Εγώ Είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή

Και όπως η ψυχή σηκώνεται πάνω από το νόμο του αγώνα για τη ζωή, όταν συνειδητοποιεί τον ανθρωπισμό της, όμοια υψώνεται πάνω από το νόμο της μετενσάρκωσης όταν αποκτά επίγνωση της θεότητάς της.

Οι Μεγάλοι Μύστες, Edouard Schure

Εβδομάδα των Παθών Απρίλιος 2020, κι ενώ όλοι κινούμαστε ή καλύτερα δεν κινούμαστε στους ρυθμούς του κορωναϊού, βιώνω εσωτερικά τις ημέρες αυτές. Το συναίσθημα της κατάνυξης είναι πολύ πιο έντονο από άλλες φορές, όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε φίλους και γνωστούς όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί. Καταφεύγω σε βιβλία για τον Χριστό και η βιβλιοθήκη μου πάντα κρύβει εκπλήξεις. Μια έκπληξη ήταν και ο Edouard Schure με τους Μεγάλους Μύστες του. 

Μέσα στο δρόμο της πνευματικής αναζήτησης βασικό ερώτημά μου ήταν και είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Μελετώντας την ζωή του Χριστού μέσα από τα λόγια του Edouard Schure, επικεντρώθηκα στο παρακάτω απόσπασμα, καθώς μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση. Το απόσπασμα αναφέρεται στη χρονική στιγμή όπου ο Χριστός αποσύρθηκε για να διαλογιστεί και να προσευχηθεί στη σπηλιά του Εγκαδδί. Είναι η στιγμή που προβλέπει την μοίρα του, δέχεται να σηκώσει τον Σταυρό και να πατήσει τον Θάνατο. Είναι η ανάδειξη του μεγαλείου της Αγάπης του Υιού του Θεού, του Υιού του Ανθρώπου.

«Ιδού το μαγικό σημείο της Ζωής και της Αθανασίας», είπε η ουράνια φωνή. «Οι άνθρωποι άλλοτε το κατείχαν, τώρα το έχασαν. Θέλεις να τους το ξαναδώσεις;» «Θέλω», είπε ο Ιησούς. «Τότε κοίταξε! Ιδού η μοίρα σου!» Απότομα σβήστηκαν τα τέσσερα άστρα. Έγινε νύχτα. Υποχθόνια βροντή έσεισε τα βουνά και από το βάθος της Νεκράς Θάλασσας βγήκε ένα βουνό σκοτεινό, που πάνω στην κορυφή του είχε ένα μαύρο σταυρό. Άνθρωπος σε μεγάλη αγωνία ήταν καρφωμένος εκεί πάνω. Ένας δαιμονισμένος λαός σκέπαζε το βουνό και ούρλιαζε με καταχθόνιους σαρκασμούς: «Αν είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου!» Ο Οραματιστής τέντωσε τα μάτια του, έπειτα ξανάπεσε προς τα πίσω, λουσμένος από κρύο ιδρώτα, γιατί ο εσταυρωμένος εκείνος άνθρωπος ήταν ο ίδιος… Είχε καταλάβει. Για να νικήσει έπρεπε να ταυτιστεί με εκείνο το τρομακτικό είδωλο, που αυτός ο ίδιος είχε επικαλεστεί και το οποίο είχε τοποθετηθεί μπροστά του σαν απαίσιο ερωτηματικό. Μετέωρος μέσα στην αβεβαιότητά του, καθώς μέσα στο κενό των απείρων χώρων, ο Ιησούς ένιωθε ταυτόχρονα τα μαρτύρια του εσταυρωμένου, τις βρισιές των ανθρώπων και τη βαθιά σιγή του ουρανού.«Μπορείς να πάρεις το σταυρό ή να τον αποδιώξεις», είπε η αγγελική φωνή. Ήδη η οπτασία τρεμούλιαζε σε μερικά μέρη της και ο σταυρός-φάντασμα άρχισε να ωχριά μαζί με το μάρτυρά του, όταν ξαφνικά ο Ιησούς ξαναείδε κοντά του τους αρρώστους της πηγής του Σιλωάμ και πίσω τους είδε να έρχεται ένας ολόκληρος λαός απελπισμένων ψυχών, οι οποίες ψιθύριζαν με ενωμένα τα χέρια: «Δίχως εσένα είμαστε χαμένες. Σώσε μας εσύ που ξέρεις και αγαπάς!». Τότε ο Γαλιλαίος ορθώθηκε σιγά σιγά και, ανοίγοντας τη γεμάτη από αγάπη αγκαλιά του, φώναξε: «Προς εμένα ο Σταυρός! Και ας σωθεί ο κόσμος!». Αμέσως ο Ιησούς αισθάνθηκε ένα δεινό ξέσχισμα σε όλα του τα μέλη. Κι έβγαλε μια τρομερή φωνή… Ταυτόχρονα, το μαύρο βουνό σωριάστηκε, ο σταυρός εξαφανίστηκε, ένα γλυκό φως, μια θεία ευδαιμονία πλημμύρισαν τον Οραματιστή και, μέσα στα ύψη του γαλάζιου ουρανού, μια θριαμβευτική φωνή διαπέρασε το άπειρο, λέγοντας: «Ο Σατανάς δεν είναι πια κύριος! Ο Θάνατος πατήθηκε! Δόξα στον Υιό του Ανθρώπου! Δόξα στον Υιό του Θεού!»
            Όταν ο Ιησούς ξύπνησε από αυτήν την οπτασία, τίποτα δεν είχε αλλάξει τριγύρω του. Ο ήλιος που ανέτειλε χρύσωνε τις πλαγιές της σπηλιάς του Εγκαδδί. Μια δροσιά χλιαρή, σαν τα δάκρυα αγγελικής αγάπης, μούσκευε τα πονεμένα του πόδια και ομίχλη ανέβαινε από τη Νεκρά Θάλασσα. Αλλά αυτός δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα οριστικό συμβάν είχε συντελεστεί μέσα στην άβυσσο της συνείδησής του. Είχε λύσει το αίνιγμα της ζωής του, είχε κατακτήσει την ειρήνη και μέσα του είχε μπει η μεγάλη βεβαιότητα. Από τη συντριβή της γήινης υπόστασής του, που την είχε καταπατήσει και την είχε ρίξει μες στο βάραθρο, μια καινούρια συνείδηση είχε ξεφυτρώσει ακτινοβόλος: ήξερε ότι είχε γίνει ο Μεσσίας με μια αμετάκλητη πράξη της θέλησής του. Ευθύς αμέσως ξανακατέβηκε στο χωριό των Εσσαιών. Έμαθε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προ ολίγου είχε συλληφθεί από τον Αντίπα κι είχε φυλακιστεί στο φρούριο του Μακερού. Αντί να τρομάξει απ’ αυτό το προμήνυμα, απεναντίας είδε σε αυτό ένα σημάδι ότι οι καιροί ήταν ώριμοι και ότι έπρεπε να δράσει και αυτός με τη σειρά του. Ανήγγειλε λοιπόν στους Εσσαίους ότι θα πήγαινε να κηρύξει στη Γαλιλαία «το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών». Αυτό σήμαινε: να κάνει τα μεγάλα Μυστήρια προσιτά στους απλούς, να τους μεταφράσει τη διδασκαλία των μυημένων. Παρόμοια τόλμη δεν είχαν δει οι άνθρωποι από την εποχή που ο Σακια-Μούνη, ο τελευταίος Βούδας, κινημένος από άπειρο οίκτο, είχε κηρύξει στις όχθες του Γάγγη. Η ίδια υπέροχη συμπάθεια για την ανθρωπότητα εμψύχωνε και τον Ιησού. Ένωνε σ’ αυτήν ένα εσωτερικό φως, μια δύναμη αγάπης, ένα μεγαλείο πίστης και μια ενεργητικότητα δράσης που μόνο αυτό χαρακτηρίζουν. Από τα βάθη του θανάτου, που τον είχε βυθομετρήσει και τον είχε γευθεί εκ των προτέρων, έφερνε στους αδερφούς του την ελπίδα της ζωής.

"Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού." Ιωάννης 14:6

Ο Υιός του Ανθρώπου γνωρίζοντας το μαρτύριο που θα βίωνε κι έχοντας την ελεύθερη βούληση, επέλεξε τον δρόμο της Σωτηρίας του Ανθρώπου και απέρριψε την σωτηρία του εαυτού του. Τόσο ήταν το μεγαλείο της Αγάπης του για τις ψυχές. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε τον δρόμο. Ο Χριστός είναι η Απόλυτη Αγάπη. Και ο δρόμος που έδειξε είναι αυτός... να γίνουμε, να θυμηθούμε ότι είμαστε ΑΓΑΠΗ.

Καλή Εργασία

27.04.2020

Schure, E. (2007), Οι Μεγάλοι Μύστες, Αθήνα: Εκδόσεις Νίκας

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στη σελίδα: http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Kata_Iwannhn_Euaggelio/Kata_Iwannhn_Euaggelio_kef.14.htm