Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Περί συντρόφου...

Εγώ είμαι ένα αχλάδι. Μπορεί η μαμά μου να με ήθελε κεράσι, ο μπαμπάς μου ανανά και οι δικές μου προσδοκίες να με ήθελαν μπανάνα. Όμως η φύση μου δεν δεσμεύεται από τις προσδοκίες κανενός. Είτε μου αρέσει είτε όχι, αχλάδι είμαι.
Από κει και πέρα, η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου είναι να γίνω το πιο ζουμερό, το πιο αρωματικό και το πιο εύγευστο αχλάδι που μπορώ να γίνω. Δίνω λοιπόν καθημερινά τον αγώνα μου.
Κάποια στιγμή, έρχεσαι εσύ. Και - δυστυχώς για μένα - συμβαίνει να είσαι αλλεργική στ' αχλάδια. Εσύ θα με ήθελες μπανάνα. Αν εγώ -λόγω της έλξης που νιώθω- ενδόσω στον πειρασμό και αρχίσω να σου παριστάνω την μπανάνα, θα έχω παγιδέψει τη σχέση με δύο τρόπους: Από τη μια θα λέω συνεχώς από μέσα μου: "Της αρέσω σαν αυτό που δείχνω και οχι σαν αυτό που είμαι. Συνεπώς, στην πραγματικότητα δεν της αρέσω". Από την άλλη, εσύ που είσαι ειδική στις μπανάνες, κάποια μέρα θ' ανακαλύψεις ότι είμαι ψευτομπανάνα. Όσο πιο αργά το ανακαλύψεις εσύ, τόσο περισσότερο θα πονέσω εγώ. Προτιμώ λοιπόν να είμαι μόνος μου και να περιμένω. Κάποια μέρα, ίσως εμφανιστεί μια αυθεντική ερωμένη των αχλαδιών.

Γιώργος Πιντέρης, Ψυχολόγος 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου