Για όσους είναι αφυπνισμένοι υπάρχει ένας, κοινός κόσμος

    Ο μέσος άνθρωπος κοιμάται ως προς την πνευματική του υπόσταση. Η Αδράστεια* τον έχει αδράξει μέσα στα νήματα της καθημερινότητας και της προσήλωσης σε εφήμερους, υλικούς στόχους. Έχει ξεχάσει την αληθινή ταυτότητά του και έχει αποκοπεί από τον αληθινό κόσμο, ζώντας στη δική του υποκειμενική πραγματικότητα. Όπως ο ίδιος, κοιμάται και ο κόσμος του. Γι' αυτό και ο Ηράκλειτος επισημαίνει:

Τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστος εις ίδιον αποστρέφεσθαι: 

Για όσους είναι αφυπνισμένοι υπάρχει ένας, κοινός κόσμος, ενώ οι κοιμισμένοι βρίσκονται ο καθένας στον δικό του κόσμο.

    Το πλήθος βρίσκεται σε κατάσταση ύπνου βιώνοντας τον διαχωρισμό. Γι' αυτό και δεν μπορούν οι άνθρωποι να συνεννοηθούν μεταξύ τους, καθώς τους λείπει κάθε αναφορά στο συμπαντικό. 

Resting by Victor Gabriel Gilbert (1847-1933)

* Ετυμολ.   < θηλ. του Άδραστος ( < α- στερητ. + (απο) διδράσκω) = αναπόδραστος, αναπόφευκτος. Το θηλ. Αδράστεια λεγόταν για τη Νέμεση "που δεν μπορούσε κανείς να την αποφύγει"

Πηγή:

Πιτσούλη, Ι. (2021), Έρως και Ψυχή, αποκωδικοποιώντας τον αρχαίο μύθο, Εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 81-82

Δέχομαι

Prometheus by Francisco de Goya

Στην τραγωδία του Αισχύλου Προμηθέας Δεσμώτης υπάρχει μια φράση που κρύβει μέσα της τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο μέσα κι έξω μας. Όταν οι Ωκεανίδες απευθύνονται στον Προμηθέα, ο οποίος είναι δεμένος στον βράχο, και τον συμπονούν για την κακοτυχία του, εκείνος απαντά με μνημειώδη  απλότητα και γενναιότητα:

Ό, τι θα πάθω το ήξερα

και τα όρια πέρασα ξέροντας. Δέχομαι.

Αυτό το απλό, και συνάμα συγκλονιστικό, "δέχομαι" είναι σαν έναν σύνθημα για την κατάπαυση του πυρός μέσα μας. Φέρνει ειρήνη και τη μεγάλη ευκαιρία στον νου να κοιτάξει πέρα από το εγώ, επειδή, αντί να αναλώνεται σε προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών του, σε παζαρέματα για αποφυγή συνεπειών και σε υπεκφυγές, μεταμφιέσεις και εκλογικεύσεις προκειμένου να γλυτώσει από το σφυροκόπημα του εγώ, δέχεται να αναλάβει την ευθύνη για τις επιλογές του. Εκείνος ο οποίος αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη συνειδητοποιεί ότι είναι ο επιλογέας. Αυτός μόνο μπορεί να κάνει μια διαφορετική επιλογή και να φέρει αλλαγές. Όσο αρνούμαστε μια πραγματικότητα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σε αυτήν.

Πιτσούλη, Ι. (2018), Ηρακλής, Ο ήρωας μέσα μας, Αθήνα: Εκδόσεις Διόπτρα (σελ. 237-238)

Σήμερα ξεκινάει το σύμπαν

    Η ζώσα ζωή είναι οι στιγμές της χαράς, της ανταλλαγής με τους άλλους, της δημιουργικότητας. Όλα αυτά αφορούν πάντα το παρόν. Ο άθλος του "Καθαρισμού της Κόπρου στο Βασίλειο του Αυγεία" του Ηρακλή, μας ζητά να έρθουμε στο εδώ και τώρα, στη ζώσα ζωή. Να ανοίξουμε τα εσωτερικά μας παράθυρα για να μπει φως και αέρας. Έτσι θα προσκαλέσουμε νέους φίλους, νέες σχέσεις, νέες ευκαιρίες στη ζωή μας. Είναι συμπαντικός νόμος. Διότι η φύση δεν αγαπά το κενό και σπεύδει πάντα να το γεμίζει. Αδειάζοντας λοιπόν την κούπα μας θα τη δούμε να γεμίζει και πάλι. Ας διώξουμε το άχρηστο, το περιττό και τοξικό παρελθόν, κι ας καλωσορίσουμε τα νέα ξεκινήματα, έτσι ώστε να βρουν την επιβεβαίωσή τους εκείνοι οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος, ζώντας στο απόλυτο τώρα, απαλλαγμένος από τις δουλείες του χθες, έγραψε κάποτε: "Ημέρα πρώτη. Σήμερα ξεκινάει το σύμπαν".

Πιτσούλη, Ι. (2014), Ηρακλής: Ο ήρωας μέσα μας σ. 181

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ

Νικηφόρος Βρεττάκος

Βυθίζω τό βλέμμα

μέσα στήν καθημερινή ἀποκάλυψη καί ψέλνω: «ἡμέρα πρώτη»

καί: «σήμερα ξεκινάει τό σύμπαν». Κι ὡς νά εἶμαι

ἐγώ ὁ δημιουργός πού περπατάει καί βλέπει

τά ἔργα του καί τά χαίρεται, θέλω νά συμπληρώσω

ἀκόμη κάτι μέ τίς λέξεις, πού ὅπως τό πηγαῖο

νερό, χορεύουν μέσα μου.

Κι ἀρχίζω πάλι

τό διάλογό μου μέ τόν ἥλιο: «ἡμέρα πρώτη».

…

Καί πρέπει ὅταν φτάνουμε νά ξεκινᾶμε· διαρκῶς.

Νά ἐπιστρατεύουμε ἀδιάκοπα τίς δυνάμεις μας, Μπυές,

ὥς τό αἷμα· νά καθαρίζουμε κάθε τόσο τό βλέμμα μας

νά ξεπλένουμε στήν καρδιά μας στόν κόσμο,

νά τόν βλέπουμε καθαρό ὅπως ἤτανε,

Μπυές, κι ὅπως εἶναι.

…

Καλά ἀνατέλλουν

καί δύουν οἱ μέρες λοιπόν· καλά ἀνανεώνονται

καί γίνονται ὅλα· καί καλά, Μπυές, καί μεῖς

διαρρέουμε ἐτοῦτο τό χῶρο τοῦ δράματος

καί τοῦ ὡραίου. Ἀκριβῶς ἀπάνω ἀπό μᾶς,

συλλαβίζει τό μύθο ἑνός ἄλλου κόσμου

ἡ μοίρα. Ἐγώ τήν ἀκούω. Δέ μεγάλωσε ἄσκοπα

τό χέρι πού τρέχει ἤδη στό σύμπαν

πίσω ἀπ’ τό φῶς.

Συνεχίζουμε,

λοιπόν, συνεχίζουμε τήν πορεία μας,

Μπυές,

συνεχίζουμε…

Τό φῶς διαπερνᾶ τίς σκληρές ἐπιφάνειες, πέφτοντας

σάν βροχή στήν καρδιά, στό αἶμα, στό νοῦ·

χρυσώνει τόν ἄνθρωπο. Τόν ἤθελε ὄμορφο

ὁ Θεός· κ’ ἔχει δώσει ἐντολή

στό φῶς νά ἐπιμείνει.

Λοιπόν, συνεχίζουμε: «Δέν παραιτιόμαστε!...»

«Δέν παραιτιόμαστε!...»

«Δέν παραιτιόμαστε!...»

[Από το "ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ", 1975]

Εμείς ως Σχεδιαστές του Πεπρωμένου μας

Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, εμείς οι ίδιοι έχουμε παίξει πρωτεύοντα ρόλο στον σχεδιασμό του σχεδίου της ζωής μας, του πεπρωμένου μας. Το είδος της ζωής που είναι αναγκαίο να ζήσουμε το έχουμε επιλέξει όχι από το επίπεδο της προσωπικότητας αλλά από αυτό της ψυχής μας. Τι καθορίζει αυτήν την ανάγκη; [...] Πρόκειται για την ανάγκη αφύπνισης της ψυχής, η οποία μαθαίνει να αποφεύγει τις αρνητικές επιλογές λόγω του πόνου που νιώθει βιώνοντας τις συνέπειές τους.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στο πρώτο, πιο ανώριμο στάδιο αφύπνισης, αυτό του Κοινού Ανθρώπου, χρειάζεται μια κόλαση κι έναν παράδεισο, όπου θα κατατάσσεται αυτόματα ανάλογα με τις πράξεις του (Χριστιανική, Ισλαμική θεώρηση) ή μια καρμική συνέπεια που θα τον τιμωρεί με οδυνηρές εμπειρίες και ζωές και θα τον επιβραβεύει με ευχάριστες (Ινδουιστική, Ορφική, Πυθαγόρεια, Βουδιστική θεώρηση). Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος βρίσκεται κάτω από τα βαριά δεσμά που άλλοι (ο Θεός, η παγκόσμια νομοτέλεια, οι συμπαντικοί νόμοι, το κάρμα) καθορίζουν. Ύστερα, καθώς βαθαίνει η κατανόησή του και διευρύνεται η συνειδητότητά του, ανακαλύπτει πως οι εξωτερικές, κολοσσιαίες δυνάμεις που διαφεντεύουν τη μοίρα του είναι στην πραγματικότητα μέσα του. Πρόκειται για το στάδιο κατά το οποίο, ως ψυχές, δεν "εξαναγκαζόμαστε" να οδηγηθούμε σε ένα συγκεκριμένο πεπρωμένο, αλλά συμμετέχουμε στην επιλογή και στον σχεδιασμό του αναγνωρίζοντας ότι αυτό θα μας οδηγήσει όλο και εγγύτερα στην Αλήθεια μας. Αυτό κάνει και ο Ηρακλής, ο οποίος βρίσκεται στο δεύτερο στάδιο αφύπνισης, το οποίο αντιστοιχεί στην ιδιότητα που τον χαρακτηρίζει, αυτή του Ημίθεου, του ημιαφυπνισμένου κατά μία έννοια. Επιλέγοντας αυθόρμητα την προσφορά υπηρεσίας και αναλαμβάνοντας να καθαρίσει τον τόπο από το λιοντάρι του Κιθαίρωνα, υπερβαίνει τους συνήθεις περιορισμούς των κοινών ανθρώπων και πορεύεται στην μοίρα των ηρώων. Κάθε φορά που κάνουμε εμείς μια αντίστοιχη επιλογή, η ψυχή μας αφυπνίζεται και αποκτά όλο και μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας, καθώς κατανοεί πως αυτό που έμοιαζε κάποτε ως απαραβίαστος καρμικός ή θεϊκός νόμος κρίσης ήταν απλώς οι νόμοι που η ίδια είχε ορίσει ανάλογα με τις κρίσεις που έκανε για τον εαυτό της.

Πιτσούλη, Ι. (2018), Ηρακλής, ο Ήρωας Μέσα μας, Αθήνα: Εκδόσεις Διόπτρα (σ. 64-66)

Κίνηση προς την συνειδητότητα

Επειδή δεν σε απασχολεί πια η αποδοχή ή η έγκριση του κόσμου. Δεν είσαι πια ικανοποιημένος με αυτό που σου έχει φέρει. Δεν είσαι πια ευχαριστημένος μ' αυτό που έχει δώσει στους άλλους. Θέλεις να σταματήσει ο πόνος, να σταματήσει το βάσανο, να τελειώσει η ψευδαίσθηση. Μπούχτισες πια με τον κόσμο όπως είναι τώρα. Αναζητάς έναν καινούριο κόσμο. Μην τον αναζητάς πια. Τώρα κάνε τον να εμφανιστεί.

Μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω καλύτερα πως να το κάνω αυτό; 

Ναι. Πήγαινε πρώτα στην Ύψιστη σκέψη σου σε σχέση με τον εαυτό σου. Φαντάσου το εσύ πού θα ήσουν αν ζούσες αυτήν την σκέψη κάθε μέρα. Φαντάσου τι θα σκεφτόσουν, τι θα έκανες, τι θα έλεγες και πως θα αντιδρούσες σ' αυτά που λένε και κάνουν οι άλλοι.

Βλέπεις καμία διαφορά ανάμεσα σ' αυτήν την προβολή και σ' αυτά που σκέφτεσαι, που κάνεις και που λες τώρα;

Ναι, βλέπω μεγάλη διαφορά.

Ωραία. Πρέπει να βλέπεις, αφού ξέρουμε πως αυτή τη στιγμή δεν ζεις το ύψιστο όραμά σου για τον εαυτό σου. Τώρα, έχοντας δει τις διαφορές ανάμεσα στο που είσαι και στο που θέλεις να είσαι, άρχισε να αλλάζεις - να αλλάζεις συνειδητά- τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις σου, έτσι ώστε να ταιριάζουν με το πιο μεγαλειώδες σου όραμα.

Αυτό θα απαιτήσει νοητική και σωματική προσπάθεια. Θα συνεπάγεται σταθερή παρακολούθηση, ανά πάσα στιγμή, κάθε σου σκέψης, λόγου και πράξης. Θα σημαίνει να κάνεις συνεχώς επιλογές συνειδητά. Όλη αυτή η διαδικασία είναι μια εντυπωσιακή κίνηση προς την συνειδητότητα. Αυτό που θα ανακαλύψεις, αν ανταποκριθείς σ' αυτή την πρόκληση, είναι ότι έχεις περάσει τη μισή σου ζωή δίχως συνειδητότητα. Δηλαδή χωρίς να έχεις επίγνωση σε συνειδητό επίπεδο του τι επιλέγεις από άποψη σκέψεων, λόγων και πράξεων μέχρι να βιώσεις τα επακόλουθά τους. Μετά, όταν βιώνεις αυτά τα αποτελέσματα, αρνείσαι ότι οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις σου είχαν οποιαδήποτε σχέση με αυτά.

Αυτό εδώ είναι ένα κάλεσμα να σταματήσεις αυτού του είδους την ασυνείδητη ζωή.  Είναι μια πρόκληση στην οποία η ψυχή σου σε καλεί από την αρχή του χρόνου. 

 

Walsch, N.D. (2002), Συζήτηση με τον Θεό, ένας ασυνήθιστος διάλογος, βιβλίο 1, Αθήνα: Η δυναμική της Επιτυχίας, σελ. 109-111

Όλα είναι ένα όνειρο, Καφρίτσας Α.

Για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε αυτά που μας διδάσκει η Αποκάλυψη, θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει, να έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που βιώνουμε σαν πραγματικότητα μέσω των πέντε αισθήσεων είναι μια ψευδαίσθηση, διαφορετικά θα κολλάμε σ' αυτά που μας συμβαίνουν. Αν όμως κατανοήσουμε ότι όλα είναι ένα όνειρο, τότε δεν θα μας ενοχλεί ιδιαίτερα οτιδήποτε. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, αλλά ποτέ η αλήθεια δεν φαίνεται με την πρώτη, πρέπει να ψάξεις για να την βρεις.

Υπάρχει μια σχετική ιστορία:

Είχε πάει ένας σκεπτικιστής σ' έναν μοναχό, ο μοναχός του μιλούσε για την σοφία του Θεού και ο σκεπτικιστής του έλεγε ότι λέει ανοησίες διότι γύρω μας υπάρχει περισσότερη αδικία και καθόλου σοφία. Και του λέει ο μοναχός την εξής ιστορία:

 "Ήταν κάποτε ένας φεουδάρχης, που ταξίδευε για να πάει από το κάστρο του σε ένα άλλο μέρος, σε μια συνάντηση. Ήταν πάνω στο άλογό του με το σπαθί του και ένα πουγκί με χρυσά νομίσματα. Σταμάτησε σε ένα πηγάδι για να πιει νερό και όπως έσκυψε του έπεσε το πουγκί. Αυτός δεν το είδε και συνέχισε το δρόμο του. Λίγο αργότερα έφτασε στο πηγάδι κάποιος άλλος, ήπιε νερό, δεν είδε το πουγκί και πήγε και ξάπλωσε να κοιμηθεί κάτω από ένα δένδρο. Σε λίγο ήρθε κι ένας τρίτος, σκύβει να πιει νερό, βλέπει το πουγκί κάτω, το παίρνει και φεύγει.

Ο άρχοντας κάποια στιγμή κατάλαβε ότι είχε χάσει το πουγκί, γυρίζει πίσω, δεν το βρίσκει και βλέπει αυτόν που κοιμάται κάτω από το δένδρο. Τον ξυπνάει, του ζητάει το πουγκί, ο άλλος του λέει πως δεν ξέρει τίποτα, ο άρχοντας επιμένει, ο άλλος αρνείται και πάνω στον διαπληκτισμό βγάζει το σπαθί του και τον σκοτώνει."

Και του λέει ο μοναχός: "Βλέπεις την σοφία του Θεού; "Ποια σοφία;", είπε ο σκεπτικιστής, "εδώ έχουμε κάποιον που σκοτώθηκε άδικα, κάποιον που βρέθηκε με λεφτά χωρίς να είναι δικά του και κάποιον που έχασε τα λεφτά του και σκότωσε άδικα κάποιον άλλον".

Και απαντά ο μοναχός: "Μιλάς γιατί δεν ξέρεις την συνολική εικόνα. Αυτός που σκοτώθηκε είχε σκοτώσει πέρσι κάποιον διότι νόμιζε ότι είχε σχέσεις με την γυναίκα του και όταν το κατάλαβε τι έκανε, ζήτησε τον Θεό να τον τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο. Αυτός που βρήκε τα νομίσματα είχε αδικηθεί από αυτόν τον άρχοντα, ο οποίος τον είχε γελάσει και δεν τον είχε πληρώσει, σε μια συμφωνία, άρα ο άρχοντας δικαίως έχασε τα χρήματα.

Αλλά αν δεν ξέρεις όλη την ιστορία, νομίζεις ότι γίνονται αδικίες και διαμαρτύρεσαι. Αν ήξερες όλη την αλήθεια, δεν θα διαμαρτυρόσουν γι' αυτό που συνέβη. Όλα όμως υπόκεινται στον Νόμο του Κάρμα, τον Νόμο της αιτιότητας για να αποκαθίσταται η ισορροπία".

Όμως, αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από τον Νόμο, θα πρέπει να συγχωρήσει και όχι να αποκαταστήσει την αδικία.

Γι' αυτό, αντί να λέμε ότι το βράδυ θα κοιμηθούμε και θα ονειρευτούμε, να λέμε αντίθετα ότι στο όνειρο μπαίνουμε το πρωί που ξυπνάμε, το οποίο θα το βιώσουμε και θα συνειδητοποιήσουμε όσο μπορούμε πόσο ψεύτικο είναι. Αν το κάνουμε αυτό συνέχεια για κάποιο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα 4-5 χρόνια, στο τέλος θα έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο ψευδαίσθηση είναι τα πάντα και θα είμαστε πραγματικά ψύχραιμοι και ατάραχοι σ' όλα τα γεγονότα που θα μας συμβαίνουν.

Καφρίτσας, Α. (2020), Απελευθέρωση από την ψευδαίσθηση, μεταφυσική και ψυχολογική ανάλυση της Αποκάλυψης του Ιωάννη, σελ. 261-262, Αθήνα: Εκδόσεις Διανόηση

Εγώ Είμαι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή

Και όπως η ψυχή σηκώνεται πάνω από το νόμο του αγώνα για τη ζωή, όταν συνειδητοποιεί τον ανθρωπισμό της, όμοια υψώνεται πάνω από το νόμο της μετενσάρκωσης όταν αποκτά επίγνωση της θεότητάς της.

Οι Μεγάλοι Μύστες, Edouard Schure

Εβδομάδα των Παθών Απρίλιος 2020, κι ενώ όλοι κινούμαστε ή καλύτερα δεν κινούμαστε στους ρυθμούς του κορωναϊού, βιώνω εσωτερικά τις ημέρες αυτές. Το συναίσθημα της κατάνυξης είναι πολύ πιο έντονο από άλλες φορές, όχι μόνο σε εμένα αλλά και σε φίλους και γνωστούς όπως μου έχουν εκμυστηρευτεί. Καταφεύγω σε βιβλία για τον Χριστό και η βιβλιοθήκη μου πάντα κρύβει εκπλήξεις. Μια έκπληξη ήταν και ο Edouard Schure με τους Μεγάλους Μύστες του. 

Μέσα στο δρόμο της πνευματικής αναζήτησης βασικό ερώτημά μου ήταν και είναι ο σκοπός του ανθρώπου. Μελετώντας την ζωή του Χριστού μέσα από τα λόγια του Edouard Schure, επικεντρώθηκα στο παρακάτω απόσπασμα, καθώς μου προκάλεσε έντονη συγκίνηση. Το απόσπασμα αναφέρεται στη χρονική στιγμή όπου ο Χριστός αποσύρθηκε για να διαλογιστεί και να προσευχηθεί στη σπηλιά του Εγκαδδί. Είναι η στιγμή που προβλέπει την μοίρα του, δέχεται να σηκώσει τον Σταυρό και να πατήσει τον Θάνατο. Είναι η ανάδειξη του μεγαλείου της Αγάπης του Υιού του Θεού, του Υιού του Ανθρώπου.

«Ιδού το μαγικό σημείο της Ζωής και της Αθανασίας», είπε η ουράνια φωνή. «Οι άνθρωποι άλλοτε το κατείχαν, τώρα το έχασαν. Θέλεις να τους το ξαναδώσεις;» «Θέλω», είπε ο Ιησούς. «Τότε κοίταξε! Ιδού η μοίρα σου!» Απότομα σβήστηκαν τα τέσσερα άστρα. Έγινε νύχτα. Υποχθόνια βροντή έσεισε τα βουνά και από το βάθος της Νεκράς Θάλασσας βγήκε ένα βουνό σκοτεινό, που πάνω στην κορυφή του είχε ένα μαύρο σταυρό. Άνθρωπος σε μεγάλη αγωνία ήταν καρφωμένος εκεί πάνω. Ένας δαιμονισμένος λαός σκέπαζε το βουνό και ούρλιαζε με καταχθόνιους σαρκασμούς: «Αν είσαι ο Μεσσίας, σώσε τον εαυτό σου!» Ο Οραματιστής τέντωσε τα μάτια του, έπειτα ξανάπεσε προς τα πίσω, λουσμένος από κρύο ιδρώτα, γιατί ο εσταυρωμένος εκείνος άνθρωπος ήταν ο ίδιος… Είχε καταλάβει. Για να νικήσει έπρεπε να ταυτιστεί με εκείνο το τρομακτικό είδωλο, που αυτός ο ίδιος είχε επικαλεστεί και το οποίο είχε τοποθετηθεί μπροστά του σαν απαίσιο ερωτηματικό. Μετέωρος μέσα στην αβεβαιότητά του, καθώς μέσα στο κενό των απείρων χώρων, ο Ιησούς ένιωθε ταυτόχρονα τα μαρτύρια του εσταυρωμένου, τις βρισιές των ανθρώπων και τη βαθιά σιγή του ουρανού.«Μπορείς να πάρεις το σταυρό ή να τον αποδιώξεις», είπε η αγγελική φωνή. Ήδη η οπτασία τρεμούλιαζε σε μερικά μέρη της και ο σταυρός-φάντασμα άρχισε να ωχριά μαζί με το μάρτυρά του, όταν ξαφνικά ο Ιησούς ξαναείδε κοντά του τους αρρώστους της πηγής του Σιλωάμ και πίσω τους είδε να έρχεται ένας ολόκληρος λαός απελπισμένων ψυχών, οι οποίες ψιθύριζαν με ενωμένα τα χέρια: «Δίχως εσένα είμαστε χαμένες. Σώσε μας εσύ που ξέρεις και αγαπάς!». Τότε ο Γαλιλαίος ορθώθηκε σιγά σιγά και, ανοίγοντας τη γεμάτη από αγάπη αγκαλιά του, φώναξε: «Προς εμένα ο Σταυρός! Και ας σωθεί ο κόσμος!». Αμέσως ο Ιησούς αισθάνθηκε ένα δεινό ξέσχισμα σε όλα του τα μέλη. Κι έβγαλε μια τρομερή φωνή… Ταυτόχρονα, το μαύρο βουνό σωριάστηκε, ο σταυρός εξαφανίστηκε, ένα γλυκό φως, μια θεία ευδαιμονία πλημμύρισαν τον Οραματιστή και, μέσα στα ύψη του γαλάζιου ουρανού, μια θριαμβευτική φωνή διαπέρασε το άπειρο, λέγοντας: «Ο Σατανάς δεν είναι πια κύριος! Ο Θάνατος πατήθηκε! Δόξα στον Υιό του Ανθρώπου! Δόξα στον Υιό του Θεού!»
            Όταν ο Ιησούς ξύπνησε από αυτήν την οπτασία, τίποτα δεν είχε αλλάξει τριγύρω του. Ο ήλιος που ανέτειλε χρύσωνε τις πλαγιές της σπηλιάς του Εγκαδδί. Μια δροσιά χλιαρή, σαν τα δάκρυα αγγελικής αγάπης, μούσκευε τα πονεμένα του πόδια και ομίχλη ανέβαινε από τη Νεκρά Θάλασσα. Αλλά αυτός δεν ήταν πια ο ίδιος. Ένα οριστικό συμβάν είχε συντελεστεί μέσα στην άβυσσο της συνείδησής του. Είχε λύσει το αίνιγμα της ζωής του, είχε κατακτήσει την ειρήνη και μέσα του είχε μπει η μεγάλη βεβαιότητα. Από τη συντριβή της γήινης υπόστασής του, που την είχε καταπατήσει και την είχε ρίξει μες στο βάραθρο, μια καινούρια συνείδηση είχε ξεφυτρώσει ακτινοβόλος: ήξερε ότι είχε γίνει ο Μεσσίας με μια αμετάκλητη πράξη της θέλησής του. Ευθύς αμέσως ξανακατέβηκε στο χωριό των Εσσαιών. Έμαθε ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής προ ολίγου είχε συλληφθεί από τον Αντίπα κι είχε φυλακιστεί στο φρούριο του Μακερού. Αντί να τρομάξει απ’ αυτό το προμήνυμα, απεναντίας είδε σε αυτό ένα σημάδι ότι οι καιροί ήταν ώριμοι και ότι έπρεπε να δράσει και αυτός με τη σειρά του. Ανήγγειλε λοιπόν στους Εσσαίους ότι θα πήγαινε να κηρύξει στη Γαλιλαία «το ευαγγέλιο της βασιλείας των ουρανών». Αυτό σήμαινε: να κάνει τα μεγάλα Μυστήρια προσιτά στους απλούς, να τους μεταφράσει τη διδασκαλία των μυημένων. Παρόμοια τόλμη δεν είχαν δει οι άνθρωποι από την εποχή που ο Σακια-Μούνη, ο τελευταίος Βούδας, κινημένος από άπειρο οίκτο, είχε κηρύξει στις όχθες του Γάγγη. Η ίδια υπέροχη συμπάθεια για την ανθρωπότητα εμψύχωνε και τον Ιησού. Ένωνε σ’ αυτήν ένα εσωτερικό φως, μια δύναμη αγάπης, ένα μεγαλείο πίστης και μια ενεργητικότητα δράσης που μόνο αυτό χαρακτηρίζουν. Από τα βάθη του θανάτου, που τον είχε βυθομετρήσει και τον είχε γευθεί εκ των προτέρων, έφερνε στους αδερφούς του την ελπίδα της ζωής.

"Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, κανείς δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μόνο μέσω εμού." Ιωάννης 14:6

Ο Υιός του Ανθρώπου γνωρίζοντας το μαρτύριο που θα βίωνε κι έχοντας την ελεύθερη βούληση, επέλεξε τον δρόμο της Σωτηρίας του Ανθρώπου και απέρριψε την σωτηρία του εαυτού του. Τόσο ήταν το μεγαλείο της Αγάπης του για τις ψυχές. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε τον δρόμο. Ο Χριστός είναι η Απόλυτη Αγάπη. Και ο δρόμος που έδειξε είναι αυτός... να γίνουμε, να θυμηθούμε ότι είμαστε ΑΓΑΠΗ.

Καλή Εργασία

27.04.2020

Schure, E. (2007), Οι Μεγάλοι Μύστες, Αθήνα: Εκδόσεις Νίκας

Το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο στη σελίδα: http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Kata_Iwannhn_Euaggelio/Kata_Iwannhn_Euaggelio_kef.14.htm

Η πνευματική εξέλιξη μέσα από τις σχέσεις, Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ

(Το κείμενο αποτελεί μέρος της ομιλίας του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ που έχει αναρτηθεί στο κανάλι του στην ιστοσελίδα YouTube)

Οι σχέσεις μας αποτελούν σημαντικό μέρος της ζωής μας και της εξέλιξής μας. Ως θεϊκά όντα που είμαστε η αγάπη του Θεού, του Σύμπαντος (όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας την Ύπαρξη) για εμάς είναι δεδομένη ανεξάρτητα αν επιλέξουμε να μάθουμε από τις σχέσεις μας αυτό που ήρθαν να μας διδάξουν ή όχι. Μας δίνεται η ελεύθερη βούληση να επιλέξουμε τι θα κάνουμε με τις σχέσεις μας και πως θα τις αξιοποιήσουμε. Είναι, γενικά αποδεκτό, ότι οι αρμονικές σχέσεις μας με τους άλλους μας συμφέρει, καθώς μπορούμε να βιώσουμε ευτυχία, υγεία, ελευθερία και να είναι πιο όμορφη η ζωή μας. 

Για την επίτευξη πνευματικής εξέλιξης μέσα από τις σχέσεις μας μπορούμε να ακολουθούμε τα παρακάτω:

• Καλλιέργεια της αξίας μας, της ασφάλειάς μας και του νοήματος της ζωής μας μέσω μιας εσωτερικής διαδικασίας. Αποφεύγουμε να βασίζουμε τα παραπάνω στον άλλον και συνάπτουμε σχέση μαζί του από αγάπη κι όχι από ανάγκη ή εξάρτηση. Η σχέση ανάγκης ή εξάρτησης μας αναγκάζει να παίζουμε ρόλους ώστε να τον ελέγχουμε, κι όταν υπάρχει έλεγχος δεν υπάρχει αγνή αγάπη. Δεν μπορώ να αγαπάω κάποιον όταν έχω ανάγκη κάτι από αυτόν.
• Αναλαμβάνουμε την απόλυτη ευθύνη της πραγματικότητάς μας. Παύουμε να πιστεύουμε ότι ο άλλος ευθύνεται  για ότι νοιώθουμε και για ότι μας συμβαίνει. Παράλληλα, επιτρέπουμε στον άλλον να νοιώθει ότι θέλει, έχοντας την γνώση ότι δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τα δικά του συναισθήματα. Είμαστε ελεύθεροι να αγαπάμε αγνά.
• Επικοινωνούμε αποτελεσματικά, εκφράζοντας ανάγκες και συναισθήματα χωρίς γκρίνια, κριτική και απόρριψη. Γινόμαστε ενεργητικοί ακροατές. Μαθαίνουμε να ακούμε τον άλλον χωρίς να μπαίνουμε σε άμυνα (ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι).
• Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, κατανοώντας τις ανάγκες του, τα συναισθήματά του, τις πεποιθήσεις του και το τι μπορεί να χρειάζεται.
• Φροντίζουμε για την συνεχόμενη εξέλιξή μας, καθώς η δική μας μεταμόρφωση είναι δώρο για τον άλλον.
• Να είμαστε ειλικρινείς. Να εκφράζουμε την αλήθεια μας με αγάπη και όχι με θυμό, κριτική ή απόρριψη.
• Αποβάλλουμε τους φόβους μας που προκαλούν συγκρούσεις στις σχέσεις μας. Δεν φοβόμαστε να είμαστε ευάλωτοι μπροστά στον άλλον, καθώς ως θεϊκά όντα είμαστε ασφαλείς. Δεχόμαστε ότι είμαστε καλά εξίσου είτε είμαστε με τον άλλον είτε δεν είμαστε.
• Κάνουμε διάκριση του άλλου ως θεϊκό ον και ως συμπεριφορά. Μπορούμε να αγαπάμε τον άλλον ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τη συμπεριφορά του. Η αγάπη είναι σταθερή και αμετάκλητη ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να δεχτούμε τη συμπεριφορά του άλλου.
• Αντιμετωπίζουμε τον άλλο ως δάσκαλο που έχει έρθει να μας διδάξει κάτι.
• Τηρούμε τις συμφωνίες που έχουμε συνάψει με τον άλλον. Είμαστε συνεπείς απέναντι στον λόγο μας. Η συνέπεια είναι βασική λειτουργία της ψυχής.
• Να μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνοι μας. Όσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε μόνοι μας τόσο πιο ευτυχισμένοι  θα είμαστε με τον άλλον.
• Καλλιέργεια της αγάπης χωρίς όρους. Καλλιεργούμε αρχικά την αγάπη άνευ όρων προς τον εαυτό μας. Μας αγαπάμε με όλα τα ελαττώματά μας και με την κατανόηση ότι είμαστε όντα σε εξέλιξη. Με αυτό τον τρόπο μας δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουμε τις αδυναμίες του άλλου ως ον που βρίσκεται σε διαδικασία εξέλιξης, και τον αγαπάμε ότι και να κάνει, καθορίζοντας όρια όποτε χρειάζεται. (Συνδεόμαστε με ανώτερα επίπεδα και αισθανόμαστε ασφαλείς)
• Καλλιεργούμε σχέση με το Θείο, το Σύμπαν, τον Χριστό, το Φως, κλπ., σχέση που μας δίνει δύναμη και ασφάλεια που δεν κλονίζεται.
• Αγαπάμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας.
• Τολμούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Φροντίζουμε να αποβάλουμε την πεποίθηση ότι όταν είμαστε ευτυχισμένοι κάτι κακό θα συμβεί και βλέπουμε τις σχέσεις μας ως τρόπο ευτυχίας. Επιλέγουμε να είμαστε με τον άλλον για να δημιουργήσουμε την ευτυχία.
• Απελευθερωνόμαστε από παλιούς προγραμματισμούς. Απελευθερώνουμε και συγχωρούμε το παρελθόν. Αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας σαν να είναι η πρώτη φορά, χωρίς προκατάληψη.
• Δεν μιλάμε ποτέ σε τρίτους για τον άνθρωπο με τον οποίο βιώνουμε δυσκολία, εκτός εάν απευθυνόμαστε σε κάποιον ο οποίος μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ποιο μάθημα έχουμε να πάρουμε από την δύσκολη αυτή σχέση. Αποφεύγουμε να μιλάμε με κάποιον ο οποίος θα μας επιβεβαιώσει ότι είμαστε θύμα και ότι ο άλλος είναι απαράδεκτος (υποκειμενικές αντιλήψεις). Δεν προσπαθούμε να βρούμε την αξία μας υποβαθμίζοντας τον άλλον ως υπεύθυνο της δυστυχίας μας.
• Γνωρίζουμε τον Εαυτό μας, είτε με συμμετοχή σε ομάδες ή με άλλους τρόπους.
• Έχουμε κοινές, αλλά και ξεχωριστές δραστηριότητες.
• Εκφράζουμε στον άλλον τα θετικά μας συναισθήματα, όπως αγάπη, θαυμασμό, ευγνωμοσύνη, τις θετικές του ιδιότητες.
• Αν υπάρχουν συγκρούσεις προγραμματίζουμε μια φορά την εβδομάδα ή και συχνότερα να επικοινωνήσουμε, εκφράζοντας τις ανάγκες μας. Αν ο άλλος εκφράζεται αρνητικά, με θυμό, οργή, κλπ., του απευθύνουμε την εξής ερώτηση: Πες μου την ανάγκη που βρίσκεται πίσω από αυτήν την κριτική, το παράπονο, την επιθετικότητα. Τι χρειάζεσαι από εμένα;
• Οραματιζόμαστε τον άλλον μέσα στο Φως, συνδεδεμένο με τον Ανώτερο Εαυτό του, με την δύναμη μέσα του. Αν έχουμε δυσκολία να τον οραματιστούμε, φέρνουμε στο νου μας πέντε θετικές ιδιότητες του ανθρώπου αυτού.

Ολοκληρώνοντας, δεν υπάρχει τυχαιότητα! Ως ψυχές σε εξέλιξη έχουμε επιλέξει ή έχουμε έλξει ψυχές που μας δίνουν ακριβώς τα ερεθίσματα που χρειαζόμαστε για τα επόμενα μαθήματα στην εξέλιξή μας. Έχουμε όφελος να ψάξουμε μέσα μας, να δούμε τι χρειαζόμαστε να μάθουμε εδώ, να ανακαλύψουμε τις αλήθειες που χρειαζόμαστε να θυμηθούμε για να μπορέσουμε να βιώσουμε ασφάλεια, ηρεμία, αξία, κλπ, ανεξάρτητα με το τι κάνει ο άλλος, και να νοιώσουμε Αγάπη για τον άλλον.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ: Ο άλλος είναι ψυχή σε εξέλιξη. Η συμπεριφορά του και η λειτουργία του ορίζεται από τα παιδικά του βιώματα, τους προγραμματισμούς του, τις πεποιθήσεις του, τις ανασφάλειές του.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ: Η αξία μας είναι αμετάκλητη, δεν μειώνεται ότι και να λέει ή κάνει ο άλλος. Δεδομένα της αληθινής μας φύσης είναι η ελευθερία, η ασφάλεια. Έχουμε επιλέξει σαν ψυχή τα ερεθίσματα που βιώνουμε για την εξέλιξή μας.

ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ: Το σύμπαν μας δίνει μόνο αυτά που εξυπηρετούν την εξέλιξή μας. Μας δίνει σε κάθε στάδιο της ζωής μας τα ερεθίσματα που χρειαζόμαστε για να αποκτήσουμε επίγνωση του εαυτού μας, σε κάποιο επίπεδο.

Hermann Hesse, Ντέμιαν (απόσπασμα)

Ο καθένας έχει μια αποστολή που δεν μπορεί να τη διαλέξει ο ίδιος, να την πλάσει και να την φέρει στα μέτρα του. Για τον ώριμο άνθρωπο ένα είναι το καθήκον του. Να γυρέψει να νιώσει τον εαυτό του, να σιγουρέψει την ύπαρξή του, ν' αναζητήσει ψηλαφητά την πορεία του προς τα μπρος, όπου κι αν τον οδηγεί. [...] Συχνά μου άρεσε να παίζω με εικόνες απ' το μέλλον, να ονειρεύομαι ρόλους που μου επιφυλασσόταν να παίξω -σαν ποιητής ίσως ή προφήτης, ζωγράφος ή κάτι παρόμοιο. Αλλά ήταν μάταια αυτά. Δε βρισκόμουν εδώ για να γράψω ποίηση, να κηρύξω ή να ζωγραφίσω. Μήτε εγώ μήτε και κανείς άλλος άνθρωπος υπάρχουμε γι' αυτό το ρόλο. Τούτα είναι πράγματα που συμβαίνουν τυχαία. Μια είναι η αληθινή αποστολή για τον καθένα. Να βρει το δρόμο της αυτογνωσίας. Μπορεί να καταλήξει ποιητής, τρελός, προφήτης ή εγκληματίας. Δεν έχει σημασία σε τελική ανάλυση. Αποστολή του είναι να βρει τον προορισμό του, όχι αυτό που θα διαλέξει ο ίδιος, και να τον ζήσει μ' όλη του την ψυχή. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι αληθινή ζωή, είναι μια προσπάθεια υπεκφυγής, μια απόδραση και καταφύγιο στα ιδεώδη των μαζών, μακαριότητα και φόβος για τον εαυτό μας.

Hermann Hesse, Ντέμιαν

Η Ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, Eckhart Tolle

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βίωσαν αυτή  την αναδυόμενη νέα διάσταση της συνειδητότητας ως αποτέλεσμα μιας τραγικής απώλειας κάποια στιγμή στη ζωή τους. Μερικοί έχασαν όλα τους τα υπάρχοντα, άλλοι τα παιδιά ή το/τη σύζυγό τους, την κοινωνική τους θέση, τη φήμη ή τις σωματικές τους ικανότητες. Σε μερικές περιπτώσεις, εξαιτίας κάποιου πολέμου ή καταστροφής, τα έχασαν όλα αυτά ταυτόχρονα και βρέθηκαν με το "τίποτα". Μπορούμε να το αποκαλέσουμε αυτό οριακή κατάσταση. Ότι ήταν αυτό με το οποίο είχαν ταυτιστεί, ότι τους έδινε μια αίσθηση εαυτού το είχαν χάσει. Τότε, ξαφνικά και ανεξήγητα, η αγωνία ή ο έντονος φόβος που είχαν νιώσει αρχικά, έδωσε τη θέση του σε μια ιερή αίσθηση Παρουσίας, μια βαθιά ειρήνη και γαλήνη και πλήρη απελευθέρωση από το φόβο. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να ήταν γνωστό στον Απόστολο Παύλο, που χρησιμοποίησε την έκφραση "η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν". Είναι πραγματικά μια ειρήνη που δε φαίνεται να μπορεί να κατανοηθεί, και οι άνθρωποι που τη βίωσαν αναρωτήθηκαν: Μπροστά σε όλα αυτά, πως γίνεται να νιώθω τέτοια ειρήνη;

Η απάντηση είναι απλή από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις τι είναι το Εγώ και πως λειτουργεί. Όταν οι μορφές με τις οποίες είχες ταυτιστεί, που σου έδιναν μια αίσθηση εαυτού, καταρρέουν ή τις χάνεις, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια κατάρρευση του Εγώ, αφού το Εγώ είναι ταύτιση με τη μορφή. Όταν δεν υπάρχει πια τίποτα με το οποίο να ταυτιστείς, ποιος είσαι; Όταν μορφές γύρω σου πεθαίνουν ή σε πλησιάζει ο θάνατος, η αίσθηση Οντότητας που διαθέτεις, του Υπάρχω, ελευθερώνεται από την εμπλοκή της με τη μορφή: Το Πνεύμα ελευθερώνεται από τη φυλάκισή του μέσα στην ύλη. Συνειδητοποιείς την ουσιαστική σου ταυτότητα ως άμορφη, ως μια Παρουσία που διαπερνά τα πάντα, ως Ύπαρξη που προηγείται όλων των μορφών, όλων των ταυτίσεων. Συνειδητοποιείς την αληθινή σου ταυτότητα ως την ίδια τη συνειδητότητα αντί για εκείνο με το οποίο είχε ταυτιστεί η συνειδητότητα. Αυτή είναι η ειρήνη του Θεού. Η έσχατη αλήθεια του ποιος είσαι δεν είναι "είμαι αυτό", "είμαι εκείνο", αλλά Είμαι.

Δεν βιώνουν αυτή την αφύπνιση, αυτή την αποταύτιση από τη μορφή όλοι όσοι βιώνουν μια μεγάλη απώλεια. [...] Όποτε συμβαίνει κάποια τραγική απώλεια, ή αντιστέκεσαι ή ενδίδεις. Μερικοί άνθρωποι γίνονται πικρόχολοι ή βαθιά μνησίκακοι. Άλλοι γίνονται συμπονετικοί, σοφοί και γεμάτοι αγάπη. Το να ενδίδεις σημαίνει εσωτερική αποδοχή αυτού που υπάρχει. Είσαι ανοιχτός στη ζωή. Η αντίσταση είναι εσωτερική συστολή, σκλήρυνση του κελύφους του Εγώ. Είσαι κλειστός. Ότι δράση αναλαμβάνεις σε κατάσταση εσωτερικής αντίστασης (που θα μπορούσαμε επίσης να αποκαλέσουμε αρνητικότητα) θα δημιουργήσει περισσότερη εσωτερική αντίσταση και το σύμπαν δε θα είναι με το μέρος σου. Η ζωή δεν θα σε βοηθάει. Αν τα ρολά είναι κλειστά, ο ήλιος δεν μπορεί να μπει. Όταν ενδίδεις εσωτερικά, όταν παραδίνεσαι, ανοίγεται μια νέα διάσταση συνειδητότητας.  Αν είναι δυνατή ή απαραίτητη η δράση, θα είναι ευθυγραμμισμένη με το όλον και υποστηριζόμενη από δημιουργική ευφυΐα, τη συνειδητότητα που δεν είναι αποκτημένη με εξαρτημένη μάθηση, μια συνειδητότητα με την οποία, σε μια κατάσταση εσωτερικού ανοίγματος, γίνεσαι ένα. Περιστάσεις και άνθρωποι σε βοηθούν τότε, συνεργάζονται μαζί σου. Συμβαίνουν συμπτώσεις. Αν δεν είναι δυνατή η δράση, αναπαύεσαι στην ειρήνη και την εσωτερική ηρεμία που έρχονται με την παράδοση. Αναπαύεσαι εν Θεώ.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Eckhart Tolle, Για μια νέα ζωή

Γιαπωνέζικο Τραγούδι, Ν. Καζαντζάκης

- Μπα, φίλε μου Κουγέ Σαν! 

Δεν το ξέρετε πώς δεν κάνουμε άλλο ταξίδι παρά γύρω στην ψυχή μας; Το πολύ-πολύ, μέσα στην ψυχή μας. Δε βρίσκουμε στην άλλη άκρη του κόσμου, στις πιο εξωτικές χώρες, παρά την ίδια μας την εικόνα. Γιατί, απ' όλα τα καινούρια πράματα που ξεχειλίζουν μες στα μάτια και στο νου μας, διαλέγουμε άθελά μας εκείνα που αποκρίνουνται καλύτερα στις ανάγκες και στις περιέργειες του πάντα συμφεροντολόγου και στενόμυαλου είναι μας.

-Βλέπετε Κουγέ Σαν φίλε μου, δε χωρίζω τους ανθρώπους σ' ενάρετους κι αμαρτωλούς, μήτε σε δυνατούς κι αδύνατους, όμορφους και άσκημους, έξυπνους και κουτούς, παρά σε ζεστούς και σε κρύους. Όλοι οι ζεστοί μπαίνουν στο δικό μου παράδεισο, όλοι οι κρύοι στη δική μου κόλαση. Ο ζεστός ταξιδευτής δημιουργεί τη χώρα που διαβαίνει. Και τη δημιουργεί, φυσικά, κατ' εικόνα και ομοίωσή του. Ιδού γιατί, φεύγοντας από την πατρίδα σας, δεν πήρα μαζί μου παρά τον εαυτό μου.

Plum Tree Blossoms Painting by Robert Hedden

Μου μάθατε μια μέρα ένα παλιό γιαπωνέζικο τραγούδι. Όλα όσα είπα τώρα-δα, τα εκφράζει με ακρίβεια και χάρη γιαπωνέζικες; Το θυμάστε;

Σ' ένα μικρό κλαρί δαμασκηνιάς,

σ' ένα μικρό κλαρί δαμασκηνιάς, το αηδόνι

νειρεύτηκε πώς ήταν νύχτα και χιόνιζε.

Και στα βουνά και στους κάμπους, αλήθεια,

δεν έβλεπες παρά χιόνι που έπεφτε,έπεφτε,

δεν έβλεπες παρά χιόνι...

Μιαν άλλη νύχτα το αηδόνι νειρεύτηκε

πώς τα κλαριά της δαμασκηνιάς όπου κάθονταν

πετούσαν λουλούδια.

Και στα βουνά και στον κάμπο, αλήθεια,

δεν έβλεπες παρά δαμασκηνιές που ανθούσαν,

και πέφταν, πέφταν οι ανθοί,

οι ανθοί της δαμασκηνιάς στο χώμα...

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Βραχόκηπος, Ν. Καζαντζάκης 

Ο Κόσμος Καθρέφτης Μας

Ο κόσμος όλος, ο κόσμος μας είναι το είδωλό μας στον καθρέφτη. Αναγνωρίζουμε αυτό που συνειδητά ή ασυνείδητα γνωρίζουμε ήδη. Αυτό που ήδη υπάρχει μέσα μας. Αυτό που κατέχουμε. Αυτό που είμαστε. Αυτό που θαυμάζεις "έξω" σου είναι αυτό το θαυμαστό που έχεις σε κάποιο επίπεδο μέσα σου. Αυτό που σε ενοχλεί "έξω" σου είναι αυτό που σ' ενοχλεί μέσα σου. Ο "έξω" σου κόσμος σου δίνει κάθε στιγμή μηνύματα-μαθήματα. Παράδειγμα, εγώ ενοχλούμαι από την ακατάπαυστη φλυαρία κάποιων ανθρώπων, το ότι μ' ενοχλεί σημαίνει πως σε κάποιο επίπεδο, όχι απαραίτητα στο επίπεδο της ομιλίας, είμαι φλύαρη. Φλύαρη συναισθηματικά, νοητικά κ.λ.π. (φλυαρία--> σπατάλη ενέργειας). Αναγνωρίζουμε το μήνυμα, ευχαριστούμε το σύμπαν ή το Θεό που μας δείχνει για το πως πρέπει να είμαστε ή πως δεν πρέπει να είμαστε και προχωράμε.

Δεύτερη Γέννηση

Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο

Κάποιος από τη μερίδα των Φαρισαίων, που λεγόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων, ήρθε στον Ιησού νύχτα και του είπε: "Διδάσκαλε, ξέρουμε πως ο Θεός σε έστειλε να διδάξεις, γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει αυτά τα θαύματα που κάνεις εσύ, αν ο Θεός δεν είναι μαζί σου". Ο Ιησούς του είπε: "Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία του Θεού". Τον ρώτησε ο Νικόδημος: "Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος ηλικιωμένος πια να γεννηθεί ξανά; Μήπως μπορεί να μπει στη κοιλιά της μάνας του και να γεννηθεί άλλη μια φορά;" Ο Ιησούς του απάντησε: "Σε βεβαιώνω πως αν κανείς δεν γεννηθεί από το νερό και το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού. Ό, τι γεννιέται από τον άνθρωπο είναι ανθρώπινο, ενώ ό, τι γεννιέται από το Πνεύμα είναι πνευματικό. Μην απορείς που σου είπα ότι πρέπει να γεννηθείτε ξανά. Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, ακούς τη βοή του αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει, έτσι συμβαίνει και με καθέναν που γεννιέται από το Πνεύμα".

"Αν δεν γεννηθεί κανείς από νερό και από πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία του Θεού": να μια φράση που περιέχει μεγάλα μυστήρια... Ναι, η δεύτερη γέννηση είναι ένα αποτέλεσμα της εργασίας του νερού και του πνεύματος, μπορούμε επίσης να πούμε του νερού και της φωτιάς, γιατί συμβολικά το πνεύμα αντιπροσωπεύεται από τη φωτιά. 

Στη γλώσσα των συμβόλων, το νερό αντιπροσωπεύει την αρχέγονη ύλη και η φωτιά αντιπροσωπεύει το πνεύμα. Όταν η φωτιά και το νερό εργάζονται μαζί προκαλούν μια δύναμη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Οι άνθρωποι έκαναν με την ατμομηχανή μια εκπληκτική, σημαντική ανακάλυψη, αλλά δεν την εφάρμοσαν παρά στο φυσικό τομέα για να κινήσουν μηχανές κι αυτό είναι ακόμα πολύ λίγο. Το νερό και η φωτιά είναι η ύλη και το πνεύμα, είναι επίσης η γυναίκα και ο άντρας, και να λοιπόν οι δύο αρχές αρσενική και θηλυκή που πρέπει να ενωθούν για να παράγουν μια τρίτη αρχή, την ενέργεια, το παιδί. 

Σε μια εσωτερική Διδασκαλία μαθαίνει κανείς πώς να εργάζεται με το νερό και τη φωτιά. Γιατί το νερό και η φωτιά είναι ακόμα η καρδιά και η νόηση. Η καρδιά είναι θηλυκή, η νόηση είναι αρσενική, και κάθε ον είναι υποχρεωμένο να μάθει να εργάζεται με τα δύο, διαφορετικά μένει "ανύπαντρο"! Ναι, σ' αυτόν τον τομέα σχεδόν όλη η ανθρωπότητα είναι ανύπαντρη. Οι μεν δεν έχουν παρά μια νόηση που τους αποξηραίνει εντελώς. Όσο για τους άλλους, που δεν ζουν παρά μέσα στο συναίσθημα, είναι τόσο υγροί ώστε η συνείδησή τους να κατακλύζεται από τα σύννεφα και την ομίχλη... καμία διαύγεια! Σε όλα τα επίπεδα βλέπουμε ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν πώς να συνδυάζουν τις δύο αρχές, τη φωτιά και το νερό, δηλαδή την ενεργητική και τη δεκτική πλευρά του εαυτού τους.

Και τώρα, αν αναζητήσουμε τις αντίστοιχες με το θείο κόσμο, η φωτιά αντιπροσωπεύει τη σοφία, και το νερό την αγάπη. Η αγάπη και η σοφία ενωμένες φέρνουν στον κόσμο την αλήθεια. Η αλήθεια είναι το παιδί τους. Η αλήθεια είναι το Παιδί-Ιησούς που γεννιέται, δηλαδή μια καινούρια συνείδηση, γιατί ο Ιησούς δεν είναι μόνο μια ιστορική προσωπικότητα, αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο που καλύπτει πολλές πραγματικότητες της πνευματικής ζωής. Βέβαια, ιστορικά, είναι ένα ον που είχε το όνομα Ιησούς, αλλά στο μυστικιστικό επίπεδο δεν ονομάζεται πια με το ανθρώπινο όνομά του, αλλά ονομάζεται Χριστός, δηλαδή το ανώτερο Εγώ. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος γεννά μέσα του το Παιδί-Ιησούς, ότι συγχωνεύεται με το ανώτερό του Εγώ, ότι δέχεται το Άγιο Πνεύμα, ότι ενώνεται με τη παγκόσμια Ψυχή, δεν είναι παρά διαφορετικοί τύποι για να εκφράσουν την ίδια πραγματικότητα.

Τι εννοούμε με τη λέξη "δεύτερη γέννηση"; Την πρώτη γέννηση όλος ο κόσμος την ξέρει, είναι αυτή του παιδιού που γεννιέται στο φυσικό μας κόσμο, με χέρια, με πόδια, με μία μύτη, ένα στόμα, πνεύμονες... Και αναπνέει, τρώει, μιλάει, βαδίζει... Στη δεύτερη γέννηση χρειάζεται επίσης μια σύλληψη, όμως αυτή η σύλληψη γίνεται σ' έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο όπου το πνεύμα ενώνεται με την αγνή ύλη για να συλλάβει το θείο παιδί. Κι όταν το παιδί γεννηθεί στον πνευματικό κόσμο, κι αυτό επίσης μπορεί να μιλάει, να περπατάει και να εργάζεται σ' αυτόν τον κόσμο. Αυτή είναι η δεύτερη γέννηση: το να μπορέσει κανείς να εισέλθει και να ζήσει σ' ένα σύμπαν μια άλλης διάστασης.

Όταν η ψυχή και το πνεύμα ενώνονται, φέρνουν στον κόσμο ένα σπέρμα που αναπτύσσεται σαν μια καινούρια συνείδηση. Αυτή η καινούρια συνείδηση εκδηλώνεται σαν ένα εσωτερικό φως που διώχνει τα σκοτάδια, σαν μια ζεστασιά τόσο έντονη που κι αν ακόμα όλος ο κόσμος σας εγκαταλείψει, δεν θα αισθάνεστε πια ποτέ μόνος, σαν μια άφθονη ζωή που κάνετε να αναβλύζει παντού όπου σας πηγαίνουν τα πόδια σας, σαν μια ανάβλυση από δυνάμεις που αφιερώνετε στην ανοικοδόμηση, την κατασκευή της Βασιλείας του Θεού, επίσης σαν μια χαρά, μια εξαιρετική χαρά του να νιώθετε ενωμένοι με όλο το σύμπαν, με όλες τις εξελιγμένες ψυχές, του να αποτελείτε μέρος αυτής της απεραντοσύνης... και τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν μπορεί να σας αφαιρέσει αυτή τη χαρά. Στις Ινδίες ονομάζουν αυτή την κατάσταση η "βουδική συνείδηση", και οι χριστιανοί την ονομάζουν η γέννηση του Χριστού.

Η δεύτερη γέννηση είναι η γέννηση στον θείο κόσμο, κι αυτή τη φορά, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που αποφασίζει να γεννηθεί και που το κάνει χάρη στις δικές του προσπάθειες. Για τη δεύτερη γέννηση είστε εσείς υπεύθυνος, εσείς αποφασίζετε να γεννηθείτε στον κόσμο του φωτός. Συνειδητά, με υπομονή, με νοημοσύνη, διαπλάθετε ένα άλλο σώμα για να γεννηθείτε στη Βασιλεία του Θεού.

"Αν ένας άνθρωπος δεν γεννηθεί από νερό και πνεύμα, δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού", αυτό θέλει να πει ότι δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί αν δεν κατέχει μέσα του τις δύο αρχές. Η δεύτερη γέννηση είναι η γέννηση του Ιησού, αλλά η γέννηση του Ιησού είναι επίσης η δική σας γέννηση. Η μητέρα, είναι το νερό, δηλαδή η αγάπη, η αγνότητα, η ζωή, και ο πατέρας, είναι η φωτιά, το φως, το πνεύμα. Αν δεν κατέχετε αυτές τις δύο αρχές: την αγάπη που είναι η θηλυκή αρχή, και τη σοφία που είναι η αρσενική αρχή, δεν μπορείτε να γεννηθείτε μια δεύτερη φορά. Ένα παιδί, αυτό υπονοεί έναν πατέρα και μια μητέρα, ε λοιπόν, χωρίς την αγάπη και τη σοφία, οι γονείς λείπουν, και το παιδί δεν γεννιέται ποτέ. Έχετε ήδη γεννηθεί μία φορά, σύμφωνοι, όμως ακόμη δεν έχετε γεννηθεί από την αγάπη και τη σοφία. Για να γεννηθείτε μια δεύτερη φορά με τη μορφή του Παιδιού - Ιησού, χρειάζεται ένας πατέρας και μία μητέρα πιο ανεβασμένοι, πιο εξελιγμένοι από τους φυσικούς γονείς: χρειάζονται η αγάπη και η σοφία, και το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι η αλήθεια, η πληρότητα της ζωής, κάθετι που είναι πραγματικό και αληθινό.

Η γέννηση στα διάφορα επίπεδα, Omraam Mikhael Aivanhov

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ

Κύριε! βοήθησέ με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα, όσα θα μου φέρει η σημερινή ημέρα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημά Σου. Στην κάθε ώρα της ημέρας φώτιζέ με και δυνάμωνέ με για το κάθε τι.
Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω σήμερα, δίδαξέ με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέπεις Εσύ.
Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου σε όλα μου τα έργα και τα λόγια. Στις απρόοπτες περιστάσεις μη μ' αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από Σένα.
Δίδαξέ με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου και σ' όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα.

Κύριε! δώσε μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόσμο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής, σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξέ μα να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν' αγαπώ. Αμήν.

Η γαλβανοπλαστική στην πνευματική ζωή, Omraam Mikhael Aivanhov

Το φαινόμενο της γαλβανοπλαστικής μας διδάσκει πως μπορούμε να βάλουμε στο κεφάλι μας τις καλύτερες σκέψεις και στην καρδιά μας τα καλύτερα συναισθήματα, ώστε να αναπτύσσουμε όλα τα προτερήματα που ο Ουράνιος Πατέρας μας έβαλε μέσα μας από τότε που πλάστηκε ο κόσμος. Όταν θα έχουμε αναπτύξει πλήρως αυτά τα προτερήματα, θα έχουμε τη μορφή του Πατέρα μας: τη μορφή της τέλειας αγάπης, της τέλειας σοφίας και της τέλειας αλήθειας.

Οφείλουμε, λοιπόν, να εργαζόμαστε κάθε μέρα σύμφωνα με τους νόμους της γαλβανοπλαστικής. Πρώτο, βάζοντας στο κεφάλι μας σκέψεις που είναι ανθεκτικά υλικά, πολύτιμος χρυσός. Δεύτερο, βάζοντας στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, την εικόνα ενός εξαίρετου όντος, ενός μεγάλου Δασκάλου, του Ιησού. Τρίτο, ενωμένοι με το κέντρο απ' όπου έρχονται όλες οι ζωογόνες δυνάμεις. Τότε, επειδή είμαστε βυθισμένοι στο διάλυμα του κοσμικού αιθέρα, μια εργασία θα γίνει μέσα μας, μια λαμπρή εργασία. Κάθε μέρα θα βγαίνουν από το πνεύμα μας αιθέριες ύλες που το ρεύμα θα μεταφέρει προς το πρόσωπό μας, προς όλες τις περιοχές του σώματός μας και σε όλα μας τα κύτταρα. Κάτω από την επίδρασή τους, οι γραμμές του προσώπου μας, το σχήμα του σώματός μας, θα τροποποιούνται και μια μέρα θα γίνουμε η αληθινή εικόνα του Θεού.

