Ανέβαιναν, ανέβαιναν το Γολγοθά, πήγαινε μπροστά ο Χριστός και λύγιζε από το βάρος του σταυρού. Πολλά βαρύς, μαθές, ο σταυρός, απάνω του είχαν κρεμαστεί οι αμαρτίες του κόσμου. Ανέβαιναν, ανέβαιναν, και πίσω η Παρθένα Μαρία στηθοδέρνουνταν και μοιρολογιούνταν: "Που πας, γαϊτάνι, να κρυφτείς και, γκόλφι, ν' αραχνιάσεις...". Κι άλλες χιλιάδες, χιλιάδες γυναίκες θρηνούσαν πίσω από τη Μάνα, όλου του κόσμου οι μανάδες, και χιλιάδες χιλιάδες μάτια που έκλαιγαν και στόματα που βογκούσαν και χέρια που σηκώνουνταν στον ουρανό κι έγνεφαν στους αγγέλους να κατέβουν. Κι άξαφνα σιωπή μεγάλη, και μια φωνή σπαραχτικιά βγήκε από το σπλάχνο της γης: "Μη κλαις, άγια Δέσποινα, κάνε κουράγιο. Κάνε κουράγιο, άγια Δέσποινα, να κάμει κουράγιο κι ο κόσμος".
 |
| Ανάβαση στο Γολγοθά, Bartolome Esteban Murillo |
Σήκωσαν τα σφυριά οι καταραμένοι γύφτοι, τρία καρφιά τους είχαν παραγγείλει, πέντε έφτιασαν οι θεοκατάρατοι, κι άρχισαν να καρφώνουν το Χριστό. Στο πρώτο χτύπο, ο θόλος τ' ουρανού σείστηκε. Στον δεύτερο χτύπο, άγγελοι κατέβηκαν από τον ουρανό και κρατούσαν χρυσά λαγήνια ανθόνερο να πλύνουν τις πληγές και σεντόνια καθαρά κι αρώματα. Στον τρίτο χτύπο, η Παναγιά λυποθύμησε, και μαζί της λιποθύμησε κι ο κόσμος και γίνηκε σκοτάδι...
 | ||
| Crucifixion, Paolo Veronese |
Αδερφοφάδες, Νίκος Καζαντζάκης σελ. 161-162
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου