Πόσα θηρία κουβαλάει μέσα του ο άνθρωπος; Με πόσα από αυτά πρέπει να τα βάλει; Πόσες φορές το φως έρχεται αντιμέτωπο με το σκοτάδι; Λίγο κράτησε η χαρά και ξανά πάλι στη μάχη. Κι εκεί που νοιώθεις σίγουρη πάνω στη σκηνή, το σάπιο ξύλο που έτριζε, σπάει. Και βρίσκεσαι από κάτω. Κρυμμένη από τους προβολείς. Να προσπαθούν τα μάτια να προσαρμοστούν στο σκοτάδι. Να ψαχουλεύεις τα άκρα σου για ραγίσματα. Να χαϊδεύεις τους μώλωπες. Και δάκρυα να μην τρέχουν. Σαν να μην είσαι εσύ αυτή. Σαν να είναι κάποια άλλη. Κι η δύναμη; Αυτή η δύναμη που ήταν κρυμμένη; Και ξάφνου, πετάγεται από μέσα σου και σου προστάζει να σηκωθείς. Να γιατρέψεις. Να μάθεις. Να κατανοήσεις. Να συγχωρήσεις και να συνεχίσεις τη προσπάθεια του σκαρφαλώματος. Πάντα με την πεποίθηση ότι αυτή τη φορά θα κρατηθείς εκεί στο φως. Ότι τα σανίδια θα είναι ολοκαίνουρια. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, κορίτσι μου, μες την αδυναμία μας πιο δυνατοί. Μες τα ερείπια βασιλιάδες, ονειρευόμενοι να γίνουμε αυλικοί μέσα στον Παράδεισο.
Κρυσταλένια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου