Οι Πολύτιμες Ατέλειές Μας

 "Και στο τέλος, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να αγαπηθείς. Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να δείχνουμε πιο όμορφες, πιο έξυπνες. Αλλά κατάλαβα δύο πράγματα. Αυτοί που μας αγαπούν μας βλέπουν με την καρδιά τους και μας αποδίδουν ιδιότητες πέρα από αυτές που πραγματικά έχουμε. Και αυτοί που δεν θέλουν να μας αγαπήσουν δεν θα είναι ποτέ ικανοποιημένοι με όλες μας τις προσπάθειες. Ναι, πράγματι. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αφήσουμε τις ατέλειές μας ήσυχες. Είναι πολύτιμες για να καταλάβουν εκείνους που μας βλέπουν με την καρδιά τους. "

Frida Kahlo

Αυτοπροσωπογραφία με κολιέ αγκάθι και κολιμπρί (1940)

Lightly child, lightly...

“It’s dark because you are trying too hard.

Lightly child, lightly. Learn to do everything lightly.

Yes, feel lightly even though you’re feeling deeply.

Just lightly let things happen and lightly cope with them.

I was so preposterously serious in those days, such a humorless little prig.

Lightly, lightly – it’s the best advice ever given me.

When it comes to dying even. Nothing ponderous, or portentous, or emphatic.

No rhetoric, no tremolos,

no self conscious persona putting on its celebrated imitation of Christ or Little Nell.

And of course, no theology, no metaphysics.

Just the fact of dying and the fact of the clear light.

So throw away your baggage and go forward.

There are quicksands all about you, sucking at your feet,

trying to suck you down into fear and self-pity and despair.

That’s why you must walk so lightly.

Lightly my darling,Lightly my darling,

on tiptoes and no luggage,

not even a sponge bag,

completely unencumbered.”

― Aldous Huxley , Island

Το χαμένο άλογο

Πριν από πολλά χρόνια σε ένα φτωχό κινέζικο χωριό, ζούσε ένας αγρότης με το γιο του. Η περιουσία του, εκτός από κάποια γη και μια μικρή καλύβα άχυρο, ήταν ένα άλογο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του.

Μια μέρα, το άλογο έτρεξε μακριά, αφήνοντάς τον χωρίς ζώο με το οποίο μπορούσε να καλλιεργήσει τη γη. Οι γείτονές του - οι οποίοι τον σέβονταν πολύ για την ειλικρίνεια και την επιμέλεια του - ήρθαν στο σπίτι του για να του πουν πόσο λυπήθηκαν για  το γεγονός που είχε συμβεί. Τους ευχαρίστησε για την επίσκεψή τους, αλλά ρώτησε: - Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ατυχία στη ζωή μου;

Κάποιος μουρμούρισε σε ένα φίλο: «αυτός δεν μπορεί να αποδεχθεί την πραγματικότητα, ας τον αφήσουμε να σκέφτεται  ότι θέλει, εφ 'όσον δεν είναι θλιμμένος από αυτό που συνέβη."

Και οι γείτονες έφυγαν, προσποιούμενοι ότι συμφώνησαν με αυτά που είχαν ακούσει.

Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε στον στάβλο, αλλά δεν ήταν μόνο του. Έφερε μαζί του μια ωραία φοράδα για παρέα. Μόλις το άκουσαν αυτό, οι κάτοικοι - οι οποίοι ήταν αναστατωμένοι αφού κατάλαβαν τώρα την απάντηση που ο άνθρωπος τους είχε δώσει – επέστρεψαν στο σπίτι του αγρότη, για να τον συγχαρούν για την καλή του τύχη. «Πριν είχες μόνο ένα άλογο, και τώρα έχεις δύο. Συγχαρητήρια!» - είπαν.

Σας ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σας και για όλες τις ανησυχίες σας - απάντησε ο αγρότης. - Αλλά πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ευλογία στη ζωή μου;

Αναστατωμένοι, και νομίζοντας ότι πρέπει να τρελαίνεται, οι γείτονες έφυγαν, και σχολίασαν τα λόγια του αγρότη: « Δεν καταλαβαίνει πραγματικά το δώρο που του έστειλε ο Θεός».

Ένα μήνα αργότερα, ο γιος του αγρότη αποφάσισε να δαμάσει τη φοράδα. Όμως, το ζώο αναπάντεχα αφηνίασε και το αγόρι έπεσε και έσπασε το πόδι του.

Οι γείτονες επέστρεψαν στο σπίτι του αγρότη - φέρνοντας δώρα για το τραυματισμένο αγόρι. Ο δήμαρχος του χωριού, υπέβαλε τα συλλυπητήριά του προς τον πατέρα, λέγοντας ήταν πολύ λυπηρό αυτό που είχε συμβεί.

Ο άνθρωπος τους ευχαρίστησε για την επίσκεψή τους και την ανησυχία τους, αλλά ρώτησε: Πώς μπορείτε να ξέρετε ότι αυτό που συνέβη ήταν μια ατυχία στη ζωή μου;

Η ερώτηση του αγρότη ήταν μεγάλη έκπληξη γι’ αυτούς αφού κανείς δεν μπορούσε να αμφιβάλλει ότι το ατύχημα του γιου ήταν μια πραγματική τραγωδία. Καθώς έφευγαν απ’ το σπίτι του αγρότη, κάποια είπε στους άλλους: "Έχει πραγματικά τρελαθεί? Μόνο ο γιος του θα μπορούσε να κουτσαίνει για πάντα, και είναι ακόμα σε αμφιβολία για το αν αυτό που συνέβη είναι μια ατυχία."

Μερικοί μήνες πέρασαν, και η Ιαπωνία κήρυξε τον πόλεμο στην Κίνα. Απεσταλμένοι του αυτοκράτορα ταξίδεψαν σε όλη τη χώρα σε αναζήτηση υγιών νεαρών ανδρών για να σταλούν στο μέτωπο της μάχης. Κατά την άφιξή τους στο χωριό, προσλήφθηκαν όλοι οι νέοι άνδρες, εκτός από το γιο του αγρότη, του οποίου το πόδι ήταν σπασμένο.

Κανένας από τους νεαρούς άνδρες δεν επέστρεψε ζωντανός. Ο γιος του αγρότη είχε αναρρώσει, τα δύο ζώα εκτρέφονταν και οι απόγονοί τους είχαν πωληθεί σε καλή τιμή. Ο χωρικός άρχισε να επισκέπτεται τους γείτονές του για να τους βοηθήσει, - αφού είχαν δείξει τόση φροντίδα σε αυτόν. Κάθε φορά που ένας από αυτούς παραπονιόταν, ο αγρότης έλεγε: «Πώς ξέρετε ότι είναι μια ατυχία;" Αν κάποιος ήταν χαρούμενος, ρωτούσε: «Πώς ξέρετε ότι είναι μια ευλογία;" Και οι άνθρωποι σε αυτό το χωριό κατάλαβαν ότι πέρα από τα φαινόμενα, η ζωή έχει συχνά άλλες σημασίες!!!

Πηγή: http://worshippingthefire.blogspot.com/2008/10/sufi-legend-lost-horse.html  

Αφήνομαι στην Συμπαντική Νοημοσύνη.

"Κι εγώ είμαι νεκρός Μπιορν. Ένα κομμάτι μου πέθανε μαζί με την κόρη μου, ένα δεύτερο κομμάτι μου πέθανε μαζί με τον Ράγκναρ κι ότι είχε απομείνει από τον εαυτό μου πέθανε με την αγαπημένη μου σύντροφο Χέλγκα. Αυτό που είμαι τώρα είναι ένα τίποτα, κι όλο αυτό το τίποτα το παραδίδω στους θεούς να το κάνουν ότι θέλουν. Εγώ θα είμαι ένα άδειο πλοίο, που θα πλέει χωρίς τιμόνι στην απεραντοσύνη της θάλασσας κι όπου με πηγαίνουν θα πηγαίνω. Θα είμαι παραδομένος στους θεούς να με κάνουν ότι αυτοί θέλουν."

Μονόλογος του Φλόκι από τη σειρά Βίκινγκς

Όταν όλα γκρεμίζονται και δεν έχουμε από κάπου να κρατηθούμε, όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της ύπαρξής μας, όταν αντιληφθούμε ότι τα επίγεια είναι τόσο μεταβαλλόμενα και ασταθή, τότε αφηνόμαστε στην απεραντοσύνη της θάλασσας που λέγεται Θεός ή Συμπαντική Νοημοσύνη. 

Η Ζώνη των Μυστηρίων, Μάρω Βαμβουνάκη

Κι όμως, είναι μυστήριο... Και το μυστήριο συνηθίζει να παραμένει μυστήριο, κι όσοι αδυνατούμε να το αντέξουμε ως τέτοιο, θα καταφεύγουμε πάντα, από ανασφάλεια, σε εξηγήσεις φτωχές, βεβιασμένες, αφελείς, που όμως δεν το καλύπτουν, κι εντέλει μας αφήνουν ανικανοποίητους και ταραγμένους. Αν δεν υπήρχαν τα μυστήρια να σαγηνεύουν με τα δίχτυα τους τις ψυχές μας, τα κορμιά μας, προς τον δικό τους σκοτεινό πόλο, η ανθρωπότητα θα είχε εξαφανιστεί, θα είχε σβήσει από πλήξη και μονοτονία θανάσιμη. Θέλει γενναιοφροσύνη και ταπείνωση να αποδέχεται κανείς πως υπάρχει η Ζώνη των Μυστηρίων. Δύσκολα τα δεχόμαστε όμως με σεβασμό, με την αποδοχή του άλυτου, πως δηλαδή υπάρχουν απαγορεύσεις στην νόηση και την κατανόησή μας, πως η γνώση του μυαλού είναι φτωχότερη από την πίστη. Γιατί είμαστε εγωιστές αλλά, ακόμη περισσότερο, είμαστε ανασφαλείς, ίσως μάλιστα τα δύο τούτα πάντα να ζευγαρώνουν. Το αίνιγμα που δεν μας λύνεται το μισούμε, στην ανάγκη θα το καταστρέψουμε, προκειμένου να κοιτάξουμε τι κρύβει μέσα του, έτσι όπως τα μικρά παιδιά τσακίζουν με πέτρα μια ωραία γυάλινη μπίλια. Πρέπει να εκμαιεύουμε, να επινοούμε οπωσδήποτε κάποιες απαντήσεις, για να νομίζουμε, να φανταζόμαστε ότι ελέγχουμε όλα όσα μας συμβαίνουν, όσα μελλοντικά θα συμβούν. Πάντοτε ο άνθρωπος αγωνιούσε να προμαντεύει για να ελέγχει το αύριο, όταν ούτε το σήμερα δεν είναι σε θέση να ελέγχει. Είναι τρόμος μέγας να αφήνεσαι στον γκρεμό του ανεξήγητου. Πολύ περισσότερο να το απολαμβάνεις.

Κι έτσι, η ανθρωπότητα έχει πνιγεί στα βιβλία, στα τετράδια, στις πληροφορίες, στις στατιστικές, στις φιλοσοφίες, στις θεωρίες και τις απόψεις τις φλύαρες, τις στεγνές και αλαζονικές στην παντογνωσία τους, τις αληθοφανείς αλλά όχι αληθινές. Θαυμάζουμε την επιχειρηματολογία τους και σε λίγο τις ξεχνάμε. Η ζωή, η ζώσα σπαραχτική ζωή, επιμένει ακατανόητη στα σοβαρότερά της φαινόμενα. Κι εμείς πάντα άποροι και μόνοι, σαν κλαράκια στη θύελλα, όταν μας παίρνουν από κάτω τα συναισθήματά μας. Ο υποσυνείδητος κόσμος παραμένει ένας θαλάσσιος κόσμος απύθμενος κάτω από τα επιπλέοντα νησάκια του συνειδητού.


Απόσπασμα από το βιβλίο: Χορός Μεταμφιεσμένων, Μάρω Βαμβουνάκη

Καλοσύνη, Νταν Μίλμαν

Οι πράξεις καλοσύνης κλείνουν τον κύκλο της ζωής και μας συνδέουν με τους άλλους. Ό,τι κάνουμε για τον εαυτό μας πεθαίνει μαζί μας, αλλά ό,τι κάνουμε για τους άλλους αντηχεί μέσα στους αιώνες. Μπορεί να δούμε και να χαρούμε κάθε αξιοθέατο σ’ ολόκληρο τον κόσμο, να βιώσουμε κάθε πολυτέλεια ή απόλαυση. Όταν όμως κοιτάμε πίσω και αναπολούμε τις αναμνήσεις μας, καμιά δεν μπορεί να παραβγεί τη χαρά που νιώσαμε φέρνοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου, ή κάνοντας μια πράξη θάρρους και καλοσύνης που μας πηγαίνει πέρα από το διαχωρισμό. Αυτό σημαίνει μια ζωή με νόημα και σκοπό.

Νταν Μίλμαν 

Οι Νόμοι του Πνεύματος, Νταν Μίλμαν (Απόσπασμα)

Αυτές είναι οι ευχές μου και οι προσευχές μου για σένα, για όλες τις μέρες της ζωής σου. Είθε να βρεις την ευσπλαχνία, καθώς παραδίνεσαι στη ζωή. Είθε να βρεις την ευτυχία, καθώς σταματάς να την ψάχνεις. Είθε να φτάσεις να εμπιστευτείς αυτούς τους νόμους και να κληρονομήσεις τη σοφία της Γης. Είθε να ξανασυνδεθείς με την καρδιά της φύσης και να νιώσεις τις ευλογίες του Πνεύματος.

Οι προκλήσεις της καθημερινής ζωής θα παραμείνουν, και θα έχεις την τάση να ξεχνάς όσα σου έδειξα. Όμως, ένα βαθύτερο μέρος σου θα θυμάται, κι όταν θα θυμάσαι, τα προβλήματα της ζωής θα μοιάζουν με σαπουνόφουσκες. Το μονοπάτι θ' ανοίξει μπροστά σου, εκεί που πριν φύτρωναν μόνο ζιζάνια και σύγχυση.

Το μέλλον σου, αλλά και το μέλλον όλης της ανθρωπότητας, είναι ένας δρόμος προς το Φως, προς μια μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της Ενότητας με το Δημιουργό και μ' όλη την πλάση. Κι αυτό που κέιται πέρα απ' αυτήν είναι πέρα από κάθε περιγραφή.

Ακόμα κι όταν ο ουρανός μοιάζει κατάμαυρος, να ξέρεις ότι ο ήλιος λάμπει πάνω σου, ότι η αγάπη σε περιβάλλει και ότι το καθαρό Φως μέσα σου οδηγεί τα βήματά σου για το σπίτι. Εμπιστέψου λοιπόν τη διαδικασία της ζωής σου όπως ξετυλίγεται και γνώριζε με βεβαιότητα, μέσα από τις κορφές και τις κοιλάδες του ταξιδιού σου, ότι η ψυχή σου ακουμπάει με ασφάλεια και σιγουριά στην αγκαλιά του Πνεύματος.

Dan Millman 

 

 

 

Πράξε ανάλογα με τις δυνάμεις σου, Dan Millman

Μερικές φορές, κάτι που φαίνεται να είναι αδυναμία μπορεί να γίνει μεγάλη δύναμη. Ας πάρουμε την περίπτωση του Ντέιβιντ Χένρι, ενός δεκάχρονου αγοριού που είχε χάσει τον αριστερό του βραχίονα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Παρά την αναπηρία του, αποφάσισε να μάθει τζούντο με έναν σενσέι, έναν ηλικιωμένο Ιάπωνα δάσκαλο του τζούντο.

Ο Ντέιβιντ σημείωνε μεγάλη πρόοδο, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί, μετά από τρεις μήνες εκπαίδευσης, ο δάσκαλός του τον είχε μάθει μία και μόνη κίνηση. Ο σενσέι τού είπε: "Αυτή είναι η μοναδική κίνηση που θα σου διδάξω, Ντέιβιντ - είναι η μόνη κίνηση που θα χρειαστεί ποτέ να ξέρεις".

Αρκετούς μήνες αργότερα, ο Ντέιβιντ συμμετείχε στο πρώτο του τουρνουά, όπου χρησιμοποίησε επιδέξια τη μια του κίνηση και κέρδισε σε τρεις αγώνες. Βρέθηκε στους τελικούς. Αυτή τη φορά, ο Ντέιβιντ τα βρήκε σκούρα. Ο αντίπαλός του ήταν πιο μεγαλόσωμος, πιο δυνατός και πιο έμπειρος. Όμως, όταν ο αντίπαλός του έκανε ένα κρίσιμο λάθος, ο Ντέιβιντ χρησιμοποίησε τη μία του κίνηση για να ακινητοποιήσει το άλλο αγόρι και να νικήσει στο τουρνουά.

Αργότερα, ο σενσέι του Ντέιβιντ του εξήγησε: "Νίκησες για δύο λόγους: πρώτον, έγινες σχεδόν τέλειος σε μία από τις πιο δύσκολες κινήσεις του τζούντο. Δεύτερον, η μόνη γνωστή άμυνα γι' αυτή την κίνηση, είναι να αρπάξει ο αντίπαλός σου τον αριστερό σου βραχίονα". Η αδυναμία του Ντέιβιντ είχε γίνει η μεγαλύτερή του δύναμη.

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Ποιος είναι ο σκοπός σου;" Dan Millman

12 Αλήθειες

Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.

Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.

Διάβασε παρακάτω δώδεκα τέτοιες αλήθειες…

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός.

Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρό σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο, εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος, πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πώς μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματά σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειές τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είσαι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα.

Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά, επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Αν δεν πάνε… δεν είναι το τέλος…Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι.

Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται, ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

Από την φίλη στο Facebook: Kate Kos

Η Σοφία ενός Φύλλου

«Ρώτησα το φύλλο αν ήταν φοβισμένο, επειδή ήταν φθινόπωρο και τα άλλα φύλλα έπεφταν. Το φύλλο μου είπε : «Όχι. Κατά τη διάρκεια όλης της άνοιξης και του καλοκαιριού ήμουν απολύτως ζωντανό. Δούλεψα σκληρά για να βοηθήσω το δέντρο να τραφεί. Και τώρα ένα μεγάλο μέρος μου είναι μέσα στο δέντρο. Δεν περιορίζομαι από αυτή τη μορφή. Είμαι επίσης ολόκληρο το δέντρο. Και όταν επιστρέψω στο χώμα, θα συνεχίσω να τρέφω το δέντρο. Επομένως, δεν ανησυχώ καθόλου. Καθώς  αφήνω αυτό το κλαδί και πέφτω στο έδαφος, θα γνέψω στο δέντρο και θα του πω «Θα σε δω ξανά πολύ σύντομα.»

Εκείνη τη μέρα ο αέρας φυσούσε πολύ και, έπειτα από λίγο, είδα το φύλλο να αφήνει το κλαδί και να πέφτει στο έδαφος,  χορεύοντας χαρωπά, επειδή καθώς έπεφτε, είδε τον εαυτό του εκεί, μέσα στο δέντρο. Ήταν τόσο ευτυχισμένο.  Υποκλίθηκα, ξέροντας ότι είχα πολλά να μάθω από το φύλλο.»

Thich Nhat Hanh 

 

Μήπως

Τι λοιπόν ; 

Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσι;  

Κι απ’ ότι είδαμε , ακούσαμε , αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; 

Ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;  

Σ’ ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο; 

Στερνό μας απόρριμα το κορμί, που σκορπιέται και λυώνει;  

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;  

Κι ότι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρ’ απ’ τον θάνατο αρχίζει;  

Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ’ στ’ Άπειρο , σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;  

Που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα , κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;  

Μήπως ότι θαρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα , κι αντί νάρθει μια νύχτα αξημέρωτη , ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;  

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; Ότι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι ειν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

 

Γεώργιος Δροσίνης 

 

 

 

Επιγραφή

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν κοιμάμαι.

Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν.

Είμαι οι διαμαντένιες ανταύγειες του χιονιού.

Είμαι το φως του ήλιου που πέφτει στο ώριμο στάρι.

Είμαι η απαλή βροχή του φθινοπώρου.

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν έχω πεθάνει.

 

Το Μυστικό Ταξίδι του Ειρηνικού Πολεμιστή, σελ. 247

Όλοι είμαστε ΈΝΑ

"Ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας είναι όλο το σύμπαν.

Το κάθε αντικείμενο είναι απλώς ένας χώρος πιο μεγάλης πυκνότητας ενέργειας.

Η φύση δεν μας έφτιαξε μόνους.

 

Δεν μας έκανε ξεχωριστούς από τα άλλα φυσικά γεγονότα, από τους άλλους ανθρώπους. 

Η φύση έφτιαξε όλο το σύμπαν ενιαία.

 

Ότι κάνουμε εμείς έχει επίδραση σε κάθε τι που υπάρχει μέσα στο σύμπαν.

Δεν μας έφτιαξε η φύση μόνους.

 

Γίναμε μόνοι γιατί εμείς το επιλέξαμε.

 

Όλοι είμαστε ΕΝΑ!

 

Αυτή την ενότητα κι όχι τη μοναξιά πρέπει να αναζητήσουμε σήμερα."



Μάνος Δανέζης, Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής

Αιώνιος νόμος, Ν. Καζαντζάκης

Θυμήθηκα, είχα ξεκολλήσει κάποτε από τον κορμό μιας ελιάς μια χρυσαλλίδα και την είχα απιθώσει στην απαλάμη μου. Μέσα από το διάφανο τσόφλι της διέκρινα ένα πράμα ζωντανό να σαλεύει, η μυστική κατεργασία θα βρίσκουνταν πια στο τέρμα κι η μελλούμενη, σκλαβωμένη ακόμα πεταλούδα περίμενε σιγοτρεμάμενη νά 'ρθει η άγια ώρα να προβάλει στον ήλιο. Δε βιάζουνταν, είχε εμπιστοσύνη στο φως, στο χλιαρόν αέρα, στον αιώνιο νόμου του Θεού και περίμενε.

Μα εγώ βιάζουμουν. Ήθελα μιαν ώρα αρχύτερα να δω να ξεπουλιάζει μπροστά μου το θάμα, πως τινάζεται από το μνήμα της και από το σάβανό της η σάρκα και γίνεται ψυχή. Έσκυψα κι άρχισα να φυσώ απάνω της τη ζεστή μου ανάσα. Και να, σε λίγο, μια σκισμάδα χαράχτηκε στη ράχη της χρυσαλλίδας, σιγά σιγά σκίστηκε από πάνω εώς κάτω αλάκερο το σάβανο και φάνηκε, σφιχτομανταλωμένη ακόμα, με στρουφιγμένα τα φτερά, με τα πόδια κολλημένα στην κοιλιά, καταπράσινη, η αμέστωτη πεταλούδα. Σπαρτάριζε αλαφριά κι ολοένα ζωντάνευε κάτω από την επίμονη ζεστή μου ανάσα. Το ένα φτερό ξεκόρμισε, χλωρό σαν μπουμπουκιασμένο φύλλο λεύκας κι άρχισε να σπαρταράει και ν' αγωνίζεται να ξετυλιχτεί ως πέρα αλάκερο, μα του κάκου. Έμενε μισάνοιχτο και ζαρωμένο. Σε λίγο κουνήθηκε και το άλλο φτερό, μόχτησε κι αυτο να τεντωθεί, δεν μπόρεσε και στάθηκε μισοξετυλιγμένο κι έτρεμε. Κι εγώ, με την αναίδεια του ανθρώπου, σκυμμένος φυσούσα απάνω τους το ζεστόν αχνό μου, μα τα μισερωμένα φτερά είχαν τώρα ακινητήσει κι είχαν γείρει μαραμένα.

Η καρδιά μου πιάστηκε. Από τη βιάση μου, αποτολμώντας να παραβώ ένα αιώνιο νόμο, σκότωσα τη πεταλούδα. Στην απαλάμη μου κρατούσα ένα κουφάρι. Χρόνια και χρόνια πέρασαν, μα από τότε, το αλαφρό ετούτο κουφάρι της πεταλούδας βαραίνει τη συνείδηση μου.

Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δεν βιάζεται, γι' αυτό και τα έργα του ανθρώπου είναι αβέβαια και μισερά και του Θεού αψεγάδιαστα και σίγουρα. Τα μάτια μου βούρκωσαν, κι ορκίστηκα ποτέ πια να μην παραβώ τον αιώνιο τούτον νόμο, σαν το δέντρο να βρέχουμαι, να λιάζουμαι, να με δέρνει ο άνεμος και να περιμένω μ' εμπιστοσύνη. Θα 'ρθει η μακροπόθητη ώρα του ανθού και του καρπού.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο: "Αναφορά στον Γκρέκο", Ν. Καζαντζάκης

Ο ανθρωπισμός του Ιεροεξεταστή

Ο Χριστός έχει σε τόση εκτίμηση τον άνθρωπο που του επιτρέπει να κάνει λάθη, να κάνει ακόμη και το κακό. Τίποτα δεν έχει αξία από όσα επιλέγεις αν δε σου επιτρέπεται το κακό. Επειδή σε αγαπά απέραντα, επιθυμεί να είσαι ελεύθερος. Είναι ο μονόδρομος της αγάπης αυτό. Για τον Χριστό ο άνθρωπος αξίζει να αποδεχθεί πως ειναι προικισμένος με ελεύθερη βούληση, με την ευχέρεια δηλαδή να αμαρτάνει ανεμπόδιστα. Για τον ανθρωπιστή όμως Ιεροεξεταστή αυτό δεν είναι προικιό, είναι κατάρα. Δεν είναι ανακούφιση, είναι βάναυση σκληρότητα. Αν ο Χριστός ήταν καλόκαρδος δεν θα εγκατέλειπε τον άνθρωπο στην άγρια έρημο της ελεύθερης βούλησης. Ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς έφυγε στην ερημιά να παλέψει με τον πειρασμό, που με δώρα τον δελεάζει. Είναι βαρύ το προνόμιο να επιλέγεις ελεύθερα το ποιος είσαι και τι θα την κάνεις τη ζωή σου. Γι' αυτό οι περισσότεροι το σβήνουμε απ' τη συνείδησή μας, προτιμούμε να μένουμε εξαρτημένοι από πρόσωπα και καταστάσεις και ταυτόχρονα να παραπονιόμαστε ηδονικά για τα εμπόδια και τις ατυχίες μας. Γι' αυτό και ο Ιεροεξεταστής, που πονάει τον άνθρωπο, ξέρει να τον αγαπάει ως αδύνατο, όχι ως δυνατό. Ξέρει να τον οικτίρει και να του χαϊδεύει τη μεμψιμοιρία. Δε δέχεται τη φριχτή αναγκαιότητα του πόνου και της σταύρωσης, τον διατηρεί στην νηπιακή του ηλικία. Του προσφέρει αυτό που η θλιβερή ανωριμότητα επιζητά: τον απαλλάσσει απ' την ευθύνη! Ξέρει πως ο άνθρωπος λαχταρά να εξουσιάζεται, να προσκυνά αρχηγούς που αποφασίζουν για λογαριασμό του. Η ιστορία αποδεικνύει ότι τα πλήθη φανατικά δοξάζουν τον τύραννο που τους αντιμετωπίζει ως νήπια, τα περιορίζει στο λίγο της ψυχής και στο πολύ των ενστίκτων γιατί "ξέρει το καλό τους!"

Ο Ιεροεξεταστής θα προσφέρει στον κόσμο όσα πρόσφερε στον Ιησού ο σατανάς κι εκείνος αρνήθηκε: το Θαύμα, το Μυστήριο και το Κύρος.

Το Θαύμα θα το προσφέρει ως μαγεία, ως γοητεία και αιφνιδιασμό που αποσβολώνει. Το Μυστήριο ως απαλλαγή από τη διάκριση και το μόχθο της, αφού η γνώση και η λογική θα προσφέρονται σε κονσέρβες και κλισέ. Και το Κύρος θα το χαίρεται μέσα στο συμπαγές πρόσωπο της αγέλης, ως μέλος, ως "γενικοάνθρωπος" που λέει και ο αντιήρωας του Ντοστογιέφσκι στο Υπόγειο.

Αν ο Χριστός προσφέρει στον άνθρωπο πόνο, ο Ιεροεξεταστής θα προσφέρει φόβο. Φόβο που αδυνατίζει την κρίση, που χειραγωγεί. Οι ειδήσεις για τον έξω κόσμο θα μαθαίνονται απειλητικές, δυσοίωνες, έτσι που να αισθάνεσαι και ανασφαλής για το αύριο και ασφαλής που κάθεσαι εκεί όπου κάθεσαι. Ακίνητος! Όλα θα είναι ήσυχα και ακίνητα, μια και θα πείθεσαι ότι η θέση του δούλου είναι ασφαλέστερη από εκείνη του αφεντικού με τους μπελάδες που επωμίζεται. Δούλοι σε όλα, από ανασφάλεια λοιπόν, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον έρωτα.

Απόσπασμα από το βιβλίο " Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα", Μάρω Βαμβουνάκη

Ανθρώπινος Άνθρωπος

Είναι στην ανθρώπινη φύση ο πόλεμος ανάμεσα στο φωτεινό και το σκοτεινό, στην αρρώστια και την καθαρότητα. Αυτή η πάλη, και η δική της έκβαση, είναι που σμιλεύει τον άνθρωπο ανθρώπινο, που πλάθει το κτήνος των ενστίκτων σε πρόσωπο, ακόμη και σε άγιο κάποιες, σπάνιες φορές. Τι αξία άλλωστε θα είχε μια άψογη προσωπικότητα, που ποτέ δε διέσχισε λαχανιασμένη τα λασπωμένα δάση των παθών της, που δεν αναμετρήθηκε με τα δαιμόνια της; Καμιά ενοχή για όσα αισθανόμαστε, για όσα μας ωθούν. Στο τι από αυτά επιλέγουμε να ποτίσουμε βρίσκεται η ευθύνη μας.

                                                                                                         Μάρω Βαμβουνάκη

Συνενοχή της αγάπης, Μάρω Βαμβουνάκη

Η απόλυτη αγάπη είναι ακραία απαιτητική, συντριπτική -αυτή είναι η λέξη- και γι' αυτό ανέφικτη. Η αγάπη, μια τέτοια αγάπη, σπανίως βιώνεται. Η αγάπη κυρίως ως ευχή, ως προσδοκία και ιδανικό αντιμετωπίζεται, διότι δεν είναι απλό όντως ν' αγαπάς άνευ όρων, απόλυτα, αφοσιωμένα, πιστά, θυσιαστικά, τέλεια. Πάντα ο εγωισμός θα έρχεται και θα νερώνει το κόκκινο σαν αίμα κρασί της αγάπης μας και θα την κάνει πιο ανεκτή, πιο ανεκτική, συμβιβασμένη, αλλά και πιο ανεπαρκή, ανικανοποίητη.

