Πολλές φορές στάζουν αίμα.
Πολλές φορές ζητούν να βρώ την πηγή τους. Την βρίσκω, την κοιτάζω, αυτό δεν είναι αρκετό για να πάψουν.
Ξοδεύω το μυαλό μου σε θεάματα γλυκόπικρα.
Αναπολώ την μνήμη μου.
Ανεστορώ.
Σε ζητάω κάτι βράδια που το χώμα βρέχεται από μια ήρεμη βροχή.
Με βάζω μπροστά σε μάτια και στόματα πεινασμένα. Δεν προφυλάσω το εγώ μου, το αφήνω ακάλυπτο.
Κανείς δεν θα το καλύψει εκτός από εμένα. Αλλά έτσι είμαι, κάποτε πολύ γενναία , κάποτε πολύ πένθιμη, απαισιόδοξη πως χάθηκαν τα μαργαριτάρια κι ο βυθός είναι γυμνός.
Νύχτες υπάρχουν που φωνάζω ( είναι κανείς εδωωωωωωωωωω);
Κι εκείνη η ρωγμή στο ταβάνι ανοίγει με χίλια στόματα. Με ρωτάνε.
-Πως ένιωσες στην πρώτη σου εξαπάτηση; Όταν χαμήλωσες το ύψος των χεριών σου για να ανεβάσεις κάποιον άλλο.
-Πως ένιωσες που δεν γεννήθηκες σαν παιδί γιατί δεν σε άφησαν οι άλλοι;
Δεν με ενδιαφέρει, ούτε ζητώ ρέστα.
Άκου, ξέρω καλά να αυτοκαταστρέφομαι.
Και να ξαναγεννιέμαι με τις πασχαλιές.
Αποστρέφομαι τα προσωπεία, τα βαριέμαι απέραντα.
Τόσος κόπος εκ μέρους σου για να κρύψεις ή να φανερώσεις κάτι; Αφού θα το μυρίσω την δεύτερη φορά.
Κι άκου! ΚΑΤΈΧΟΜΑΙ από ιλίγγους. Κάποιες φορές με τραβάει η γη προς τα κάτω.
Βυθίζομαι.
Εκεί υπάρχει το σκουλήκι του θανάτου.
Του αρέσει να με φλερτάρει, μου αρέσει κι εμένα.
Μια γρήγορη πτώση ή μια γρήγορη ανάδυση είναι τα πάντα μπροστά σε μικρές μικρές μίζερες διαδρομές...
Αυτοκαταστρέφομαι.
Δεν κρατώ πολλά για εμένα κι ούτε παριστάνω κάτι άλλο.
Τι κρίμα κι άδικο για εμένα!
Κι όμως! Αυτές οι εκπληκτικές ήττες μου θα με κρατούν νέα.
Η πορεία μόνο με την πυξίδα της λογικής είναι ένα άγευστο φρούτο.
Μου αρέσουν οι ευφυείς, οι τρελοί, οι καταραμένοι, οι μοιραίοι.
Οι απόκληροι.
ΟΙ νομάδες.
Οι θαρραλέοι.
Βαδίζω σχεδόν πάντοτε στα άκρα.
Και λοιπόν; όταν θα πέσω θα σηκωθώ μόνη μου.
Δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν.
Ω, πόσο σκληρό ακούγεται αυτό..
Σου χω πιό σκληρό.
Να λυπάσαι το είδος του ανθρώπου που ποτέ δεν πέθανε από έρωτα, ποτέ δεν τρελάθηκε, δεν ρούφηξε φιλιά στο κορμί του, δεν λεηλατήθηκε σαν κάστρο έτοιμο από καιρό, δεν λεηλάτησε,
δεν έτρεξε με ταχύτητα φωτός στο ερωτικό ειδώλιο.
Αν όλα αυτά είναι αυτοκαταστροφή τότε χαίρομαι.
Καλύτερα ένας χαμένος από κάποιον που δεν έπαιξε, έντιμα, να κοιτάς στα μάτια σαν σου μιλάω.
Άσε το στόμα..
Δεν έχω ρέστα.
Και δεν ζητάω.
Μόνο εκείνη η ρωγμή στο ταβάνι κάποιες φορές βγάζει χίλια στόματα.
Παρατάτε με τους λέω,
παρατάτε με...
http://popisynodinou.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3230.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου