Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Τίποτε δεν ξέρω

O Κόσμος μας ανήκει, όταν ανήκουμε στον εαυτό μας.
Σκούπισε τα μάτια σου και πάρε το μονοπάτι των λυγμών.
Ότι μας ανάθρεψε είναι το δάκρυ.
Ότι μας φώτισε είναι το γέλιο.
Γελοίοι άνθρωποι προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως ότι διέσχισαν σε δρόμους ήταν σαν γυμνοσάλιαγκες.
Δεν μας περισσεύουν οι ενοράσεις.
Ούτε η βαθιά πτώση και άνοδος με το τρίτο μάτι, εκείνο που δεν κατέστρεψε ο πολιτισμός.
Όσο θα ζω στον κόσμο θα διηγούμαι αυτό που ζω.
Μα πρώτα να ζήσω.
Να ζήσω επιμένοντας σε μια πνευματική επάρκεια χωρίς να εξασφαλίζω πως ξέρω.
Θα ζήσω.
Τίποτε δεν ξέρω.
Κάθε ημέρα όλα αλλάζουν.
Το σώμα μου αλλάζει μαζί με το σώμα της γης.
Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, θα ξεμπερδέψω με τους μύθους που κρύβουν την αλήθεια.
Πως ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος. Αυτό θέλουν να κρύψουν, να μην θυμίσουν.
Σε
αγαπώ!
Πόπη Συνοδινού

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου