Ώρα μηδέν

Ώρα μηδέν είναι εκείνο το σημείο της απόλυτης σκοτεινιάς.

Που αδύναμο το κεφάλι κοιτά το πάτωμα και ποτίζει το χώμα.

Που σκέψεις σπαθιά τρυπούν την ύπαρξη, πλημμυρίζοντας

τον ήδη αποπνικτικό χώρο μ' ένα άχρωμο τίποτα.

Είναι το σημείο που θα πάρεις φόρα ντυμένο σκοτάδι.

Αφήνεσαι ανέλπιδα. Λες και το μετά χάθηκε στη δίνη του χρόνου

και μεταλλάχθηκε σε ποτέ.

Μη ξεγελιέσαι. Είναι καμουφλαρισμένο καλά.

Το έδαφος που τώρα ποτίζεις.

Μέσα απ' αυτή τη σκοτεινιά θ' αναδυθείς.

Πιο ψηλά. Πιο δυνατή. Πιο Εσύ!

Κρυσταλένια

22.05.2013

Ατελής

Και μην σκεφτείς ποτέ ότι έφτασες κάπου

γιατί η ζωή είναι μια ανάβαση χωρίς τελειωμό
και μην αφήσεις την έπαρση να σε τυλίξει ότι είσαι κάποιος
ότι είσαι αυτό κι εκείνο και το άλλο
γιατί η ζωή σε φέρνει αντιμέτωπο κάθε στιγμή με τα πιο σκοτεινά κομμάτια σου και τα πιο φωτεινά μαζί
Και μην πεις τα ξέρεις όλα
γιατί πάντα υπάρχει κάτι ακόμη να μάθεις
Και μη νομίζεις ότι είσαι τέλειος
γιατί η ζωή θα σου θυμίσει πόσο είσαι ατελής...
Κι αν ένωσες εκείνα τα σπασμένα κομμάτια του καθρέφτη σου
μην επαναπαυθείς... υπάρχουν κι άλλα.
Κι αν σε κουράζει αυτός ο δρόμος, να θυμάσαι υπάρχουν πολλοί συνοδοιπόροι που θα σου απλώσουν το χέρι να προχωρήσετε μαζί.

Ποιος είναι ο στόχος του ανθρώπου; η Καλοσύνη κάπου άκουσα... και η καλοσύνη δεν πληγώνεται ποτέ. Κι εγώ ξέρεις κάτι; ΠΛΗΓΏΝΟΜΑΙ

...

Συνάντησα μάτια ζωντανά που ήλπιζαν να πεθάνουν
Μάτια που έβγαζαν φωτιές και ήθελαν να κυριεύσουν τον κόσμο
Μάτια που παραιτήθηκαν γιατί κουράστηκαν να μάχονται
Μάτια αχόρταγα που ρωτούσαν πάντα ένα γιατί
Ανθρώπινα όλα...

Συνάντησα μάτια θλιμμένα γιατί πάντα κάτι έλειπε
Μάτια πράα και ειρηνικά που αντίκρισαν Θεό
Μάτια μοναχικά κι ας ήταν γύρω τους όλος ο κόσμος
Μάτια μελαγχολικά που αποζητούσαν αποδοχή
Ανθρώπινα όλα...

Συνάντησα μάτια διψασμένα γιατί δεν ένοιωθαν ποτέ αρκετά
Μάτια σημαδεμένα από την τρέλα
Μάτια φωτεινά που συνάντησαν τον μεγαλύτερο θησαυρό της ζωής τους
Μάτια που εκλιπαρούν για νοιάξιμο και προσοχή
Ανθρώπινα όλα...

Κι όλα ήταν μέσα μου, κι εγώ μέσα σ' αυτά...

Γι' αυτό μ' αρέσει να ζωγραφίζω πρόσωπα, βλέμματα... γι' αυτά τα μάτια.

Πεθύμησα τα μολύβια μου...

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΣΟΥ

ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ 

ΓΕΜΑΤΗ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΣ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΛΗΡΗΣ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΤΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΩ

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΞΕΧΑΣΩ

ΘΑ ΘΥΜΗΘΩ ΞΑΝΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