμο ετούτον συλλογίστηκα. Όλα, άνθρωποι, ζώα, δέντρα, άστρα, είναι ιερογλυφικά, και χαρά σ' εκείνον, αλίμονο σ' εκείνον, που αρχίζει να τα συλλαβίζει και να μαντεύει τι λένε... Τη στιγμή που τα βλέπεις δεν καταλαβαίνεις, θαρρείς πως είναι άνθρωποι, ζώα, δέντρα, άστρα, μονάχα ύστερα από χρόνια, πολύ αργά, μπαίνεις στο νόημα.

• Άσε τους ανθρώπους ήσυχους αφεντικό, μην τους ανοίγεις τα μάτια. αν τους τ' ανοίξεις τι θα δουν; Την κακή τους και την ψυχρή! Ασ' τα λοιπόν κλειστά να ονειρεύονται. Σώπασε μια στιγμή, έξυσε το κεφάλι, συλλογίζουνταν.-Εξόν, έκαμε τέλος, εξόν... -Τι; για να δούμε; -Εξόν αν, όταν θ' ανοίξουν τα μάτια τους, έχεις να τους δείξεις έναν κόσμο καλύτερο... Έχεις;

• Ήμουν ευτυχής και το' ξερα. Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε. Μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά - και κάποτε με κατάπληξη - πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένοι.

• Πες μου τι κάνεις το φαϊ που τρως, μου είπε κάποτε, και θα σου πω ποιος είσαι. Άλλοι το κάνουν ξίγκια και κοπριά, άλλοι το κάνουν δουλειά και κέφι, κι άλλοι, έχω ακουστά, το κάνουν λέει, Θεό. Τριών λογιών είναι το λοιπόν οι άνθρωποι.

• Ηδονικές όλο θλίψη οι ώρες ετούτες της ψιλής βροχής, σα να βρέχεται η ψυχή σου η πεταλούδα και βουλιάζει στο χώμα. Έρχουνται στο νου σου όλες οι πικρές θύμησες, οι στερνιασμένες στην καρδιά σου - χωρισμοί από φίλους, χαμόγελα που έσβησαν, ελπιδες που μάδησαν σαν πεταλούδες κι αυτές, και τους απόμεινε μονάχα το σκουλήκι, και το σκουλήκι αυτό σούρνεται τώρα στα φύλλα της καρδιάς σου και τα τρώει.

• Είχε ξετρουπώσει μέσα στο σεντούκι της, ευτύς ως ένιωσε τον κίνδυνο ένα Χριστό Σταυρωμένο, από άσπρο γυαλιστερό κόκαλο και τον έχωσε κάτω από το προσκεφάλι της. Χρόνια τώρα τον είχε αποξεχάσει μέσα στις ξεσκισμένες της πουκαμίσες και τα βελουδένια της κουρέλια, στον πάτο του σεντουκιού. Σα να 'ταν ο Χριστός κανένα γιατρικό που το παίρνεις μονάχα σαν αρρωστήσεις βαριά. Όσο ζούμε και καλοζούμε και τρώμε και πίνουμε και φιλούμε, δε μας χρειάζεται.

• Να λες "Ναι" στην ανάγκη να μετουσιώνεις το αναπόφευκτο σε δικιά σου λεύτερη βούληση - αυτός, ίσως, είναι ο μόνος ανθρώπινος δρόμος της λύτρωσης.

• Τριών λογιών είναι οι άνθρωποι: Αυτοί που βάζουν σκοπό να ζήσουν, καθώς λένε, τη ζωή τους, να φαν, να πιουν, να φιλήσουν, να πλουτίσουν, να δοξαστούν... Έπειτα είναι αυτοί που σκοπό βάζουν όχι τη ζωή τους παρά τη ζωή όλων των ανθρώπων, νιώθουν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα και μάχουνται να φωτίσουν, ν' αγαπήσουν, να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους. Και τέλος είναι αυτοί που βάζουν σκοπό τους να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντος, όλοι, άνθρωποι, ζα, φυτά, άστρα είμαστε ένα, η ίδια η ουσία που μάχεται τον ίδιο φοβερό αγώνα, ποιον αγώνα; να μετουσιώνει την ύλη και να την κάμει πνέμα.

• Το Θεό δεν μπορούν να τον χωρέσουν οι εφτά πατωσιές τ' ουρανού και οι εφτά πατωσιές της γης. Όμως τον χωρά η καρδιά του ανθρώπου. Και γι' αυτό το νου σου να μην πληγώσεις ποτέ την καρδιά του ανθρώπου.

• Πόσο αλήθεια καταπληχτικό μυστήριο είναι ετούτη η ζωή και πως σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι σαν φύλλα χινοπωριάτικα που τα κυνηγά η μπόρα, και πως του κάκου μοχτάς ν' αρπάξεις με τη ματιά σου το πρόσωπο, το σώμα, τις χειρονομίες του ανθρώπου που αγαπάς - κι όμως, σε λίγα χρόνια δε θα θυμάσαι πια αν ήταν γαλάζια ή μαύρα τα μάτια του.

• Μα δεν έχουμε αλίμονο! εμπιστοσύνη ακόμα στην ψυχή μας, ο νους ο εμποράκος, ο ψιλικατζής την περγελάει, όπως περγελούμε τις γριές ξορκίστρες και μάγισσες.

Αποσπάσματα από βιβλία του Ν. Καζαντζάκη

Παραμύθι, Ν. Καζαντζάκης

Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο παπα-Φώτης, βγήκαν δυο πουλολόγοι σ' ένα βουνό κι έστησαν τα δίχτυα τους, τ' άπλωσα και την άλλη μέρα το πρωί πήγαν, και τι να δουν; τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα τα μάτια του διχτυού ήταν στενά πολύ, που να περάσουν! Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν. “Πετσί και κόκαλο είναι τ' άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός, πως θα τα πουλήσουμε στο παζάρι; - Ας τα ταϊσουμε καλά μερικές μέρες, να παχύνουν, είπε ο άλλος. Τους έριξαν μπόλικο τάιστρο, τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν, ένα μονάχα δεν θέλησε να φάει, έμεινε νηστικό, τις άλλες μέρες, καινούριο τάιστρο, τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν, και μονάχα το ένα λίγνευε κι όλο και μάχουνταν να περάσει από το δίχτυ. Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι. Το περιστέρι, που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε λιγνέψει, που έδωσε μια, πέρασε από το δίχτυ και φτερούγισε λεύτερο στον αγέρα... Αυτό είναι το παραμύθι παιδιά μου. Γιατί σας το δηγήθηκα: Ποιος μπορεί να το ξεδιαλύνει;

Να σας ξηγήσω, παιδιά μου, τα παρακάτω. Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο χωριό μας να βαραίνουμε, να πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή. Λέγαμε: όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο, κανένας δεν πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μας λυπήθηκε - μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες. Πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο - το 'δαμε κι αυτό – άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους, και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν. Μας άνοιξε η συφορά τα μάτια μας, είδαμε. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης, είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν' αρχίσουμε μιαν καινούρια, πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός!

Απόσπασμα από το βιβλίο " Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"

Δημιουργία της πραγματικότητας μέσα από την έλξη και το καθρέφτισμα

Το παρελθόν: Οι προηγούμενες σκέψεις, πράξεις, επιλογές, συναισθήματα και λόγια είναι αιτίες της τωρινής πραγματικότητάς μας. Αυτή η έννοια είναι αποδεκτή από όλες τις θρησκείες και τις πνευματικές φιλοσοφίες. Μπορεί να μη πιστεύουν όλες στη μετενσάρκωση, αλλά όλες πιστεύουν στην αιτία και στο αποτέλεσμα. Οι επιλογές μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας ή όχι, να επικοινωνούμε ειλικρινά και τίμια ή όχι, να βοηθάμε και να αγαπάμε τους άλλους ή όχι, να απελευθερωθούμε από τους φόβους ή όχι, επηρεάζουν όλες την τωρινή πραγματικότητά μας.

Το παρόν: Οι τωρινές μας σκέψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβοι, ενοχές και άλλα συναισθήματα και συμπεριφορές δημιουργούν την τωρινή πραγματικότητά μας μέσα από τους νόμους της αντανάκλασης και της έλξης. Οι άλλοι και η ίδια η ζωή αντανακλούν πίσω σ΄εμάς το περιεχόμενο του νου και τη συμπεριφορά μας σε όλα τα επίπεδα. Αν απορρίπτουμε τον εαυτό μας, φοβόμαστε ή περιμένουμε την απόρριψη, ή απορρίπτουμε τους άλλους, τότε έλκουμε απόρριψη. Αν σκεφτόμαστε, μιλάμε ή ενεργούμε ανταγωνιστικά ή εγωιστικά, τότε έλκουμε το ίδιο. Βασικά έλκουμε οτιδήποτε φοβόμαστε, αγαπάμε, επιθυμούμε και μισούμε, καθώς και ό,τι περιμένουμε και ό,τι κάνουμε.

Είναι σοφό που η ζωή καθρεφτίζει πίσω σε μας τις δικές μας σκέψεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις, ρόλους και συμπεριφορές, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να κοιτάξουμε μέσα μας και να απελευθερωθούμε απ' αυτές τις πλευρές του εαυτού μας που έλκουν αυτό που μας δυσαρεστεί. Σε τέτοια περίπτωση, το μάθημά μας είναι να ανακαλύψουμε αυτο που καθρεφτίζεται και να το μεταμορφώσουμε. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να έλκουμε την τωρινή πραγματικότητά μας.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δύναμη και η ευκαιρία για θετική αλλαγή βρίσκονται στο παρόν και πουθενά αλλού. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας γι' αυτό – κι επομένως την επίδρασή του σε μας στο παρόν. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον, αλλά μπορούμε να το διαμορφώσουμε με τις επιλογές μας στην παρούσα στιγμή.

Μερικοί άνθρωποι αποδέχονται τις αρνητικές πραγματικότητες, πιστεύοντας ότι ειναι κάποιο κάρμα που πρέπει να υπομείνουν. Δεν υπάρχει κανένα όφελος από τα βάσανα ή την τιμωρία, αν δεν μάθουμε κάτι από την εμπειρία και αν αυτό δεν οδηγήσει σε αλλαγή. Η έννοια ότι πρέπει να υποφέρουμε για τα λάθη του παρελθόντος δεν έχει αξία, αν ο πόνος δεν γίνει ευκαιρία για εξέλιξη.

Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ-Οι ρόλοι που παίζουμε σαν ψυχές σε εξέλιξη

Εξομολόγηση

Τον τελευταίο καιρό ήμουν θυμωμένη μαζί σου, ένοιωθα προδομένη που με άφησες. Έφερνα στο νου μου όλες τις στιγμές που με στεναχώρησες και θύμωνα ακόμη πιο πολύ. Τώρα που καταλάγιασε ο εγωιστικός μου πόνος, αντί να μου ζητήσεις συγγνώμη, θα σου ζητήσω εγώ. Θα σου πω κι ευχαριστώ, αν κι αυτή η λεξούλα δεν χωράει την ευγνωμοσύνη που νοιώθω. Ήρθες σαν τσουνάμι και γκρέμισες όλες τις μπαγιάτικες ιδέες μου για τον κόσμο, για μένα. Προκάλεσες σεισμό μέσα μου, ταρακουνήθηκα ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκα, κλείστικα μέσα μου πιο πολύ, μη ξέροντας τι να κάνω. Και μετά ξεκίνησε η πάλη, να πετάω κάθε τι σάπιο που με κρατούσε στο παρελθόν. Και συνέχιζες να προκαλείς κρίση μέσα μου, σαν να μου έλεγες, δεν φτάνει αυτό, κι άλλο κι άλλο. Έχουν περάσει τρία χρόνια, με κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω μια άλλη. Κι αυτή η άλλη είναι πιο καθαρή μέσα της και πιο σοφή. Με άφησες... ξέρω ότι δεν έχεις να μου δώσεις κάτι άλλο πλέον. Αυτό που ήταν να μου δώσεις το έδωσες και με το παραπάνω. Σ' ευχαριστώ που ήρθες... μου λείπεις.

                                                                                                    Κρυσταλένια

Εφήμερη

Ήρθα για να φύγω, αυτή ήταν η συμφωνία.

Αυτό το εφήμερο ηρεμεί την ψυχή μου.

Αλλά δες απαίτηση που έχω, όσοι ήρθανε να μείνουν.

Κι η ψυχή μου αγριεύει: Άστα, τι τα θες τα σταθερά;

Δεν είδες τους βάλτους; Μόνο κουνούπια γεννιούνται εκεί.

Κοίτα τα ποτάμια πως ζωγραφίζουνε τη γη...!

                                                                     ©Κρυσταλένια©