Ελεύθερα ζώα

Έχουν περάσει τρία χρόνια πλέον που έκανα μια μεγάλη αλλαγή στις διατροφικές μου συνήθειες, κι από παμφάγος έγινα φυτοφάγος. Ο λόγος της αλλαγής αλλά και της διατήρησης της συνήθειας αυτής ήταν ένας: συμπόνια για τα άλλα ζωντανά πλάσματα. 

Συμπόνια: η συναίσθηση του πόνου που νιώθει κάποιος άλλος ή των δεινών που τον πλήττουν σε συνδυασμό με την επιθυμία να τον ανακουφίσεις από αυτά.

Μετά από ενα συνδυασμό γεγονότων, έκανα την απλή σύνδεση ότι η μπριζόλα στο πιάτο μου προερχόταν από ένα συναισθανόμενο ον. Δηλαδή από ένα πλάσμα που νιώθει χαρά, συμπάθεια, αγάπη, φόβο, που έχει μάτια, αυτιά, γλώσσα, που επικοινωνεί με τα άλλα ζώα αλλά και με τον άνθρωπο με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, που δεν διαφέρει και πολύ απ' τα κατοικίδια (σκυλί - γάτα).

Αναρωτιόμουν: γιατί δεν τρώμε σκυλιά και γάτες και τρώμε γουρούνια και κουνέλια;

Στο παρακάτω βίντεο απελευθερώνονται αγελάδες, που κανονικά θα κατέληγαν στο σφαγείο μετά από μια ζωή εκμετάλευσης από γαλακτοπαραγωγική μονάδα. Η χαρά τους είναι απερίγραπτη! Τρέχουν σαν παιδιά και κυλιούνται στο γρασίδι. 

Οραματίζομαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλευση των κατώτερα νοητικών από εμάς όντων. Με θλίβει πολύ όταν βλέπω σκηνές βίας κι εκμετάλευσης, κι αυτό περιλαμβάνει τσίρκα, δελφινάρια, ζωολογικούς κήπους, γαλακτοβιομηχανίες, σφαγεία.

Η ελευθερία είναι μαγική. Ας ξημερώσει η ημέρα που όλα τα πλάσματα θα είναι ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον.

Σάρκα και Πνέμα

    Κοίταζα στο γλυκό φως του καντηλιού την ασκητικιάν αντρίκεια μορφή του Χριστού, ξέκρινα τα κοντυλένια χέρια του που κρατούσαν σφιχτά τον κόσμο και δεν τον άφηναν να πέσει στο χάος κι ήξερα πως, απάνω στη γης, όσο ζούμε, τούτος δεν είναι το λιμάνι όπου αράζεις, είναι το λιμάνι απ' όπου ξεκινάς, ξανοίγεσαι σε άγρια τρικυμισμένη θάλασσα και μάχεσαι ολοζωής ν' αράξεις στο Θεό. Δεν είναι ο Χριστός το τέλος, είναι η αρχή. Δεν είναι το “Καλώς όρισες!” είναι το “Καλό ταξίδι!”. Δεν κάθεται αναπαμένος σε μαλακά σύννεφα, θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί μας, με τα μάτια στηλωμένα ψηλά στο βορράστρι και κρατάει το τιμόνι. Γι' αυτό μου αρέσει, γι' αυτό θα πάω μαζί του.

    Ότι απάνω απ' όλα με γοήτευε και μού 'δινε κουράγιο ήταν πως ο άνθρωπος που βρίσκουνταν μέσα στο Χριστό ξεκίνησε, με τί παλικαριά κι αγώνα, με πόση παράφορη ελπίδα, να φτάσει στο Θεό, να σμίξει μαζί του, να γίνουν αξεδιάλυτα ένα. Άλλος δρόμος να φτάσεις στο Θεό δεν υπάρχει. Ετούτος μονάχα. Να μάχεσαι, ακολουθώντας τα αιματωμένα χνάρια του Χριστού, να μετουσιώνεις τον άνθρωπο μέσα σου, να γίνει πνέμα, να σμίξει με το Θεό.

    Η δυαδική αυτή υπόσταση του Χριστού στάθηκε για μένα πάντα βαθύ ανεξερεύνητο μυστήριο. Η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο υπεράνθρωπη, να φτάσει ο άνθρωπος ως το Θεό – ή, πιο σωστά: να επιστρέψει ο άνθρωπος στο Θεό και να ταυτιστεί μαζί του. Η νοσταλγία αυτή, η τόσο μυστική και συνάμα τόσο πραγματική, άνοιγε μέσα μου πληγές και πηγές μεγάλες.

    Από τη νεότητά μου, η πρωταρχική αγωνία μου, απ' όπου πήγαζαν όλες μου οι χαρές κι όλες μου οι πίκρες, ήταν τούτη: η ακατάπαυστη ανήλεη πάλη ανάμεσα στο πνέμα και στη σάρκα.

   Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες σκοτεινές δυνάμεις του Πονηρού. Μέσα μου παμπάλαιες ανθρώπινες και προανθρώπινες δυνάμεις του Θεού. Κι η ψυχή μου ήταν η παλαίστρα όπου οι δύο ετούτοι στρατοί χτυπιούνταν κι έσμιγαν.

    Αγωνία μεγάλη. Αγαπούσα το σώμα μου και δεν ήθελα να χαθεί. Αγαπούσα την ψυχή μου και δεν ήθελα να ξεπέσει. Μάχουμουν να φιλιώσω τις δύο αυτές αντίδρομες κοσμογονικές δυνάμεις, να νιώσουν πως δεν είναι οχτροί, είναι συνεργάτες, και να χαρούν, να χαρώ κι εγώ μαζί τους, την αρμονία.

    Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα. Νά γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας, είναι πανανθρώπινο. Σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης. Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν' αντιστέκεται καιρό πολύ στην σάρκα. Βαραίνει, γίνεται κι αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος. Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.

    Όσο πιο δυνατή η ψυχή κι η σάρκα, τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη κι η τελική αρμονία πιο πλούσια. Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύναμες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες. Το πνέμα θέλει να παλέψει με δυνατή, γεμάτη αντίσταση σάρκα. Είναι πουλί σαρκοβόρο, που ακατάπαυτα πεινάει, τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς τη.

   Πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα, ανταρσία κι αντίσταση, φίλιωση κι υποταγή, και τέλος, ανώτατος σκοπός της πάλης, η ένωση με το Θεό, να ο ανήφορος που πήρε ο Χριστός και μας καλεί να πάρουμε κι εμείς, ακολουθώντας τα αιματωμένα του αχνάρια.

 

Απόσπασμα απ' το βιβλίο "Αναφορά στον Γκρέκο", Ν. Καζαντζάκης