Σαν αίμα...

Διότι η αγάπη, από την ώρα που συμπάσχει, πάσχει. Απ' τη στιγμή που συμπονά, πονά. Απ' τη στιγμή που μοιράζεται, ευθύνεται. Κι όταν πάσχεις, πονάς κι ευθύνεσαι, αναλαμβάνεις και την αμαρτία του άλλου. Μπορείς να προσφερθείς ως εξιλαστήριο θύμα αντ' αυτού. Να εξαγοράσεις, ας πούμε, την ποινή του παιδιού σου, την ποινή του πατέρα σου, την αμαρτία μιας πατρίδας, μιας επαναστάσης.

Καμιά εξαγορά αμαρτιών των άλλων δεν υπήρξε περισσότερο κορυφαία από εκείνη που ο Ιησούς, αμνός, γιος του Θεού, ων απολύτως αθώος, εκούσια ανέλαβε για τον κόσμο, κόσμο που είχε φτάσει στην αιχμή της παράνοιας και της σκληρότητας, και κινδύνευε, όχι να αυτοτιμωρηθεί ασφαλώς, αλλά να αυτοκαταστραφεί και να χαθεί. Μοναχογιός του Παντοδύναμου, εξοπλισμένος με τη δύναμη του παντελώς αδύνατου, εγκαταλείπεται στα νύχια διεφθαρμένων δικαστηρίων, στο αιμόφυρτο μαρτυρικό τέλος για εγκλήματα ψευδομαρτύρων. Χωρίς ούτε μια λέξη αυτοϋπερασπισης στα χείλη του. Σιωπηλός, μια και η απόφαση της θυσίας είχε ήδη, και πριν από την σπαραχτική προσευχή στη Γεθσημανή, ληφθεί.

Υπάρχει μεγαλύτερο μυστήριο από αυτό της Σταύρωσης του Γολγοθά; Από τα επακόλουθά του; Από το χυμένο αίμα που χύνεται τέλειο, για να ξεπλυθεί ο κόσμος, καθαρός πάλι, από την αρχή; Το αίμα του πιο αθώου για τους πιο ενόχους, του πιο αγνού για τους πιο υποκριτές, αρνί εν μέσω λύκων, κι εδώ βρίσκεται το μυστηριώδες μεγαλείο της ευθύνης και της αγάπης. Ευθύνη όχι μονάχα για δικά μου εγκλήματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά για εγκλήματα του άλλου που αγαπώ. Για να ξεκινήσει ξανά, σε δεύτερη ευκαιρία και σε νέα ελευθερία -ακόμη κι απ' το θάνατο ελευθερία- ο άνθρωπος, έχοντας μηδενίσει το ασήκωτο βάρος, το στοιβαγμένο από το παρελθόν.

Τόσο δίκαιος άδικος θάνατος έχει ξαναγίνει;

Για να μάθουμε ίσως πως πέρα και πάνω από το δίκαιο υπάρχει κάτι πιο δίκαιο: το έλεος. Η απεραντοσύνη της καλοσύνης που ψιθυρίζει -σε όλους μας κι ας μην αντέχουμε να το ακούσουμε- πίσω απ' τη συνείδηση: Για να υποφέρει κάποιος απόψε κάπου στη γη, φταίω κι εγώ.

Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα απ' το βιβλίο "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"

Η ζωή θέλει... θαρραλέα σοφία, Μάρω Βαμβουνάκη

  Ποτέ δεν θέλω να υποτιμήσω -με εκείνη τη δειλή υποτίμηση, που δόλια προσπαθεί να παρηγορήσει τον εγωισμό- ένα πλάσμα που με έκανε κάποτε να το αγαπήσω. Κι ας με απογοήτευσε μετά, ας το απογοήτευσα μετά. Ακόμη κι αν στις ώρες του μεγάλου πόνου και της μεγάλης προσβολής το κατηγόρησα και μέσα μου και σε άλλους, για παυσίπονο και πρώτες βοήθειες, πάλι τελικά δεν το υποτιμώ. Για να καταφέρει τότε, στην αρχή, να με κερδίσει, να με βάλει να ελπίζω στο φοβερό αιώνιο, θα πει πως διαθέτει δυνάμεις -πάνω μου, έστω, δυνάμεις- που αξίζουν να σέβομαι και να ευγνωμονώ.

  Ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα ένα πράγμα, είμαστε σύνθετοι, πολυπρόσωποι και πολυδαίδαλοι. Το γεγονός ότι κάποιος σου φανέρωσε αργότερα ακόμη και αποτρόπαιες πτυχές του, αποτρόπαιες δικές σου ίσως πτυχές, δεν σημαίνει πως δε διαθέτει και τα αγγελικά στοιχεία που κάποτε σ' αυτόν ανακάλυψες και ερωτεύτηκες.

  Έχει αξία να τιμούμε τόσο τις ιστορίες μας όσο και τις προϊστορίες μας. Η ζωή, για να έχει ποιότητα, για να έχει προοπτική, θέλει μεγαλοψυχία, αρχοντιά, θέλει θαρραλέα σοφία.

  Κι ύστερα, κάποιος φίλος στην ομάδα παρατήρησε κάτι εξαιρετικό. Ότι οι σχέσεις του υπολογισμού, είπε, οι σχέσεις με πλάνο, διαθέτουν άλλη ευελιξία και άλλες προαποφασισμένες ελαστικές ανοχές. Μοιάζουν με την ελαστική συνείδηση εκείνου που έχει σχεδιάσει ένα συγκεκριμένο σενάριο για το συμφέρον του. Κατά την εξέλιξη του σεναρίου οι ευαισθησίες μειώνονται, οι αβαρίες είναι απαραίτητες.

  Αν για τους δικούς της λόγους μια γυναίκα εκείνο που περισσότερο επιδιώκει είναι η ασφάλεια και η οικονομική κάλυψη, αλλιώς θα αντιμετωπίσει την απιστία του άντρα της από τη γυναίκα που είναι σπαραχτικά ερωτευμένη με τον δικό της. Ο άντρας, που γύρεψε πρωτίστως μια νοικοκυρά για να παντρευτεί, δεν θα πληγωθεί άσχημα αν στο κρεβάτι τους η σύζυγος δεν δείχνει να τον θέλει με τρέλα.

  Ωστόσο, οι μεγάλοι έρωτες είναι εύθραυστοι σαν κλωναράκια φρέσκα, είναι εύθικτοι, είναι ευάλωτοι στην απογοήτευση. Με αυθορμητισμό παραδίδονται σε όσα αποκαλύπτονται, και αντιδρούν υπερευαίσθητα, σαν το γυμνό σωματάκι του σαλίγκαρου που ακουμπάς ανεπαίσθητα με ένα κλαδί. Οι μεγάλοι έρωτες και με το ελάχιστο νέο σημάδι αναστατώνονται, τρομάζουν την απόρριψη, υποφέρουν όταν το ταίρι τους πέσει από το ύψος όπου το θαυμάζουν. Οι ισορροπίες εδώ δεν έχουν δίχτυ ασφαλείας κάτω από το σχοινί του σχοινοβάτη πόθου. Οι μεγάλοι έρωτες αξιώνουν το απόλυτο και δεν αντέχουν να συμβιβαστούν. Το τραύμα των συμβιβασμών, το οποίο απαιτεί μια κοσμική σχέση για να συνεχίσει, προκαλεί αιμορραγίες ακατάσχετες, θανάσιμες για τις απόλυτες αγάπες.

Απόσπασμα απ' το βιβλίο: Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα, Μάρω Βαμβουνάκη

Έμαθα, Jacques Salome

Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις, οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου.

Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.

Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.

Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.

Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.

Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.

Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.

Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.

Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.

Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.

Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου.

Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω.

Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.

Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.

Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.

Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.

Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.

                                                                                                         Jacques Salome

Πηγή: ΦΑΕΘΩΝ

Ελεύθερα ζώα

Έχουν περάσει τρία χρόνια πλέον που έκανα μια μεγάλη αλλαγή στις διατροφικές μου συνήθειες, κι από παμφάγος έγινα φυτοφάγος. Ο λόγος της αλλαγής αλλά και της διατήρησης της συνήθειας αυτής ήταν ένας: συμπόνια για τα άλλα ζωντανά πλάσματα. 

Συμπόνια: η συναίσθηση του πόνου που νιώθει κάποιος άλλος ή των δεινών που τον πλήττουν σε συνδυασμό με την επιθυμία να τον ανακουφίσεις από αυτά.

Μετά από ενα συνδυασμό γεγονότων, έκανα την απλή σύνδεση ότι η μπριζόλα στο πιάτο μου προερχόταν από ένα συναισθανόμενο ον. Δηλαδή από ένα πλάσμα που νιώθει χαρά, συμπάθεια, αγάπη, φόβο, που έχει μάτια, αυτιά, γλώσσα, που επικοινωνεί με τα άλλα ζώα αλλά και με τον άνθρωπο με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, που δεν διαφέρει και πολύ απ' τα κατοικίδια (σκυλί - γάτα).

Αναρωτιόμουν: γιατί δεν τρώμε σκυλιά και γάτες και τρώμε γουρούνια και κουνέλια;

Στο παρακάτω βίντεο απελευθερώνονται αγελάδες, που κανονικά θα κατέληγαν στο σφαγείο μετά από μια ζωή εκμετάλευσης από γαλακτοπαραγωγική μονάδα. Η χαρά τους είναι απερίγραπτη! Τρέχουν σαν παιδιά και κυλιούνται στο γρασίδι. 

Οραματίζομαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλευση των κατώτερα νοητικών από εμάς όντων. Με θλίβει πολύ όταν βλέπω σκηνές βίας κι εκμετάλευσης, κι αυτό περιλαμβάνει τσίρκα, δελφινάρια, ζωολογικούς κήπους, γαλακτοβιομηχανίες, σφαγεία.

Η ελευθερία είναι μαγική. Ας ξημερώσει η ημέρα που όλα τα πλάσματα θα είναι ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.