Μήπως

Τι λοιπόν ; 

Της ζωής μας το σύνορο θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσι;  

Κι απ’ ότι είδαμε , ακούσαμε , αγγίξαμε τάφου γη θα μας έχει χωρίσει; 

Ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε; 

Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;  

Σ’ ότι αγγίζουμε , ακούμε και βλέπουμε , της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο; 

Στερνό μας απόρριμα το κορμί, που σκορπιέται και λυώνει;  

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο, μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει;  

Κι ότι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως πέρ’ απ’ τον θάνατο αρχίζει;  

Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ’ στ’ Άπειρο , σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει;  

Που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα , κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;  

Μήπως ότι θαρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα , κι αντί νάρθει μια νύχτα αξημέρωτη , ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;  

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; Ότι λέμε πως ζει μήπως πέθανε κι ειν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

 

Γεώργιος Δροσίνης 

 

 

 

Επιγραφή

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν κοιμάμαι.

Είμαι οι χιλιάδες άνεμοι που φυσούν.

Είμαι οι διαμαντένιες ανταύγειες του χιονιού.

Είμαι το φως του ήλιου που πέφτει στο ώριμο στάρι.

Είμαι η απαλή βροχή του φθινοπώρου.

Μην στέκεστε στον τάφο μου κλαίγοντας.

Δεν είμαι εδώ. Δεν έχω πεθάνει.

 

Το Μυστικό Ταξίδι του Ειρηνικού Πολεμιστή, σελ. 247

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΩΡΑ ΣΟΥ

ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ 

ΓΕΜΑΤΗ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ

Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕΣ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΠΛΗΡΗΣ

ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΤΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΩ

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΞΕΧΑΣΩ

ΘΑ ΘΥΜΗΘΩ ΞΑΝΑ

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