Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες απὸ μένα, κάτω απ᾿ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες απὸ σένα,
κάτω απ᾿ τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα να 'χαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ᾿ τη θέα τους
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ᾿ άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
Νικηφόρος Βρεττάκος, Οι μικροί γαλαξίες
Πηγη: https://www.scientificamerican.com/article/will-the-milky-way-and-andromeda-galaxies-ever-collide/
