Αποστασιοποίηση και Αποδέσμευση, παραμύθι

Ήταν μια φορά ένας δερβίσης, πολύ σοφός... Γύριζε από χωριό σε χωριό, ζήταγε ελεημοσύνη και μοίραζε γνώσεις και συμβουλές στις πλατείες και τις αγορές...
Μια μέρα, ενώ ζητιάνευε στην αγορά του Ακμπάρ, τον πλησιάζει ένας άνθρωπος και του λέει:
"Χθες το βράδυ ήμουν μ' ένα μάγο πολύ ξακουστό, και με συμβούλευσε να έρθω σήμερα εδώ, σ' αυτήν την πλατεία. Είπε ότι θα συναντήσω έναν κουρελή ζητιάνο και ότι ο ζητιάνος αυτός, παρ' όλη την φτωχική του εμφάνιση, θα μου δώσει έναν θησαυρό που θα αλλάξει τη ζωή μου για πάντα. Έτσι, μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι εσύ είσαι αυτός που ψάχνω, γιατί δεν νομίζω να υπάρχει άλλος σε χειρότερη κατάσταση από σένα... Δώσε μου λοιπόν τον θησαυρό μου".
Ο δερβίσης τον κοιτάζει σιωπηλός... Μετά, βάζει το χέρι του σε μια τσάντα από φθαρμένο δέρμα που έχει κρεμασμένη στον ώμο του.
"Αυτό πρέπει να είναι" του λέει. Και του δίνει ένα τεράστιο διαμάντι.
Ο άλλος μένει κατάπληκτος.
"Μα... η πέτρα αυτή πρέπει να έχει ανυπολόγιστη αξία."
"Α, ναι; Μπορεί... Εγώ τη βρήκα στο δάσος."
"Καλά. Ας είναι. Πόσα πρέπει να σου δώσω γι' αυτήν;"
"Δεν υπάρχει λόγος. Δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα. Σου χρησιμεύει σε κάτι; Εμένα δεν μου χρησιμεύει σε τίποτα, δεν την χρειάζομαι, παρ' την."
"Μα... θα μου τη δώσεις έτσι... χωρίς κανένα αντάλλαγμα;"
"Ναι... ναι. Έτσι δεν σου είπε ο μάγος σου;"
"Ναι, βέβαια. Αυτό ακριβώς μου είπε ο μάγος... Ευχαριστώ πολύ."
Πολύ μπερδεμένος, ο άντρας αρπάζει την πέτρα και φεύγει.
Μετά από μισή ώρα, όμως, επιστρέφει. Ψάχνει στην πλατεία να βρει τον δερβίση, και μόλις τον βλέπει του λέει:
"Πάρε την πέτρα σου..."
"Τί έγινε;" τον ρωτάει ο δερβίσης.
"Πάρε την πέτρα και δώσε μου τον θησαυρό..." λέει ο άντρας.
"Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω" λέει ο δερβίσης.
"Και βέβαια έχεις... Θέλω να μου δώσεις τον τρόπο που έχεις να μπορείς να αποχωρίζεσαι κάτι χωρίς να σε πειράζει."


Λένε ότι ο άνθρωπος αυτός έμεινε δίπλα στον δερβίση πολλά χρόνια μέχρι να μάθει να αποστασιοποιείται και να αποδεσμεύεται.

Χόρχε Μπουκάι, Ο δρόμος των δακρύων, σελ. 257

Δεν είναι όλα πόνος, ΜΑΡΤΑ ΜΠΟΥΧΟ

Πάντα υπάρχουν στο πένθος περισσότερα,
πολύ περισσότερα από τον πόνο.
Υπάρχει για παράδειγμα μια περηφάνια,
πως έφτασα εκεί που δεν είχα ξαναφτάσει.
Εκεί που δεν φανταζόμουνα ποτέ
πως θα κατάφερνα να φτάσω.
Όταν κάτι αφήνω πίσω μου, κάτι πάω να συναντήσω.
Σε κάθε αντίο, κρύβεται ένα σιωπηλό καλωσήρθες.
Ο αποχαιρετισμός είναι μάλλον θέμα της ζωής,
παρά του θανάτου.
Γιατί την έσχατη στιγμή και εξαρχής,
η ιστορία η δική μου, όπως και των άλλων,
είναι ένα παράξενο μείγμα από πρώτες και ύστερες στιγμές.

Και τα ξέρω αυτά, γιατί άλλοι που τα έζησαν μου τα 'παν,
ότι πονέσανε αρχικά, αλλά μεγάλωσαν μετά μέσα απ' τον πόνο.
Θάνατοι που γέννησαν καινούριες ζωές,
απώλειες που οδήγησαν σε συναντήσεις,
και απουσίες παρούσες που γέμισαν κενές ζωές
και τις γλίτωσαν απ' το μαρτύριο της απούσας παρουσίας.

Έτσι ξέρω ότι προχωράω και δεν είμαι μόνη,
ότι βαδίζω νύχτα-μέρα συντροφιά με άλλους πολλούς.
Άλλους που άφησαν τα ίχνη τους στο μονοπάτι
και που βρήκαν στην πορεία
το αληθινό νόημα του δρόμου που ακολούθησαν.

Μάρτα Μπούχο

Hermann Hesse, Ντέμιαν (απόσπασμα)

Ο καθένας έχει μια αποστολή που δεν μπορεί να τη διαλέξει ο ίδιος, να την πλάσει και να την φέρει στα μέτρα του. Για τον ώριμο άνθρωπο ένα είναι το καθήκον του. Να γυρέψει να νιώσει τον εαυτό του, να σιγουρέψει την ύπαρξή του, ν' αναζητήσει ψηλαφητά την πορεία του προς τα μπρος, όπου κι αν τον οδηγεί. [...] Συχνά μου άρεσε να παίζω με εικόνες απ' το μέλλον, να ονειρεύομαι ρόλους που μου επιφυλασσόταν να παίξω -σαν ποιητής ίσως ή προφήτης, ζωγράφος ή κάτι παρόμοιο. Αλλά ήταν μάταια αυτά. Δε βρισκόμουν εδώ για να γράψω ποίηση, να κηρύξω ή να ζωγραφίσω. Μήτε εγώ μήτε και κανείς άλλος άνθρωπος υπάρχουμε γι' αυτό το ρόλο. Τούτα είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Μια είναι η αληθινή αποστολή για τον καθένα. Να βρει το δρόμο της αυτογνωσίας. Μπορεί να καταλήξει ποιητής, τρελός, προφήτης ή εγκληματίας. Δεν έχει σημασία σε τελική ανάλυση. Αποστολή του είναι να βρει τον προορισμό του, όχι αυτό που θα διαλέξει ο ίδιος, και να τον ζήσει μ' όλη του την ψυχή. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι αληθινή ζωή, είναι μια προσπάθεια υπεκφυγής, μια απόδραση και καταφύγιο στα ιδεώδη των μαζών, μακαριότητα και φόβος για τον εαυτό μας.

Hermann Hesse, Ντέμιαν

Τίποτε δεν ξέρω

O Κόσμος μας ανήκει, όταν ανήκουμε στον εαυτό μας.
Σκούπισε τα μάτια σου και πάρε το μονοπάτι των λυγμών.
Ότι μας ανάθρεψε είναι το δάκρυ.
Ότι μας φώτισε είναι το γέλιο.
Γελοίοι άνθρωποι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως ότι διέσχισαν σε δρόμους ήταν σαν γυμνοσάλιαγκες.
Δεν μας περισσεύουν οι ενοράσεις.
Ούτε η βαθιά πτώση και άνοδος με το τρίτο μάτι, εκείνο που δεν κατέστρεψε ο πολιτισμός.
Όσο θα ζω στον κόσμο θα διηγούμαι αυτό που ζω.
Μα πρώτα να ζήσω.
Να ζήσω επιμένοντας σε μια πνευματική επάρκεια χωρίς να εξασφαλίζω πως ξέρω.
Θα ζήσω.
Τίποτε δεν ξέρω.
Κάθε ημέρα όλα αλλάζουν.
Το σώμα μου αλλάζει μαζί με το σώμα της γης.
Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, θα ξεμπερδέψω με τους μύθους που κρύβουν την αλήθεια.
Πως ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος. Αυτό θέλουν να κρύψουν, να μην θυμίσουν.

Σε
αγαπώ!

Πόπη Συνοδινού

Ατελής

Και μην σκεφτείς ποτέ ότι έφτασες κάπου

γιατί η ζωή είναι μια ανάβαση χωρίς τελειωμό
και μην αφήσεις την έπαρση να σε τυλίξει ότι είσαι κάποιος
ότι είσαι αυτό κι εκείνο και το άλλο
γιατί η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο κάθε στιγμή με τα πιο σκοτεινά κομμάτια σου και τα πιο φωτεινά μαζί
Και μην πεις τα ξέρεις όλα
γιατί πάντα υπάρχει κάτι ακόμη να μάθεις
Και μη νομίζεις ότι είσαι τέλειος
γιατί η ζωή θα σου θυμίσει πόσο είσαι ατελής...
Κι αν ένωσες εκείνα τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη σου
μην επαναπαυθείς... υπάρχουν κι άλλα.
Κι αν σε κουράζει αυτός ο δρόμος, να θυμάσαι υπάρχουν πολλοί συνοδοιπόροι που θα σου απλώσουν το χέρι να προχωρήσετε μαζί.

Ποιος είναι ο στόχος του ανθρώπου; η Καλοσύνη κάπου άκουσα... και η καλοσύνη δεν πληγώνεται ποτέ. Κι εγώ ξέρεις κάτι; ΠΛΗΓΏΝΟΜΑΙ

...

Συνάντησα μάτια ζωντανά που ήλπιζαν να πεθάνουν
Μάτια που έβγαζαν φωτιές και ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο
Μάτια που παραιτήθηκαν γιατί κουράστηκαν να μάχονται
Μάτια αχόρταγα που ρωτούσαν πάντα ένα γιατί
Ανθρώπινα όλα...

Συνάντησα μάτια θλιμμένα γιατί πάντα κάτι έλειπε
Μάτια πράα και ειρηνικά που αντίκρισαν Θεό
Μάτια μοναχικά κι ας ήταν γύρω τους όλος ο κόσμος
Μάτια μελαγχολικά που αποζητούσαν αποδοχή
Ανθρώπινα όλα...

Συνάντησα μάτια διψασμένα γιατί δεν ένοιωθαν ποτέ αρκετά
Μάτια σημαδεμένα από την τρέλα
Μάτια φωτεινά που συνάντησαν τον μεγαλύτερο θησαυρό της ζωής τους
Μάτια που εκλιπαρούν για νοιάξιμο και προσοχή
Ανθρώπινα όλα...

Κι όλα ήταν μέσα μου, κι εγώ μέσα σ' αυτά...

Γι' αυτό μ' αρέσει να ζωγραφίζω πρόσωπα, βλέμματα... γι' αυτά τα μάτια.

Πεθύμησα τα μολύβια μου...

Το χαμένο άλογο

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα φτωχό κινέζικο χωριό, ζούσε ένας αγρότης με το γιο του. Η περιουσία του, εκτός από κάποια γη και μια μικρή καλύβα άχυρο, ήταν ένα άλογο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του.

Μια μέρα, το άλογο έτρεξε μακριά, αφήνοντάς τον χωρίς ζώο με το οποίο μπορούσε να καλλιεργήσει τη γη. Οι γείτονές του - οι οποίοι τον σέβονταν πολύ για την ειλικρίνεια και την επιμέλεια του - ήρθαν στο σπίτι του για να του πουν πόσο λυπήθηκαν για  το γεγονός που είχε συμβεί. Τους ευχαρίστησε για την επίσκεψή τους, αλλά ρώτησε: - Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ατυχία στη ζωή μου;

Κάποιος μουρμούρισε σε ένα φίλο: «αυτός δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα, ας τον αφήσουμε να σκέφτεται  ότι θέλει, εφ 'όσον δεν είναι θλιμμένος από αυτό που συνέβη."

Και οι γείτονες έφυγαν, προσποιούμενοι ότι συμφώνησαν με αυτά που είχαν ακούσει.

Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε στον στάβλο, αλλά δεν ήταν μόνο του. Έφερε μαζί του μια ωραία φοράδα για παρέα. Μόλις το άκουσαν αυτό, οι κάτοικοι - οι οποίοι ήταν αναστατωμένοι αφού κατάλαβαν τώρα την απάντηση που ο άνθρωπος τους είχε δώσει – επέστρεψαν στο σπίτι του αγρότη, για να τον συγχαρούν για την καλή του τύχη. «Πριν είχες μόνο ένα άλογο, και τώρα έχεις δύο. Συγχαρητήρια!» - είπαν.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σας και για όλες τις ανησυχίες σας - απάντησε ο αγρότης. - Αλλά πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ευλογία στη ζωή μου;

Αναστατωμένοι, και νομίζοντας ότι πρέπει να τρελαίνεται, οι γείτονες έφυγαν, και σχολίασαν τα λόγια του αγρότη: « Δεν καταλαβαίνει πραγματικά το δώρο που του έστειλε ο Θεός».

Ένα μήνα αργότερα, ο γιος του αγρότη αποφάσισε να δαμάσει τη φοράδα. Όμως, το ζώο αναπάντεχα αφηνίασε και το αγόρι έπεσε και έσπασε το πόδι του.

Οι γείτονες επέστρεψαν στο σπίτι του αγρότη - φέρνοντας δώρα για το τραυματισμένο αγόρι. Ο δήμαρχος του χωριού, υπέβαλε τα συλλυπητήριά του προς τον πατέρα, λέγοντας ήταν πολύ λυπηρό αυτό που είχε συμβεί.

Ο άνθρωπος τους ευχαρίστησε για την επίσκεψή τους και την ανησυχία τους, αλλά ρώτησε: Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ατυχία στη ζωή μου;

Η ερώτηση του αγρότη ήταν μεγάλη έκπληξη γι’ αυτούς αφού κανείς δεν μπορούσε να αμφιβάλλει ότι το ατύχημα του γιου ήταν μια πραγματική τραγωδία. Καθώς έφευγαν απ’ το σπίτι του αγρότη, κάποια είπε στους άλλους: "Έχει πραγματικά τρελαθεί? Μόνο ο γιος του θα μπορούσε να κουτσαίνει για πάντα, και είναι ακόμα σε αμφιβολία για το αν αυτό που συνέβη είναι μια ατυχία."

Μερικοί μήνες πέρασαν, και η Ιαπωνία κήρυξε τον πόλεμο στην Κίνα. Απεσταλμένοι του αυτοκράτορα ταξίδεψαν σε όλη τη χώρα σε αναζήτηση υγιών νεαρών ανδρών για να σταλούν στο μέτωπο της μάχης. Κατά την άφιξή τους στο χωριό, προσλήφθηκαν όλοι οι νέοι άνδρες, εκτός από το γιο του αγρότη, του οποίου το πόδι ήταν σπασμένο.

Κανένας από τους νεαρούς άνδρες δεν επέστρεψε ζωντανός. Ο γιος του αγρότη είχε αναρρώσει, τα δύο ζώα εκτρέφονταν και οι απόγονοί τους είχαν πωληθεί σε καλή τιμή. Ο χωρικός άρχισε να επισκέπτεται τους γείτονές του για να τους βοηθήσει, - αφού είχαν δείξει τόση φροντίδα σε αυτόν. Κάθε φορά που ένας από αυτούς παραπονιόταν, ο αγρότης έλεγε: «Πώς ξέρετε ότι είναι μια ατυχία;" Αν κάποιος ήταν χαρούμενος, ρωτούσε: «Πώς ξέρετε ότι είναι μια ευλογία;" Και οι άνθρωποι σε αυτό το χωριό κατάλαβαν ότι πέρα από τα φαινόμενα, η ζωή έχει συχνά άλλες σημασίες!!!

Πηγή: http://worshippingthefire.blogspot.com/2008/10/sufi-legend-lost-horse.html