Εκείνος που θαυμάζει μια εικόνα γίνεται όλο και περισσότερο ίδιος μ' αυτή χάρη στο φαινόμενο της γαλβανοπλαστικής. Άνθρωποι που αγαπιούνται ή που ζουν μαζί και σκέφτονται πολύ ο ένας τον άλλον, στο τέλος μοιάζουν μεταξύ τους. Και μάλιστα, συχνά, διαπιστώνει κανείς μια χτυπητή ομοιότητα μεταξύ ορισμένων ζώων και των αφεντικών τους. Καμιά φορά, ο σκύλος μοιάζει με το αφεντικό του, αλλά δυστυχώς συμβαίνει και το αντίθετο, ο κύριος να μοιάζει με το σκύλο του.

Υπάρχουν λοιπόν νόμοι που χρησιμοποιούμε για την εξέλιξή μας. Κι αν με έχετε καλά καταλάβει, θα το κάνετε από σήμερα. Θα διαλέξετε την εικόνα ενός ωραίου, δυνατού, αγνού, σοφού και γεμάτου από αγάπη όντος, θα βάλετε αυτή την τέλεια εικόνα στο πνεύμα σας και θα τη θαυμάζετε με λατρεία. Θα κάνετε έτσι ένα ηλεκτρικό κύκλωμα που θα στέλνει στην καρδιά σας τις πιο ευγενείς ύλες που είναι διαλυμένες στο αίμα σας, και όλο και περισσότερο το πρόσωπό σας θα μοιάζει μ΄αυτή την εικόνα που θαυμάσατε.

Θα σκεφτείτε ότι ίσως είναι δύσκολο να πραγματοποιήσετε αυτό το φαινόμενο της μετατροπής κοιτάζοντας μια εικόνα. Ναι, σε μια μέρα ή μια βδομάδα, αυτό είναι πραγματικά αδύνατο, αλλά αν εξακολουθείτε υπομονετικά και με πίστη, θα δείτε τα αποτελέσματα. Σήμερα διατηρείτε ακόμα μέσα σας τρομερές εικόνες που σας βάζουν σε κατώτερες καταστάσεις, πρέπει όμως να αλλάξετε αυτές τις εικόνες.

Βάλτε μέσα σας την εικόνα ενός Δασκάλου, του Χριστού, ενός πολύ μεγάλου Μύστη, και να την κάνετε αγαπημένη σας. Γιατί η αγάπη είναι η αρχέγονη δύναμη που πραγματοποιεί τις ανταλλαγές.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Η Νέα Γη, Omraam Mikhael Aivanhov

Σρι Ραμακρίσνα

"Πολύ λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι να δουν το Θεό."

Σρι Ραμακρίσνα

Η δύναμη της σκέψης, Omraam Mikhael Aϊvanhov

Ο ήλιος ζεσταίνει τον αέρα και τους ατμούς του νερού που συνιστούν την ατμόσφαιρα. Ο ζεστός αέρας τείνει να ανυψώνεται, δημιουργώντας έτσι ζώνες χαμηλής πίεσης, ενώ ο κρύος αέρας συμπιέζεται, συσσωρεύεται προς το έδαφος, δημιουργώντας ζώνες υψηλής πίεσης. Από τις υψηλές πιέσεις προς τις χαμηλές πιέσεις κυκλοφορούν οι άνεμοι. Όταν η διαφορά των πιέσεων μεγαλώνει πολύ, οι άνεμοι γίνονται πολύ ισχυροί και μπορεί μάλιστα να προκληθούν και τυφώνες και κυκλώνες καταστροφικοί. Εξάλλου, με την επίδραση της ζέστης του ήλιου, το νερό των ωκεανών, των θαλασσών, των λιμνών και των ποταμών, εξατμίζεται και ανεβαίνει. Όταν ο αέρας φτάσει σ' ένα σημείο κορεσμού και σε συγκεκριμένες συνθήκες, οι υδρατμοί μετατρέπονται σε βροχή, σε χιόνι και οι χείμαρροι, οι καταρράκτες που δημιουργούνται, επιδρούν στη γη και της αλλάζουν την επιφάνεια. Καθημερινά αυτά τα ατμοσφαιρικά φαινόμενα συμβαίνουν σε όλη την επιφάνεια της γης. Και αιτία τους είναι ο ήλιος.

Μέσα μας ο ήλιος αντιστοιχεί στο πνεύμα, ο αέρας στη σκέψη, το νερό στο συναίσθημα, η γη στο φυσικό σώμα. Όταν το πνεύμα ενεργεί στη σκέψη, η σκέψη παρασύρει με τη σειρά της το συναίσθημα κι αυτό ρίχνεται πάνω στο φυσικό σώμα για να το κάνει να τρέχει, να κινείται, να μιλάει. Το φυσικό σώμα κινητοποιείται λοιπόν κάτω από την ενέργεια του συναισθήματος, το συναίσθημα κινητοποιείται από τη σκέψη και η σκέψη γεννιέται από την επίδραση του πνεύματος... Αυτός ο μηχανισμός είναι παρών καθημερινά, μπροστά στα μάτια μας. Κάτω από την επίδραση του αέρα, το νερό διαμορφώνει τη γη, της δίνει σχήμα, τη σμιλεύει. Ορισμένα μέρη γεμίζουν με προσχώσεις, άλλα κονιορτοποιούνται και μεταφέρονται στη θάλασσα, και πάει λέγοντας... Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί, με το πνεύμα του και με τη σκέψη του, να ενεργήσει επάνω στο φυσικό του σώμα, με την προϋπόθεση όμως να βάλει ανάμεσά τους τον αέρα και το νερό. Εδώ, ο αέρας αντιπροσωπεύει το νευρικό σύστημα και το νερό το αίμα. Το νευρικό σύστημα ρυθμίζει την κυκλοφορία του αίματος στον οργανισμό και το αίμα αφήνει ορισμένα συστατικά, παίρνει άλλα  κι έτσι διαμορφώνει το φυσικό σώμα.

Μπορούμε να βγάλουμε το εξής συμπέρασμα: αν ο άνθρωπος ήξερε να ερμηνεύει και να εφαρμόζει στην εσωτερική του ζωή αυτή τη φυσική, τη φυσιολογική διαδικασία της δράσης του ήλιου επάνω στη γη μέσω του αέρα και του νερού, θα μπορούσε να κατορθώνει μεγάλες αλλαγές μέσα και έξω από αυτόν. Να σε τι συνίσταται η δύναμη της σκέψης!

Η Αγάπη, Επιστολή Προς Κορινθίους Α'

    Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση,  κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν μ' ωφελεί.

   Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει καλοσύνη. Εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί. Εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται. Είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος, ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται, σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει. όλα τα υπομένει.

     Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δεν θα υπάρχουν πια. Η γλωσσολαλιά θα πάψει. Θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού. Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ' ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα 'ρθεί, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει.

    Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν. Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη. Τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ' έχει γνωρίσει.

    Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Και απ' αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.

Η Καθοδήγηση της Ψυχής

"Ελευθερία είναι η δύναμη να ενεργείς με την καθοδήγηση της ψυχής, όχι με τους καταναγκασμούς των επιθυμιών και των συνηθειών. Το να υπακούς στο εγώ οδηγεί σε δουλεία. Το να υπακούς στην ψυχή οδηγεί στην απελευθέρωση."

Paramahansa Yogananda

Το άγχος για τη ζωή, Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο

"Γι' αυτό λοιπόν σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας, τι θα ντυθείτε. Η ζωή δεν είναι σπουδαιότερη από την τροφή; Και το σώμα δεν είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο; Κοιτάξτε τα πουλιά που δε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει. Εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ' αυτά; Κι έπειτα ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει έναν πήχυ στο ανάστημά του; Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας; Ας σας διδάξουν τα αγριόκρινα πως μεγαλώνουν: δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν. Κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ' όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. Αν όμως ο Θεός ντύνει έτσι το αγριόχορτο, που σήμερα υπάρχει κι αύριο θα το ρίξουν στη φωτιά, δε θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας, ολιγόπιστοι; Μην έχετε, λοιπόν, άγχος και μην αρχίσετε να λέτε: "τι θα φάμε;" ή "τι θα πιούμε;", ή "τι θα ντυθούμε;" γιατί για όλα αυτά αγωνιούν όσοι δεν εμπιστεύονται το Θεό. Όμως ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει καλά ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Γι' αυτό πρώτα απ' όλα να επιζητείτε τη βασιλεία του Θεού και την επικράτησή του θελήματός του, κι όλα αυτά θα ακολουθήσουν. Μην αγωνιάτε, λοιπόν, για το αύριο, γιατί η αυριανή μέρα θα έχει τις δικές της φροντίδες. Φτάνουν οι έγνοιες της κάθε μέρας".