Νίκος Θέμελης, συγγραφέας

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947.  Σπούδασε νομικά στην Ελλάδα και στη συνέχεια
στη Γερμανία.  Εργάστηκε ως νομικός σε διάφορες θέσεις.  Δραστηριοποιήθηκε
πολιτικά ως συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη.  Εμφανίστηκε στα
γράμματα το 1998  με το μυθιστόρημα Η αναζήτηση. Έχει δημοσιεύσει επτά
μυθιστορήματα που καλύπτουν ένα χρονικό τόξο του ελληνισμού από τα τέλη του
18ου αιώνα μέχρι σήμερα και ξετυλίγονται είτε στο χώρο της ελληνικής διασποράς
στα χρόνια των μεγάλων αυτοκρατοριών και της αμφισβήτησής τους από τις ιδέες
του Διαφωτισμού,  είτε στα σημερινά ελλαδικά σύνορά μας.  Μέσα από τα
μυθιστορήματα επιχειρεί να προσεγγίσει ζητήματα όπως αυτά της ανάδυσης της
νεοελληνικής αστικής τάξης,  της σύγκρουσης ιδεών και αξιών σε προσωπικό και
κοινωνικό επίπεδο,  ζητήματα συλλογικών και ατομικών ταυτοτήτων,  αλλά και να
αναπαραστήσει την εποχή με κάθε είδους αναγκαίο για τη μυθοπλασία
πραγματολογικό υλικό. Επιλέγει ιστορίες και ιστορικό υλικό που, όπως λέει ο ίδιος:
«Βοηθούν να επικαιροποιήσουν την Ιστορία και αντίστροφα να δώσουν ιστορικό
βάθος στο παρόν.» Το 2001  έλαβε το Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο
Μυθιστορήματος και το βραβείο μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω, για το
μυθιστόρημα Η ανατροπή. Έργα του έχουν μεταφραστεί στην αγγλική, τη
γερμανική, την ιταλική, την τουρκική, τη ρουμανική και τη σέρβικη γλώσσα.
 

Βιβλιογραφία:
- Η αναζήτηση, 1998
- Η ανατροπή, 2001
- Η αναλαμπή, 2003
- Για μια συντροφιά ανάμεσά μας, 2005
- Μια ζωή δυο ζωές, 2007
- Οι αλήθειες των άλλων, 2008
- Η συμφωνία των ονείρων, 2010

Έφυγε στις 20 Αυγούστου 2011, ετών 64.

ΕΡΩΤΙΚΟ

Μικρά αθώα βλέμματα, χαμόγελα γλυκά στα χείλη
σπινθήρας ανάβει αίματα, έρωτας περιμένει ν΄ανατείλει.

Άγγιγμα της μιας στιγμής, αμηχανία, χτυποκάρδι
φυσά αέρας αλλαγής, το άγγιγμα μοιάζει με χάδι.

Πράσινα μάτια, θλιμμένα δάση
φρουρούμενα παλάτια, ακοίμητη πλάση.

Λέξεις μικρές κοφτές, περί ανέμων και υδάτων
ανάσες βιαστικές, μικρό λίκνισμα ελάτων.

Χέρια αντρίκια δυνατά, απαλά αγγίζουν τα δικά μου
μάτια πράσινα υγρά, χαϊδεύουν τη ματιά μου.

Βλέφαρα κλείνουν βιαστικά, ματόκλαδα φεγγίτες
το πρόσωπο κάτω κοιτά, συναισθήματα αλήτες.

Τρέχουν οι σκέψεις να κρυφτούν, στα μάτια μη διαβάσεις
του έρωτα τα βέλη πως πετούν, στου νου τις απάτητες διαβάσεις.

Τσιγάρο ανάβει μονομιάς, καπνός την επιθυμία να σκιάσει
στα σύννεφα το βλέμμα αναζητάς, η αλήθεια θέλει να το σκάσει.

Ψάχνεις να βρεις αποδοχή, αλλά η καρδιά μου φοβισμένη
η ανταπόκριση μένει κρυφή, κι ο έρωτας μονάχα επιμένει.

Φωνή μουσική ερωτική, αγγίζει τις χορδές μου
σκηνή από κόκκινο βαθύ, γκρεμίζει τις άμυνές μου.

Αεράκι δροσερό, με μιας σκορπάει τον καπνό
τα πράσινά σου μάτια συναντώ, αφήνομαι σε ποίημα Ερωτικό.

ο έρωτας στην πιο αγνή του μορφή, πλούσιοι αυτοί που το νοιώσαν

©Κρυσταλένια©

Ταξίδεψα

Ταξίδεψα, ταξίδεψα πολύ, γνώρισα κόσμους αχανής, κόσμους θλιμμένους, μισοτελειωμένους να γυρεύουν την ολοκλήρωση στα μάτια μου...αλλά δεν ήμουν εγώ, δεν ήταν αυτοί για μένα... τίποτα... παρά μόνο ένα σημάδι στη ψυχή, ένας ακόμη φόβος, μία ακόμη ανασφάλεια...οι βαλίτσες μεγάλες, το βάρος ολοένα πιο μεγάλο, όμως πάντα έβρισκα τη δύναμη να τις κουβαλάω, όσο το βάρος τόση η δύναμή μου...ταξίδεψα.... αντίκρισα βλέμματα διψασμένα, ακούραστα να ψάχνουν το δικό τους ευτυχισμένο τέλος τη καινούρια τους αρχή... τα προσπέρασα δίχως δεύτερη σκέψη...όχι δεν ήμουν εγώ, δεν ήταν αυτοί για μένα... εγώ ήμουν μόνο για σένα... εσύ ήσουν το δικό μου ευτυχισμένο τέλος, μονάχα εσύ... ταξίδεψα, ήρθα σε σένα γεμάτη τεράστιες αποσκευές... σε κοίταξα μ' εκείνο το διψασμένο βλέμμα... αλλά δεν ήμουν εγώ, δεν ήμουν εγώ για σένα... προσπέρασες... όπως προσπέρασα κι εγώ τόσες φορές... καλή τύχη!

Ιθάκη, Κωνσταντίνος Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νά 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.












Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θά βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.