Η συναισθηματική επάρκεια προστατεύει από το κρυφό στρες, Gabor Mate

Η συναισθηματική επάρκεια απαιτεί: 

την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματά μας, ώστε να έχουμε επίγνωση όταν είμαστε στρεσαρισμένοι τη δυνατότητα να εκφράζουμε αποτελεσματικά τα συναισθήματά μας και κατ' αυτό τον τρόπο να διεκδικούμε τις ανάγκες μας και να διατηρούμε την ακεραιτότητα των συναισθηματικών μας ορίων,

την ικανότητα να διαχωρίζουμε τις ψυχολογικές αντιδράσεις που αφορούν την τρέχουσα κατάσταση από εκείνες που αποτελούν κατάλοιπα του παρελθόντος. Αυτό που θέλουμε και απαιτούμε από τον κόσμο πρέπει να συνάδει με τις τρέχουσες ανάγκες μας και όχι με ασυνείδητες, ανικανοποίητες ανάγκες από την παιδική μας ηλικία. Αν τα όρια μεταξύ παρελθόντος και παρόντος δεν είναι σαφή, θα αντιλαμβανόμαστε την απώλεια ή την απειλή της απώλειας εκεί που δεν υπάρχει,  και την επίγνωση των αυθεντικών αναγκών, οι οποίες πρέπει πράγματι να ικανοποιηθούν, αντί την απώθησή τους με στόχο να κερδίσουμε την αποδοχή ή την επιδοκιμασία των άλλων.

Το στρες εμφανίζεται όταν δεν πληρούνται αυτά τα κριτήρια, και οδηγεί στη διατάραξη της ομοιόστασης, η οποία όταν είναι χρόνια έχει ως αποτέλεσμα την κακή υγεία. Σε καθεμία από τις ιστορίες ανθρώπων με ασθένειες που αναφέρονται στο βιβλίο "Όταν το Σώμα λέει Όχι", διακυβεύεται μία ή περισσότερες πλευρές της συναισθηματικής επάρκειας, συνήθως με τρόπους που δεν τους αντιλαμβάνεται καθόλου το εμπλεκόμενο πρόσωπο.

Η συναισθηματική επάρκεια είναι αυτό που χρειάζεται να αναπτύξουμε εάν θέλουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας από το κρυφό στρες που αποτελεί κίνδυνο για την υγεία, και είναι αυτό που χρειάζεται να επανακτήσουμε αν θέλουμε να θεραπευτούμε. Πρέπει επίσης να καλλιεργήσουμε τη συναισθηματική επάρκεια στα παιδιά μας, διότι είναι το καλύτερο φάρμακο πρόληψης.

 Mate, G. (2023), Όταν το Σώμα λέει Όχι, Αθήνα: Key Books

Αφήνομαι στην Συμπαντική Νοημοσύνη.

"Κι εγώ είμαι νεκρός Μπιορν. Ένα κομμάτι μου πέθανε μαζί με την κόρη μου, ένα δεύτερο κομμάτι μου πέθανε μαζί με τον Ράγκναρ κι ότι είχε απομείνει από τον εαυτό μου πέθανε με την αγαπημένη μου σύντροφο Χέλγκα. Αυτό που είμαι τώρα είναι ένα τίποτα, κι όλο αυτό το τίποτα το παραδίδω στους θεούς να το κάνουν ότι θέλουν. Εγώ θα είμαι ένα άδειο πλοίο, που θα πλέει χωρίς τιμόνι στην απεραντοσύνη της θάλασσας κι όπου με πηγαίνουν θα πηγαίνω. Θα είμαι παραδομένος στους θεούς να με κάνουν ότι αυτοί θέλουν."

Μονόλογος του Φλόκι από τη σειρά Βίκινγκς

Όταν όλα γκρεμίζονται και δεν έχουμε από κάπου να κρατηθούμε, όταν συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της ύπαρξής μας, όταν αντιληφθούμε ότι τα επίγεια είναι τόσο μεταβαλλόμενα και ασταθή, τότε αφηνόμαστε στην απεραντοσύνη της θάλασσας που λέγεται Θεός ή Συμπαντική Νοημοσύνη. 

Περί συντρόφου...

Εγώ είμαι ένα αχλάδι. Μπορεί η μαμά μου να με ήθελε κεράσι, ο μπαμπάς μου ανανά και οι δικές μου προσδοκίες να με ήθελαν μπανάνα. Όμως η φύση μου δεν δεσμεύεται από τις προσδοκίες κανενός. Είτε μου αρέσει είτε όχι, αχλάδι είμαι.

Από κει και πέρα, η ευθύνη μου απέναντι στον εαυτό μου είναι να γίνω το πιο ζουμερό, το πιο αρωματικό και το πιο εύγευστο αχλάδι που μπορώ να γίνω. Δίνω λοιπόν καθημερινά τον αγώνα μου.

Κάποια στιγμή, έρχεσαι εσύ. Και - δυστυχώς για μένα - συμβαίνει να είσαι αλλεργική στ' αχλάδια. Εσύ θα με ήθελες μπανάνα. Αν εγώ -λόγω της έλξης που νιώθω- ενδόσω στον πειρασμό και αρχίσω να σου παριστάνω την μπανάνα, θα έχω παγιδέψει τη σχέση με δύο τρόπους: Από τη μια θα λέω συνεχώς από μέσα μου: "Της αρέσω σαν αυτό που δείχνω και οχι σαν αυτό που είμαι. Συνεπώς, στην πραγματικότητα δεν της αρέσω". Από την άλλη, εσύ που είσαι ειδική στις μπανάνες, κάποια μέρα θ' ανακαλύψεις ότι είμαι ψευτομπανάνα. Όσο πιο αργά το ανακαλύψεις εσύ, τόσο περισσότερο θα πονέσω εγώ. Προτιμώ λοιπόν να είμαι μόνος μου και να περιμένω. Κάποια μέρα, ίσως εμφανιστεί μια αυθεντική ερωμένη των αχλαδιών.

Γιώργος Πιντέρης, Ψυχολόγος