Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Αιώνιος νόμος, Ν. Καζαντζάκης

Θυμήθηκα, είχα ξεκολλήσει κάποτε από τον κορμό μιας ελιάς μια χρυσαλλίδα και την είχα απιθώσει στην απαλάμη μου. Μέσα από το διάφανο τσόφλι της διέκρινα ένα πράμα ζωντανό να σαλεύει, η μυστική κατεργασία θα βρίσκουνταν πια στο τέρμα κι η μελλούμενη, σκλαβωμένη ακόμα πεταλούδα περίμενε σιγοτρεμάμενη νά 'ρθει η άγια ώρα να προβάλει στον ήλιο. Δε βιάζουνταν, είχε εμπιστοσύνη στο φως, στο χλιαρόν αέρα, στον αιώνιο νόμου του Θεού και περίμενε.

Μα εγώ βιάζουμουν. Ήθελα μιαν ώρα αρχύτερα να δω να ξεπουλιάζει μπροστά μου το θάμα, πως τινάζεται από το μνήμα της και από το σάβανό της η σάρκα και γίνεται ψυχή. Έσκυψα κι άρχισα να φυσώ απάνω της τη ζεστή μου ανάσα. Και να, σε λίγο, μια σκισμάδα χαράχτηκε στη ράχη της χρυσαλλίδας, σιγά σιγά σκίστηκε από πάνω εώς κάτω αλάκερο το σάβανο και φάνηκε, σφιχτομανταλωμένη ακόμα, με στρουφιγμένα τα φτερά, με τα πόδια κολλημένα στην κοιλιά, καταπράσινη, η αμέστωτη πεταλούδα. Σπαρτάριζε αλαφριά κι ολοένα ζωντάνευε κάτω από την επίμονη ζεστή μου ανάσα. Το ένα φτερό ξεκόρμισε, χλωρό σαν μπουμπουκιασμένο φύλλο λεύκας κι άρχισε να σπαρταράει και ν' αγωνίζεται να ξετυλιχτεί ως πέρα αλάκερο, μα του κάκου. Έμενε μισάνοιχτο και ζαρωμένο. Σε λίγο κουνήθηκε και το άλλο φτερό, μόχτησε κι αυτο να τεντωθεί, δεν μπόρεσε και στάθηκε μισοξετυλιγμένο κι έτρεμε. Κι εγώ, με την αναίδεια του ανθρώπου, σκυμμένος φυσούσα απάνω τους το ζεστόν αχνό μου, μα τα μισερωμένα φτερά είχαν τώρα ακινητήσει κι είχαν γείρει μαραμένα.

Η καρδιά μου πιάστηκε. Από τη βιάση μου, αποτολμώντας να παραβώ ένα αιώνιο νόμο, σκότωσα τη πεταλούδα. Στην απαλάμη μου κρατούσα ένα κουφάρι. Χρόνια και χρόνια πέρασαν, μα από τότε, το αλαφρό ετούτο κουφάρι της πεταλούδας βαραίνει τη συνείδηση μου.

Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δεν βιάζεται, γι' αυτό και τα έργα του ανθρώπου είναι αβέβαια και μισερά και του Θεού αψεγάδιαστα και σίγουρα. Τα μάτια μου βούρκωσαν, κι ορκίστηκα ποτέ πια να μην παραβώ τον αιώνιο τούτον νόμο, σαν το δέντρο να βρέχουμαι, να λιάζουμαι, να με δέρνει ο άνεμος και να περιμένω μ' εμπιστοσύνη. Θα 'ρθει η μακροπόθητη ώρα του ανθού και του καρπού.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο: "Αναφορά στον Γκρέκο", Ν. Καζαντζάκης

4 σχόλια:

  1. καλημέρα με πανέμορφο απόσπασμα
    καλη κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλή Κυριακή Νικόλα!!! Να περάσεις πολύ όμορφα! Σ' ευχαριστώ που πέρασες :)

      Διαγραφή
  2. Καλως σε βρηκα, με τον αγαπημενο αιρετικο Καζαντζακη!
    Καλό μας Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς βρεθήκαμε Αριάδνη!!!!! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή