Να είσαι εσύ...

Νοιώθω σαν να μη χωράω. Αταίριαστη. Διαφορετική. Μερικές φορές μ' αρέσει. Χαίρομαι αυτή την καμπύλη στην λογική ευθεία του κόσμου. Άλλες πάλι φορές σκέφτομαι να προσαρμοστώ. Να χωρέσω στα μέτρα του και στα σταθμά του. Είναι πιο εύκολο να πας με το ρεύμα. Ακούραστα. Άλλες πάλι φορές χάνω τις ισορροπίες και η καμπύλη επιθυμεί την ευθεία με αποτέλεσμα να τρώω τα μούτρα μου. Άλλωστε πως γίνεται να έλξεις κάτι που δεν σου μοιάζει έστω και λίγο. Κάτι που δεν έχει λίγη σαν τη δική σου λόξα. Παρασύρομαι κάποιες φορές και προσποιούμαι. Παίζω τον ρόλο μου όσο καλύτερα μπορώ, μέχρι που με βρίζει ο ίδιος μου ο εαυτός. Έπειτα απ' το κατσάδιασμα επιστρέφω στην ουσία μου. Κι αν επιθυμώ ευθείες και τρώω τα μούτρα μου, δεν πειράζει. Θα συναντήσω μια μέρα την δικιά μου καμπύλη.

Ευχαριστώ τον κύριο Δημήτριο Νομικό για το παρακάτω κείμενο...

Να είσαι εσύ! Πάντα! Και όταν σε απορρίπτουν γι αυτό που είσαι! Και όταν θέλουν κάτι άλλο από αυτό που είσαι! Και όταν νομίζεις ότι δεν σου βγαίνει αυτό που είσαι! Να είσαι εσύ! Πάντα! Και αν βρεις πόρτες κλειστές! Και αν σου έχουν γυρισμένες πλάτες! Και αν σου λένε άλλαξε για να γίνεις αποδεκτός! Να είσαι εσύ! Πάντα! Και να θες! Δικαιούσαι! Είσαι κληρονόμος του παρελθόντος και αρχιτέκτονας του μέλλοντος. Εσύ, για εσένα! Να είσαι εσύ! Πάντα! Γιατί όταν σε πλησιάσω και είσαι εσύ, οι καρδιές μας θα ανταλλάξουν λόγια που το στόμα δεν βγάνει. Οι ψυχές μας θα δουν εικόνες που τα μάτια αδυνατούν! Και στο βάθος μας, θα ξέρουμε ότι δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ. Να είσαι εσύ! Πρωτίστως για σένα! Και όταν είσαι για εσένα, είσαι για όλους. Γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ!

Το συνάντησα μοιραία σε ανάρτηση στο Facebook και πήρα την απάντηση που χρειαζόμουν...

Be yourself, everyone else is already taken. Oscar Wilde

Το δέντρο των φίλων

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν ευτυχισμένους χάρη στην απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας. Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας, βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε, ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων. Όλους τους ονομάζουμε φίλους και υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη αυτών. Ίσως το φύλλο κάθε δέντρου να χαρακτηρίζει τους φίλους μας. Το πρώτο που ξεπροβάλλει είναι ο πατέρας και η μητέρα μας, μάς δείχνουν τι είναι η ζωή. Στη συνέχεια έρχονται οι αδελφικοί φίλοι με τους οποίους μοιραζόμαστε το χώρο μας, για να ανθίσουν και αυτοί όπως κι εμείς.


Καταλήγουμε να αναγνωρίσουμε σε ολόκληρη την οικογένεια φύλλων αυτούς που σεβόμαστε και επιθυμούμε το καλό τους. Επιπλέον, η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους, αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας. Πολλούς από αυτούς τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές, φίλους καρδιακούς. Είναι ειλικρινείς, είναι αληθινοί. Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά, ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους. Και, μερικές φορές, κάποια από αυτές τις αδερφές ψυχές αναφλέγεται μέσα στην καρδιά μας και τότε γίνεται ερωτικά εμπνευσμένος φίλος. Αυτός δίνει λάμψη στα μάτια μας, μουσική στα χείλη μας, φτερά στα πόδια μας, πεταλούδες στο στομάχι μας…


Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι, αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές, ή για λίγες μέρες ή ώρες. Αυτοί συνήθως στολίζουν το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα για όσο καιρό είμαστε κοντά τους. Μιλώντας για κοντά, δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους, εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου. Περνάει ο καιρός, το καλοκαίρι φεύγει, πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας - μερικά γεννιούνται σε άλλο καλοκαίρι, και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές.


Αλλά αυτό που μας κάνει πιο ευτυχισμένους είναι η συνειδητοποίηση ότι τα φύλλα που έπεσαν συνεχίζουν να είναι κοντά μας, να τρέφουν τις ρίζες μας με χαρά. Είναι αναμνήσεις εκπληκτικών στιγμών που διασχίσανε το μονοπάτι μας. Σας εύχομαι, φύλλα του δέντρου μου, ειρήνη, αγάπη, υγεία, τύχη και ευημερία. Σήμερα και πάντα …γιατί απλά κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό. Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς. Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά, αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δεν μας άφησαν τίποτα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας και η πιο προφανής απόδειξη ότι δύο ψυχές δε συναντιούνται τυχαία.

                                                                                              

                                                                                    Χόρχε Λουίς Μπόρχες

 

 

 

Το κείμενο το δανείστηκα από τον φίλο Ανάγερτο. Τον ευχαριστώ πολύ!!!
http://anagertos.blogspot.gr/

...και τι ζήτησα;

Μια παλάμη να κουρνιάζω στις γραμμές της

Μια σκέψη να χωράω στις σιωπές της

Μια ματιά να ταξιδεύω στο υγρό της

Μια καρδιά να χορεύω στο ρυθμό της

Κρυσταλένια

Λάθος άνθρωπος

Επιλέγεις λάθος άνθρωπο, δηλαδή, για να το σκάσεις πιο εύκολα; Και τότε πώς εξηγείται το γεγονός πως καμιά φορά κολλάς στο λάθος πρόσωπο εκατό χρόνια;», ρωτάει η μεταμεσονύκτια φίλη. «Κατά τη γνώμη μου, μείνεις, φύγεις, το ίδιο κάνει», λέω. «Πάλι κολλάς, για να γλιτώσεις από μια ουσιαστική δέσμευση. Η λάθος επιλογή σού διασφαλίζει κατά κανόνα ανεξαρτησία. Σε ασφαλίζει από τον πόνο τού να βρεθείς ακάλυπτος, εκτεθειμένος μπροστά στον όμοιό σου. Γιατί, αν με τον όμοιό σου τύχει στραβή, τότε δεν γιατρεύεσαι. Πένθος αμετάκλητο μετά.

 Μαλβίνα Κάραλη         

Ναύτες και φαροφύλακες

Ονειρεύτηκες να γίνεις ναύτης

Ονειρεύτηκα να γίνω φαροφύλακας

... κάπου εκεί ανάμεσα στη γη και στη θάλασσα τέμνονται οι ορίζοντές μας.

Θαλασσοδέρνοντας ποθείς στεριά

Στεριωμένη ποθώ θάλασσα

... κάπου εκεί διασταυρώνονται οι πόθοι μας.

Παλεύεις με φουρτούνες

Παλεύω με σεισμούς

... παλεύουμε με δαίμονες.

Πως να ξεχωρίσω, πες μου, εσένα από εμένα;

Κρυσταλένια