Εντός

Πόσα θηρία κουβαλάει μέσα του ο άνθρωπος; Με πόσα από αυτά πρέπει να τα βάλει; Πόσες φορές το φως έρχεται αντιμέτωπο με το σκοτάδι; Λίγο κράτησε η χαρά και ξανά πάλι στη μάχη. Κι εκεί που νοιώθεις σίγουρη πάνω στη σκηνή, το σάπιο ξύλο που έτριζε, σπάει. Και βρίσκεσαι από κάτω. Κρυμμένη από τους προβολείς. Να προσπαθούν τα μάτια να προσαρμοστούν στο σκοτάδι. Να ψαχουλεύεις τα άκρα σου για ραγίσματα. Να χαϊδεύεις τους μώλωπες. Και δάκρυα να μην τρέχουν. Σαν να μην είσαι εσύ αυτή. Σαν να είναι κάποια άλλη. Κι η δύναμη; Αυτή η δύναμη που ήταν κρυμμένη; Και ξάφνου, πετάγεται από μέσα σου και σου προστάζει να σηκωθείς. Να γιατρέψεις. Να μάθεις. Να κατανοήσεις. Να συγχωρήσεις και να συνεχίσεις τη προσπάθεια του σκαρφαλώματος. Πάντα με την πεποίθηση ότι αυτή τη φορά θα κρατηθείς εκεί στο φως. Ότι τα σανίδια θα είναι ολοκαίνουρια. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, κορίτσι μου, μες την αδυναμία μας πιο δυνατοί. Μες τα ερείπια βασιλιάδες, ονειρευόμενοι να γίνουμε αυλικοί μέσα στον Παράδεισο.

Κρυσταλένια

Adagio - Secret Garden - Swan

Lonely swan in the silver lake

You are drifting alone

Oh you know how a heart can break 

When love has flown 

When to some distance ocean crossed 

Some mysterious sea, 

Though a lover be ever lost 

Love can not be 

Silver swan by the shore 

Lift your wings up and fly 

Will you wait evermore 

Let life pass you by? 

You belong to the sun 

You belong to the sky, 

You have more than one song 

To sing before you die 

To the edge of the moon you'll go 

I would fly there with you 

Where the tides of heaven flow, 

Above the blue, 

You are destined for higher ground 

Not to linger with me 

To the earth i am ever bound, eternally 

We belong to the sun

We belong to the sky, 

We have more than one song 

To sing before we die

Angel

Αυτό που μένει χαραγμένο στην ψυχή σου τελικά είναι αυτό που σου δόθηκε αληθινά, απροκάλυπτα. Είναι η αγκαλιά επιθυμία ψυχής κι όχι ανάγκης. Είναι χέρια προστατευτικά. Μάτια ξάγρυπνα. Είναι λέξεις σκαλιά. Είναι λατρεία πιστού στον Θεό του. Είναι τώρα και σημαίνει για πάντα. 

Πλούσιος αυτός που πήρε και κατάλαβε. Μα πιο πλούσιος αυτός που δόθηκε. Γιατί φόρεσε φτερά και πέταξε.

Όσο καιρός κι αν περάσει... μένει, πάντα μένει.

Ράγισε

Σιώπησε κι άκουσέ το.

Σιώπησε και νιώσε το. Είσαι παρόν σε μια μεγάλη στιγμή.
Ο άνθρωπος αυτός δεν θα 'ναι ποτέ ίδιος.
Δεν θα 'ναι καινούριος. Δεν θα τον επιδεικνύεις σαν τα καινούρια σου παπούτσια.

Μη μιλάς. Νιώσε τη ρωγμή που σκάβει.
Μη τον κοιτάς. Ντρέπεται! Παραμορφώνεται, αλλάζει.
Σιώπησε! Κοίτα με μάτια κλειστά.
Ξέχνα το πριν, άλλος είναι τώρα.
Ράγισε...
Σημαδεύτηκε...

Κρυσταλένια

Αμαχητί

Και μένουν μόνο τοίχοι, γέφυρες γκρεμισμένες
πέτρωσες απ έξω μόνο, δεν ξέρεις οι γέφυρες τι μυστικά κρύβουν...
Πάγωσες... απ' έξω μόνο, μέσα σου οι γέφυρες περιμένουν να ξαναχτιστούν
έφυγες κουβαλώντας ερείπια που ελπίζουν... έτσι είναι οι άνθρωποι όσοι οι τοίχοι άλλη τόση η ελπίδα...

Επιστροφή

Αόρατο σκοινί σε δένει

και κάθε που σε τραβάει

αντίσταση δεν προβάλεις

στη γνώριμη διαδρομή σου

...προς τα πίσω.

©Κρυσταλένια©

Σταγόνες της βροχής.

Σταγόνες όλες απ' το ίδιο σύννεφο
σταγόνες που δροσίζουν
μα και σταγόνες που πνίγουν
ναι, απ' το ίδιο σύννεφο είναι...
Λόγια όλα απ' τον ίδιο Άνθρωπο
λόγια που δυναμώνουν
μα και λόγια που πληγώνουν
ναι, απ' τον ίδιο Άνθρωπο είναι...
Πως ν' αγαπήσεις μισό σύννεφο και μισό άνθρωπο...

Λευκό μου γιασεμί...

Εκεί... στην αυλή του σπιτιού σου να φυτέψεις γιασεμιά.
Να ντύσουν το φράχτη, να κρύβονται τα πουλιά.
Κι όποτε ανθίζουν, εγώ θα ‘ρχομαι…
Θα σου δίνω ένα τρυφερό φιλί και...
θα λούζομαι στις μυρωδιές τους, θα ντύνομαι στο λευκό τους!