Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Αγάπη, Χαλίλ Γκιμπράν



Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την, μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ’ όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.

Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.

Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δε θα ‘πρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού”.

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.



Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Τοκετός


Εκεί στη μήτρα του αγαπημένου μου
κρυβόμουνα για χρόνια.
Ομφάλιος λώρος το σχοινί μου ασφαλείας
έτρωγα απ' τη δύναμή του
μεταγγίζοντάς μου αίμα.
Εκεί στη μήτρα του αγαπημένου μου
δεν μ' άγγιζαν τα χιόνια.
Μέσα σε σάκο με υγρό αμνιακό
κολυμπούσα σαν μωρό
ασφαλισμένη αιώνια.
Μα οι οδύνες δεν άργησαν να έρθουν
ξεκίνησε ο τοκετός
μ' έχει πιάσει πανικός.


Η μήτρα του αγαπημένου μου συσπάται
να με γεννήσει προσπαθεί
από μένα να ελευθερωθεί.




Εκεί στη μήτρα του αγαπημένου μου
πήρα την τελευταία μου υγρή ανάσα
Και βούτηξα σε νέο κόσμο
μέσα στην απόλυτη σιωπή
πήρα αέρινη πνοή
κι έκλαψα από τρόμο.


©Κρυσταλένια©

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Σταγόνες της βροχής.


Σταγόνες όλες απ' το ίδιο σύννεφο
σταγόνες που δροσίζουν
μα και σταγόνες που πνίγουν
ναι, απ' το ίδιο σύννεφο είναι...
Λόγια όλα απ' τον ίδιο Άνθρωπο
λόγια που δυναμώνουν
μα και λόγια που πληγώνουν
ναι, απ' τον ίδιο Άνθρωπο είναι...
Πως ν' αγαπήσεις μισό σύννεφο και μισό άνθρωπο...



Κι αν φύγεις, μην αργήσεις να γυρίσεις.


Κι αν φύγεις, μην αργήσεις να γυρίσεις.

Θα σε περιμένω αλλά δεν ξέρω πόσο...
πόσο θα μου επιτρέψει η ζωή εκεί στο παράθυρο να ψάχνω τη μορφή σου.

Μην αργήσεις σου λέω, γιατί δεν ξέρω, δεν ξέρω ποια θα βρεις το κατώφλι σαν περάσεις.

Κι αν φύγεις, μην αργήσεις, γιατί σκιά μπορεί να βρεις με γκρίζα τα μαλλιά της το χρόνο της να κλαίει. 

Κι αν φύγεις, μην αργήσεις να γυρίσεις... γυμνό το παραθύρι, άδειο το σπίτι μας μπορεί να βρεις. Θα έχω φύγει. Κι εγώ δεν έχω γυρισμό.